Alles kan zelf gemaakt worden
Elk jaar weer fijn om te telen: Bonen.
Dit jaar is K:)dootje samen met haar moeder naar onze volkstuin gegaan toen wij op vakantie waren. Gisteravond kregen we het merendeel van de bonen-oogst gedopt en gedroogd of afgehaald en ingevroren… al naar gelang het soort boon. Wat geweldig! Dank, K:)dootjesmoeder!
Ik had niet op zo’n grote oogst gerekend dit jaar, dus had ik ook nog twee kilo cocos de paimpol meegenomen uit Frankrijk. We kunnen nog even voort!
Je zou zeggen dat je leert van je fouten. Maar er blijken toch elke keer weer nieuwe fouten om te maken.
Ik kreeg gasten voor het eten en ik had geen toetje paraat. Maar ik had wél appels en bladerdeeg, een mooi recept van Clothilde en tijd genoeg om dat voor te bereiden. Dan kon het in de oven op het moment dat we aan tafel gingen. Zo gezegd zo gedaan… De taart moest eerst op 180 graden bakken tot het bladerdeeg en de appels gaar waren. Ingekwast met wat gesmolten boter en bestrooid met suiker ging de taart daarna nog even onder de grill. Zodoende zou dat laatste laagje boter en suiker in een heerlijke karamel veranderen. Zo’n grill is héét. Dus moet je er natuurlijk wél even bijblijven voor het beste resultaat… en niet gezellig met je gasten aan tafel gaan zitten.
Gelukkig ging de rookmelder nog net niet af. Maar we hadden die avond geen toetje.
Hoewel de beide heren in het gezelschap erg hun best hebben gedaan nog een onverbrand stukje te vinden. Ik heb me voorgenomen mij zo snel mogelijk te revancheren.
De schattige kleine kuikentjes van vijf weken geleden zijn verbazingwekkend hard gegroeid.
Ze zijn in vijf weken van half handjevol kuiken tot driekwart kip uitgegroeid. Ik vraag me af waarom “de industrie” het nodig heeft gevonden nog extra plof in de vleeskuikens bij te sleutelen. Het gaat zo al ongelooflijk snel!
Om maar zoveel mogelijk van mijn lijstje af te kunnen strepen nam ik vier breiwerken mee op vakantie; twee sokken en twee sjaals.
Ik begon met een sok, maar brak op de eerste dag een naald. Ik kan wel sokken breien op vier naalden, maar prettig vind ik het niet. We verwachtten wel een winkel te vinden waar men breinaalden verkocht, dus zette ik de sokken even opzij. We vonden inderdaad twee winkels, maar bij beide waren juist de sokkennaalden op.
Ik pakte het groen-groene sjaaltje op. Maar daar was ik niet zo tevreden over, bij nader inzien: de ene zijkant was strakker dan de andere, waardoor de hele zaak scheef werd. Hm. Ik haalde het uit en breide vervolgens niet meer. Ik herhaal: Ik breide niet meer. Het glitterproject was mee, maar daar kon ik helemaal geen gevoelens voor opbrengen, waarop K:)dootje aanbood het project te adopteren. Zo kom je ook van je to-do lijstje af.
Wat deed ik dan wel? Ik wandelde. Want in Frankrijk kunnen ze dat goed, wandelroutes uitzetten. Prima bewegwijzerd, met afwisseling in uitzichten en terrein (en met hellingen… oef!).
Het was heerlijk.
Voor het eerst sinds we deze tent hebben (vier jaar nu) regent het tijdens de vakantie. En niet zo’n beetje. Meestal is het wel gezellig om in je warme slaapzak naar het tikken op de tent te liggen luisteren maar gisternacht was het een uur of wat onmogelijk om door het getrommel op het dak heen te slapen. Wel bleef alles prima droog binnen, dus de tent werkt naar behoren.
We kamperen op dezelfde plek als vorig jaar, met uitzicht op een rivier die samen met een groot terrein aan de overkant het natuurgebied Val d’Allier vormt. Zo’n stevige regenbui doet verbazingwekkende dingen met de rivier. Complete boomstammen die hoog en droog op de oever lagen, drijven nu met een vaartje weg; alle grind-eilandjes zijn overspoeld. Maandag waadde Echtgenoot Yep naar de overkant en bezocht de beverratten die daar wonen. Hij struikelde ook bijna over een reekalfje dat braaf deed wat zijn moeder hem opdroeg: Blijf hier stil liggen tot ik terug ben. Maar zo’n groot rondstappend mens werd hem toch te spannend, hij ging er na wat twijfelen vandoor. Gelukkig zag Echtgenoot Yep -gewaarschuwd mens inmiddels- hem later weer op dezelfde plek liggen. Ik was tijdens de oversteek onderuit gegaan, toen stroomde het ook al hard en ik ben een stuk kleiner dan Yep. Met een paar blauwe plekken en een deukje in mijn ego ging ik terug naar de tent. Maar dat was vóór de regen, nu kan niemand meer naar de overkant waden.