Alles kan zelf gemaakt worden
Deze maanden -Maart tot en met Juni- is het werk in de tuin nooit klaar. We poten en planten en gieten en verplanten en zaaien en wieden en schoffelen en snoeien en timmeren en zagen en graven. En we genieten. Kijk maar:
Echtgenoot Yep bereidde het bed voor de nieuwe asperges voor. Hij groef een geul die hij vervolgens vulde met afwisselend laagjes compost, tuinaarde en onze eigen grond. Asperge-lasagne.
Het is de tijd van het jaar voor plannen maken. En voor iets te grote verwachtingen en kleine tegenslagen, de muis in onze tuin heeft bijvoorbeeld wéér de gezaaide erwtjes opgegeten. Ik heb nu het “zaaien ter plaatse” voorschrift in de wind geslagen en thuis op de tuintafel zaaibakken gevuld. Als het eenmaal een plantje is eet de (ongetwijfeld inmiddels bijzonder goed doorvoede) tuinmuizenfamilie het niet.
Maar goed. De plannen dus. Ik surfte op internet langs een website over het kweken van eetbare paddenstoelen en dacht heel Zeeuws: Mokokè*. Het lijkt in het geheel niet moeilijk. De grootste hindernis is het vinden van een vers gezaagd stammetje van de juiste afmetingen en bomensoort. Dat moet eerst een maandje liggen, daarna worden er gaten in geboord waarin deuvels met paddenstoelensporen worden aangebracht. Vervolgens leg je het stammetje ergens op een rustig schaduwrijk plekje in de tuin en wacht tot er heerlijke shii take op groeien. Of oesterzwammen. Wat een leuk idee! Ik ga op stammetjesjacht. (Hoewel ik het advies van de website om met een zaag het bos in te gaan en goed op te letten dat de boswachter je niet betrapt NIET zal volgen… zijn ze nou helemaal! Er worden al veel te veel bomen gekapt zonder dat allerlei hobbyisten er op los gaan zagen)
Gisteren trof ik alvast een afgezant uit het paddenstoelenrijk in onze tuin. Tot mijn verbazing staat er een bleke morielje in ons oude aardperenperkje. Morieljes zijn voorjaarspaddenstoelen en ook delicatessen, maar je kunt ze niet rauw eten. Ik laat deze ook maar staan, hij is zo mooi!
*Mokokè: Dat moet ik ook hebben.
We kweken al minstens tien jaar met groot genoegen witte asperges in onze volkstuin. De planten zijn waarschijnlijk onderhand aan hun laatste seizoen begonnen, vorig jaar werd de opbrengst al minder. Omdat ik groene asperges ook erg lekker vind kochten we vorig jaar een zakje zaad bij De Nieuwe Tuin, en een maand geleden zaaide ik dat uit in een tray op de vensterbank.
Na een paar weken verschenen bijna onzichtbare sprietjes, maar die groeiden al snel uit tot herkenbare mini-aspergeplantjes.
Vanavond haalde ik er voorzichtig 24 van los en plantte die ieder in hun eigen potje. Over een week of twee gaan ze naar de kas, en dan weer twee weken later worden ze uitgeplant. Ze zijn erg mooi! De eerste twee jaar kunnen we van deze aspergeplanten nog niet oogsten, dus we moeten wel geduld hebben. Maar ik vind dit stukken leuker dan het kopen van “klauwen” (zo heet een plantklare tweejarige wortelstok van een aspergeplant). En ook daarvoor geldt dat je het eerste jaar niet, en het tweede jaar slechts beperkt oogsten kan. Wat zullen ze lekker smaken, in 2022!
Met het oog op te verwachten Enorme Oogsten kocht ik een Excalibur voedseldroger. Een tweedehandse, niet te grote, want ik wil het voedseldrogen eerst eens een seizoen in alle rust proberen. Hoewel het me een ideale oplossing lijkt om de tuinopbrengst te bewaren. Je kunt appels drogen, champignons en groene kruiden. Je kunt rozijnen maken van je eigen druiven (we hebben die niet, maar toch…) je kunt je eigen groentebouillonpoeder maken en paprika- of chilipoeder is ook een mogelijkheid. Dat klinkt toch leuk! vooral gedroogde tomaten vond ik een aantrekkelijke gedachte dus toen het apparaat eenmaal gearriveerd was voerde ik een eerste test uit met mini roma tomaatjes. Uit de winkel natuurlijk.
Ik sneed ze doormidden en bestrooide ze met een klein beetje zout en wat verkruimelde tijmblaadjes, legde ze op de trays en zette het droogmachien aan.
Het duurde wel een uur of 10 voor ik ze droog genoeg vond. Maar zo’n droogapparaat gebruikt niet erg veel stroom, onze zonnepanelen zullen dat in het oogstseizoen probleemloos kunnen bijhouden. En het resultaat is werkelijk heerlijk.
*echtgenoot Yep verzon de term schrompelen als het om voedseldrogen gaat. Hulde! Die houden we er in.
Ik breide voor Echtgenoot Yep een paar sokken. Gewoon, rechtuit sokken met een verstevigde hiel om te dragen in zijn werkschoenen op de tuin. Op zich allemaal niet zo bijzonder, maar het materiaal is dat wel.
De wol is geverfd naar het voorbeeld van het legendarische album Dark side of the moon, van Pink Floyd. Ik geloof dat de Echtgenoot dat wel waarderen kan.
Het verveelt nooit.
Elk jaar als de fruitbomen beginnen te bloeien maken we dezelfde foto’s. Wat zijn ze mooi.
Er wordt slecht weer voorspeld, de komende week, we hopen dat de bijen toch aan het werk kunnen!