Vergaderen

Het was weer tijd voor de jaarlijkse medewerkers-meeting. De audiciens hebben regelmatig vaktechnisch overleg, er is ook regelmatig een filiaal-bespreking maar ik zie mijn collega’s -ondersteunend personeel- van de andere filialen eigenlijk zelden. Daarom is er elk jaar een medewerkersdag. De agenda voor deze editie was al rondgemaild, het beloofde een pittige middag te worden. Er waren achttien bespreekpunten die allemaal binnen drie uur moesten worden afgehandeld, met ook nog eens een pauze van drie kwartier halverwege. Maar toen we ons meldden bleek die hele agenda een rookgordijn te zijn. Er was helemaal geen vergadering…

We kregen een workshop bloemschikken waarin we mooie paas-stukken maakten, en een high tea. Wat een gezellige middag.

Bijna lente

Volgens de kalender is het lente. Het is nog niet écht losgebarsten in de tuin, maar je ziet dat het er aankomt.

Vorig jaar gingen we naar de Biennale in de Heilige Driehoek, de polsbandjes die bij het toegangsbewijs hoorden bevatten bloemzaadjes. Ik heb ze bewaard en eergisteren zijn ze in de grond gestopt. Ik kan geen beter moment bedenken om “hoop” te zaaien!

De dagpauwogen overwinteren als vlinder, ook in ons tuinhuisje. Ze komen weer tevoorschijn als het warm genoeg naar hun zin is.

De knopjes aan de perenboom zijn nogal punk, in dit stadium

En als je héél zachtjes doet kun je nog wel eens een fotograaf in het wild betrappen, die op zijn beurt weer een paar nietsvermoedende narcisjes besluipt.

Soepgroente

Er waren nog winterwortels. Meer dan we met ons tweetjes op kunnen. En van de tuin kwam een bos wat sneue prei, niet erg presentabel maar te mooi om weg te gooien. Daarmee ben je al op de helft voor soepgroente! Dus een bloemkooltje en een bosje kervel van de groenteman, nog wat selderij uit de kruidentuin. Eerst wassen, dan hakken, dan mengen. En dan invriezen.

Een kilo of anderhalf, goed voor minstens vier keer soep. Om het met onze huisfilosoof Loesje te zeggen: Het lijkt simpel, en dat is het ook.

Bloemenweelde

Ik hou erg van bloemen. Ik vind het daarom ook altijd wat moeilijk om een bos bloemen te kopen die gekweekt is met geen enkel ander doel dan langzaam te sterven in een vaas in mijn huis. Al helemaal omdat veel snijbloemen in het verre buitenland worden gekweekt en dan met een vliegtuig naar Nederland gebracht. Met bloemen die ik zelf pluk in tuin of berm is het gevoel weer anders. Mijn familie weet dat natuurlijk van mij, ik krijg dan ook zelden een boeket.

Voor mijn verjaardag kreeg ik van Dochter een grote doos met papier van een speelgoedwinkel er om heen. (Dat leek erg op wat zij vroeger van mij kreeg… merkwaardig!)

Er in zat een bos bloemen, maar dan anders. Ik vind ze geweldig! Ik beloofde Kleindochter K. dat ze mocht helpen met het in elkaar zetten, maar daar heb ik wel een beetje spijt van. Het kan nog weken duren voor ze hier weer eens is en ik wil eigenlijk meteen beginnen!

Trek

Het is zulk mooi lenteweer dat de kikkers op weg zijn naar de vijvers en sloten om daar voor nageslacht te zorgen.

Dit exemplaar wilde liefst dwars door ons huis, maar dat vond ik dan weer geen goed idee. Een kwartier later was de uitgang uit onze tuin gevonden; toen zag ik hem (of haar) over de oprit lopen met een gevaarlijke tocht (twee drukke straten oversteken) voor de boeg.

Reasons to be cheerful*

Een nieuwe categorie omdat het een goed idee is om de mooie dingen te blijven zien (en de lieve, de troostrijke, de ontroerende en de grappige).

Onze boswilg bloeit. Een grote gele poederdons van wilgenkatjes, waarin het zoemt van de bijen en de hommels die na de winterrust best wat stuifmeel lusten.

*met dank aan Ian Dury die van héél andere dingen vrolijk werd dan ik. Maar het is de gedachte die telt.

Grote en kleine onderwerpen

Op het wereldtoneel spelen zich angstaanjagende dingen af, op het moment. Het voelt wel wat vreemd om een blogje te maken over een breiwerk of de tuin, of de eieren die onze kip Kiwi legt. Terwijl ondertussen het nieuws gaat over oorlog, miljoenen mensen die alles moeten achterlaten en de dreiging van wapens die zo enorm zijn dat het elk voorstellingsvermogen te boven gaat.

Wat te doen? Kunnen we iets doen? Dit gaat zo ver boven onze hoofden, behalve wat geld doneren en vluchtelingen een veilige plek bieden staan we machteloos. Maar ondertussen schijnt de zon, het dagelijks leven gaat door. Er moet gewerkt worden, geslapen, geknuffeld en gegeten. Met somberen en met angst zijn we al helemaal niet geholpen. Het lijkt mij zaak om heel bewust met volle teugen te genieten van alles wat we wél hebben, in de wetenschap hoe kwetsbaar en bijzonder dat is.

Dus.

Kip Kiwi dankt haar naam aan het feit dat haar broertjes haar pestten toen ze klein was en haar prille staartveertjes uittrokken. Omdat ze toen ook nog geen kammetje had leek ze echt op de Nieuw-Zeelandse loopvogel.

Inmiddels zijn de broertjes coq au vin geworden en Kiwi is drie jaar, een volwassen zilverhals-Marans met kam én staart. En ze legt ENORME eieren.

Waar een gemiddeld marans-ei -zoals onze drie anderen die ook leggen- 62 gram weegt zijn die van Kiwi altijd meer dan 90. En deze rechts op de foto weegt 125 gram. Echt waar. Het record volgens het Guiness book of records staat op 454 gram, maar dat geloof ik bijna niet… dat zou een kwart van het lichaamsgewicht van een stevige kip zijn. Ik heb wel te doen met Kiwi. Ze krijgt af en toe wat extra’s toegestopt.

Hertjes

In het natuurgebied achter ons volkstuincomplex woont van alles: fazanten, hazen, ganzen, reeën… De meeste grotere dieren zijn wel eens gefilmd met onze wildcamera. Er is ook een vos, weten we sinds kort, maar die heeft zich niet laten filmen.

Het is erg leuk om de reeën “in het echt” te zien als ze lopen te grazen. Dat kan nu ook prima, het terrein is kort gemaaid. Over een maandje is het riet en het gras weer te hoog om ze te zien.

Wat ik vandaag maakte: een stapel

De takken die van een knotwilg af geknot worden zijn niet van die dunnetjes. Bij ons dan, wij knotten onze vier wilgen om het jaar en soms laten we ze zelfs drie jaar met rust.

Wilgenhout is niet het allerbeste brandhout, maar we willen geen stookhout kopen en ondertussen ons zelf gekweekte materiaal naar de stort brengen. Dus zaagde ik kachelhout van wilg en ook van een dikke tak van de mirabellenboom. We hebben geen motorzaag, zo krijg je het twee keer warm van je kachelhout.