Mayonaise

Er bestaat een hardnekkig misverstand, dat mayonaise maken moeilijk is.  Er is zelfs een roman met de titel “De dag dat de mayonaise mislukte”, waarin bij wijze van plotwending de mayonaise op een cruciaal moment aan het schiften slaat, waardoor de heldin haar carriere als televisiekok misloopt.

Ook herinner ik me een komisch stripje waarin de mayo-maker steeds ingredienten bij moet voegen, en uiteindelijk eindigt met een badkuip vol mislukte eierstruif-en-olie 

Nogal geïntimideerd door deze reputatie heb ik ook heel wat potten van het spul aangeschaft, tot ik op Culinette’s blog  dit recept tegenkwam, en dacht ach, wat kan me gebeuren… Niemand kijkt, en als het inderdaad mislukt gooi ik het gauw weg en heeft het me een kwartje gekost. En tien minuten. En dan weet ik voor eens en voor altijd dat ik het niet kan.

Ik kon het wel, ik heb sinds die dag nooit meer een pot gekocht. En ‘t is niet dat ik buitengewoon knap ben: iedereen kan het. Het enige waar je even op moet letten is dat al je ingredienten dezelfde (kamer) temperatuur hebben.

Met dank aan Culinette dus:

Snelle mayonaise
Heb je zo’n hoge mengbeker bij je staafmixer? Dan is mayonaise maken geen kunst en zo klaar. In de mengbeker 2 eidooiers, 1 el franse mosterd, het sap van een halve citroen en 200 ml (olijf)olie met wat peper/zout. Zet de staafmixer op de bodem en laat hem even draaien. Vervolgens trek je hem heel, heel langzaam omhoog. Tegen de tijd dat je boven bent heb je mayonaise.

En de overgebleven eiwitten zijn een goede motivatie om me eens aan macarons te wagen. (díe zijn moeilijk!)

Lof oogsten

Elk jaar kopen we in november een jute zak vol witlofwortels bij een Zeeuwse boer. Daarin wordt bemiddeld door een van de (andere) stamgasten van het plaatselijke bruine café.

Deze zak zetten we in de garage, waar het koud is. Een stuk of wat wortels mogen naar binnen, die zetten we rechtop in een emmer met een paar centimeter water onderin. De emmer wordt afgedekt met een dubbele zwarte vuilniszak en dan in de donkere, warme kelderkast gezet.

Twee weken later staan er witlofkropjes op, elke wortel één. Afsnijden, wortels weg, nieuwe in de emmer, verse witlof op het menu.

Dit jaar hebben we voor het eerst geprobeerd zelf witlofwortels te kweken in de tuin. Niet dat die van de boer slecht waren of duur, (integendeel!) we hebben er zekerheidshalve toch nog maar een zak van gekocht.

Vandaag ben ik de laatste wortels gaan opgraven.  “Onze” witlofwortels zijn wel wat magertjes… misschien komen er ook maar smalle kropjes op. We zullen zien. De hazen in de Wilhelminapolder vonden onze witlofwortels zo te zien al heel smakelijk.

Wij zelf hebben de eerste “trek”, van wortels van de boer,  inmiddels ook al opgegeten.