En toen waren er nog twee

De negen kuikens zijn allemaal in verbazend tempo opgegroeid. Na een maand of twee stopte Fiep van de ene op de andere dag met moederen en werd er nogal geknokt af en toe. Vooral toen de vijf (!) hanen eehhh… hanig gedrag gingen vertonen.

Een collega van Yep heeft twee kippen en een haan geadopteerd. Op deze foto zie je ze samen in hun nieuwe woonomgeving. De haan (die met z’n hippe broekje achteraan staat) heeft de naam mr. Brown gekregen. Leuk, een Tarantino-verwijzing!

En deze heet Trompetta, vanwege haar opvallende stemgeluid. Ik ben zo blij dat ze zo’n goed nieuw huis hebben! De andere vier hanen bleven nog wat langer want een nieuw thuis vinden voor een haan is ondoenlijk. Tenslotte heb je één haan nodig (als je die al nodig hebt… wij hebben er al járen geen). Marktplaats staat vol met “gratis af te halen” hanen, bij kinderboerderijen worden ze ‘s nachts over het hek gezet… De enige uitzondering is voor een haan die helemaal voldoet aan de ras-standaard, zodat er mee gefokt kan worden. Maar dat was bij ons stel bepaald niet aan de orde. We hebben ze dan ook niet om prijzen op tentoonstellingen te winnen, met iets te donkere poten of net teveel vlekjes op de rug zijn ze me net zo lief. Maar, dus, de vier andere hanen uit onze tuin zijn in de vriezer beland. Niet leuk, maar tja. Ze hebben een goed kippenleven gehad en een snel, pijnloos einde. Eerlijk is eerlijk, het is prima vlees!

Nu wonen er vier kippen in de ren: Fiep en Keet, matrones van bijna twee en een half, en pubermeisjes Kiwi en Ko. Kiwi heet zo omdat ze bijna helemaal geen kammetje heeft, en als gevolg van het geklier van een van haar broers ook geen staart. Daardoor lijkt ze een beetje op de beroemde Nieuw Zeelandse loopvogel. De staart zal er nu wel snel aan groeien. En Ko vind ik een prima kippennaam. Ko Hen.

In de soep

Van de volkstuin komen nogal wat winterwortelen. Je kunt ze goed bewaren, maar een deel ervan verwerkte ik meteen

Ik sneed ze in stukjes, ik deed hetzelfde met een gekochte bloemkool en wat prei. Een bosje selderij, peterselie en geheim ingrediënt kervel hakte ik met de keukenmachine fijn. Ik mengde de heleboel in een grote kom en vulde zes zakjes met heerlijk kruidig geurende soepgroente. Lekker voor de winter!

De butler en de kamermeid

Gisteravond ging ik naar de film, weer eens. We zagen Downton Abbey. De film speelt in de jaren ’20, enige tijd na het einde van de gelijknamige serie. Ik heb de serie nooit gezien maar dat was geen belemmering om erg van de film te genieten. Hooguit waren er wat véél personages met een verhaallijn.

Het valt me wel op dat in dat soort films (ook bijvoorbeeld in Gosford Park, the remains of the day, Upstairs, downstairs en een heleboel Agatha Christie verfilmingen) het huishoudelijk personeel een enorme eer in het werk schept. Terwijl dat werk in de meeste gevallen niet erg glamoureus is en er weinig erkenning voor lijkt te zijn. Vooral de butlers zijn zonder uitzondering arbeidskrachten waar een hedendaagse werkgever van droomt, qua arbeidsethos. Zou dat op realiteit gebaseerd zijn? Er waren natuurlijk enorme verschillen tussen de klassen, maar men woonde wel allemaal samen in zo’n enorm huis. Ik vind het eerlijk gezegd wel aansprekend. Er is niets mis met beroepstrots.

Appelsap

De appeloogst was niet zo enorm als vorig jaar. Dat is niet omdat onze nachtelijke bezoeker appels eet, die lijkt hij niet te lusten. Een paar bomen zijn vorig jaar iets te rigoureus gesnoeid, een paar andere hebben een zogenaamd beurtjaar. Maar de ene Elstar en de James Grieve leverden toch nog een prettige hoeveelheid. Ze zijn deels in de appelmoes en appeltaart gegaan, de mooie exemplaren “zo” gegeten.

De misvormde, aangetaste en te kleine exemplaren verdwijnen in de sappers.

Een herfstgenoegen, bij het ontbijt een vergeperst appelsapje. Dat in enkele minuten van bleekgroen naar bruin verkleurt, maar niet minder smaakt.

Vandaag: knopen aanzetten

Uit een streng wol die bedoeld is voor een paar sokken kun je precies een babytruitje breien.

Dat deed ik met deze prettige groene wol, ik breide sunnyside met een paar kleine aanpassingen. Daarna lag het maanden in de kast, want -bekentenis- ik hou niet zo van knopen aanzetten. Nu heb ik het toch maar even gedaan en het vestje geblockt. Nu nog een baby om er in te doen… maar dat zal vast door iemand anders gemaakt worden.

Nachtelijk bezoek

Echtgenoot Yep kreeg voor zijn verjaardag een wildcamera. Een onopvallend kastje dat we aan een boom in de volkstuin hingen* vanwaar het foto’s of korte filmpjes maakt van alles dat beweegt. Nu ja, niet álles dat beweegt. De blaadjes in de bomen wapperen ook, en we hoeven niet elke mug voorbij te zien vliegen… maar we waren wel benieuwd wie er allemaal door onze tuin stapt.

Dat is dus duidelijk! Leuk, zo’n medebewoner.

*Met een ketting en een hangslot natuurlijk…

Londen

Omdat we het werk van Olafur Eliasson erg bewonderen gingen we naar Londen om de tentoonstelling in Tate Modern te zien. De Eurostar tunneltrein maakt het prettig bereikbaar.

En tja, als je dan toch in Londen bent… We wandelden over de Tower Bridge, we gingen naar V&A waar ik geweldige Mary Quant oorbellen kocht. We lunchten bij Ottolenghi en keken rond op de Affordable Art Fair.

Maar de tentoonstelling was het hoogtepunt. Deze foto maakte Yep ongeveer halverwege een tunnel van een kleine 40 meter, waarin dichte, ietwat zoet smakende mist was gemaakt. Je kon maar heel weinig zien, maar de mist had elke paar stappen een andere, intense kleur. Het was prachtig. Ook was de kantine van Studio Olafur Eliasson in het museum gezet. De kok, het menu, de meubelen en het servies, je kon lunchen zoals de (100!) medewerkers dat ook doen. Dat was ook al erg leuk, en leerzaam. Het werk van Olafur Eliasson heeft vaak betrekking op zorgen over het klimaat, dus de lunch was zo duurzaam mogelijk. We kregen de menukaart mee, ik ga beslist proberen de worteldip na te maken. Erg inspirerend!

Vandaag: een snelle redding

Op het pleintje voor de winkel waar ik werk staat een prullenbak. Het ziet er niet zo ingewikkeld uit, maar de bak eronder is twee meter diep en wordt met een groot soort stofzuiger geleegd.

Een passant gooide er in het voorbijlopen een prop in en ook zijn sleutelbos. Enigszins ontredderd kwam hij vragen of ik een bezem of zoiets had zodat hij ernaar kon vissen, maar daarvoor is de bak te diep… En de sleutels waren niet te zien tussen de rommel. We belden de gemeente Goes, en binnen een kwartier stond er een ambtenaar met de benodigde spullen, nog een minuutje later kon de man zijn huis en auto weer in. Hulde voor de gemeente!

Vandaag: sokken

In september 2016 kocht ik deze sokkenwol en vandaag haalde ik het paar van de sokblocker. Niet dat ik er drie jaar aan moest breien, maar soms moet wol een tijdje marineren.* Het werden gewone vanillesokken, niets bijzonders wat betreft het breipatroon, maar wel fijne zachte wol in vrolijke kleurtjes.

*dat is een eufemisme om mijn weinig doordachte aankoopbeleid te rechtvaardigen. Goeie hè?

Het Houthok deel 1

Helemaal achter in onze achtertuin staat het Houthok. Eigenlijk een afdak met dakpannen er op, waaronder keurig gestapeld het kachelhout droog ligt, netjes allemaal op lengte gezaagd. Dat is tenminste de bedoeling.

De praktijk is helaas minder prettig. In de loop van de afgelopen 12 jaar is alles er onder geschoven wat ooit nog opgestookt kan worden, en ook best wel dingen die gewoon even uit beeld moesten. En toen… stortte het dak deels in.

Vandaag stutte ik het wankele dak en haalde het grootste deel van het hout er uit. Dat werd gesorteerd elders in de tuin opgestapeld. Toen begon het te regenen en bracht ik een auto vol onbruikbaars naar de stort. Dat ruimt lekker op!