9 augustus 2015:

De eerste uien kunnen opgeslagen worden.

De uien doen het goed dit jaar. Na een paar kilo sjalotjes en een stevige hoeveelheid knoflook kwamen de gele uien uit de grond. Ze hebben een week of twee liggen drogen, vandaag ontdeed ik ze van droog loof en worteltjes en nog aanhangende aarde. Daarna werden ze gewogen (6,6 kilo) en verdwenen ze in het uienkistje. Op de volkstuin liggen nu de witte en rode uien te drogen, hier bij het huis hebben we in de oorlogstuin (die we ook dit jaar weer voor de deur hebben) ook nog enkele tientallen gewone gele uien staan, die zo te zien behoorlijk aan de maat zijn. A. kwam eens rondkijken op de volkstuin en vroeg waarom we moeite doen om uien kweken, die zijn tenslotte zó goedkoop! Inderdaad, ik denk dat onze totale uienoogst geen tien euro winkelwaarde* heeft. Maar daar gaat het niet om… uien die je zelf gepoot, zelf gewied en geschoffeld, zelf geoogst en zelf gedroogd hebt, die zijn véél lekkerder.

*Dat is op zich eigenlijk heel erg raar. Het gebeurt nogal eens dat de boeren de uien niet oogsten omdat de uienprijs zo laag is dat er geld bij moet om ze van het land te halen. Dan liggen er velden vol met goed eten te verpieteren tot het weer ondergeploegd wordt. Schandelijk vind ik dat. Maar dat is een heel ander verhaal…

20 juli 2015:

De eerste Frieslanders komen uit de grond!

Van alle hoogtepunten die zo´n volkstuin door het jaar heen levert vind ik dit wel de leukste denk ik: Aardappels rooien. Met de vork, met handschoenen aan en grabbelen maar. Ik weet wel dat je voor een paar euro zakken vol aardappels koopt, maar de ervaring is onbetaalbaar. Een soort van wonderbaarlijke vermenigvuldiging. Je stopt een onooglijk klein aardappeltje in de grond, er verschijnt een plant en als die plant weer dood is vind je acht grote aardappels op die plaats. Wat een feest. Deze emmer vol is nog maar één rijtje, er staan nog twee rijen Frieslanders die ik rooien kan. Deze Frieslanders zijn “vroege” aardappels, over een week of wat zijn de late aan de beurt. Die zijn van het ras Carolus, een lichtgele ronde aardappel met rozerode vlekken. Met in totaal honderd pootaardappeltjes hebben we er elk jaar weer genoeg tot Maart van het jaar erna.

8 juni 2015:

De aardbeien en de bessen opgesloten

Niet alleen wij houden erg van aardbeien, vogels lusten ze ook best. Dus nu onze frigo-aardbeienplantjes op stoom lijken te komen brachten we het vogelnet aan. Onder datzelfde net staan ook de rode besjes en de frambozen; het is een behoorlijke lap. Er was nog allerlei verwarring welk net nu het aardbeien- en welk het kersennet is, we hebben er twee, een groot en een heel groot. Maar het formaat is natuurlijk niet te zien als ze nog opgerold in een zak zitten. Meestal doe ik als ik ze opruim een blaadje van de plant waar het overheen hing erbij in de verpakking, maar deze keer zat dat er niet meer bij. We hebben het aardbeiennet dus drie keer (“dit is hem! Of nee, toch niet. Het is de andere! Ohnee, dat kan niet kloppen, het is toch die ene!”) opgehangen. Nu ja. Het zit weer, de aardbeien zijn veilig. Vorig jaar heeft een bezoeker alle aardbeienplantjes bij de grond afgegraasd, dit jaar vonden we zijn(haar?) pootafdrukken ook weer. Een collega vertelde dat hij ‘s morgens vroeg minstens vijf reeën zag grazen, niet ver van ons complex.