12 april 2016:

Een kabelvest.

Vóór we op vakantie gingen, vorig jaar, kocht ik een stapel grijze wol in Arnemuiden. Het is officieel dikke sokkenwol, maar het is ook gebruikt voor de modellen in het visserstruienboek. En sokkenwol is prettig duurzaam, het kan gewoon in de wasmachine. De hele lange autorit én de hele vakantie breide ik aan een kabelvest dat, toen we weer thuis waren, véél te klein bleek. Ik haalde het uit en begon opnieuw. Ik had natuurlijk hetzelfde patroon wat groter kunnen breien, maar ik had inmiddels wel genoeg van “grandpa” zoals het project inmiddels heette. Ik koos een andere uit mijn wensenlijstje: de Rivel Cardigan. Eind maart waren de panden en mouwen klaar, ik blockte de stukken en naaide de naden dicht (bleh… ik vind dat Géén Leuk Werkje). Daarna moest er nog een brede boord langs de beide voorkanten en hals worden gebreid en was het klaar.

Er was wel een klein probleem met de pasvorm. De mouwkoppen waren nogal vierkant. Ik heb mijn patroon wel tien keer gecontroleerd, maar het moest echt zo. Daardoor ontstonden er toen het in elkaar was gezet rare bulten aan de voorkant en achterkant van de het armsgat. Uiteindelijk heb ik daar de naden weer losgehaald en de naad wat logischer rond laten lopen. Nu zitten er vier flapjes aan de binnenkant, aan weerszijden van mijn schouders. Maar die zitten me niet in de weg, ze zijn in ieder geval niet te zien. Ik ben erg blij met mijn vest! Hoewel hij nu een maand of wat in de kast mag, het is een warm kledingstuk.

27 januari 2016

Een paar breiwerken uitgehaald

Het achterpand en de voorpanden van het grandpa-vest: het was me te klein

twee derde van een baby-jasje: Bij nader inzien vond ik donkergrijs toch geen babykleur. Ik heb ernaar gezocht maar het is ongeblogd geloof ik… ik nam het op 19 februari 2014 mee naar de film. Zo lang heeft het in de kast gelegen…

Een kwart van een ander babytruitje: het garen was te prikkerig (niet eens gefotografeerd)

Een stukje sjaal: neuh. Niet zo mooi als ik hoopte. Ook niet gefotografeerd.

En dus weer een hoop wol terug naar het stadium van de onbegrensde mogelijkheden. Wel lekker opgeruimd in de kast. En op mijn mentale takenlijstje.

25 november 2015:

Mijn Noorse trui doorgeknipt

Het woord steek kent veel betekenissen, ik bedoel vandaag die met de Engelse uitspraak: stiek. Een in het rond gebreide trui die vervolgens middenvoor doorgeknipt wordt zodat het een vest wordt; de steek is de plek waar de schaar in gaat. Het woord wordt zelfs als werkwoord ingezet zoals in “Ga je die trui steeken?” Het voelt contraproductief om in je breiwerk te knippen, ik heb altijd wel wat angst dat de zaak hopeloos los rafelt.  Daarom heb ik, ter beveiliging, de kolom steken links en rechts van de steek met de naaimachine vastgezet. Daarnaast heb ik aan weerskanten met een haaknaald en een restje grijs garen een rij vasten gehaakt, die vormen de “vouw” die straks langs de tandjes van de rits ligt. En toen, met een scherp schaartje, draadje voor draadje… knip. Nu kan de rits er in gezet worden.

22 november 2015:

Breiwerk uitgehaald

Ik denk dat ik er in 2007 aan begonnen ben, aan dit werkstuk. Dale of Norway ontwerpt voor elke Olympische Winterspelen een trui voor het nationale ski team, die dan de naam van de plaats van de wedstrijd krijgt, deze heette st Moritz en kwam uit 2003. Ik vond hem prachtig, maar de kleur waarin ik hem het mooiste vond was niet meer leverbaar. Ik heb het lijf van de trui wel drie keer gebreid, (eerste keer te groot, tweede keer te klein, op bovenstaande foto de derde) waarna ik heel erg genoeg had van het modderige groen. Bovendien stond het model met de recht ingezette mouwen me inmiddels tegen, zulke mouwen maken een plooi die een soort van bult onder de armen vormt. Ik stopte het ding in mei 2012 in mijn breimandje met de bedoeling er later nog eens naar te kijken… en dat deed ik vandaag. Het wordt nooit meer wat tussen mij en st. Moritz. Met hulp van K:)dootje is het weer garen geworden, een tafel vol wol met krinkeltjes. Overigens kwam er een enorme hoeveelheid haren van Poes Minoes tussenuit ook, die heeft regelmatig mijn breimand als slaapplaats gebruikt.

Ik zette de krinkeltjes te weken in een emmer met een wolvriendelijk sopje, een paar uur later was het garen aardig ontkruld. Als het droog is mag het een tijdje in depot, wie weet wat het ooit nog wordt.

17 september 2015:

Grandpa Cardigan

Op vakantie, terwijl Echtgenoot Yep autorijdt en de Mevrouw van de Auto hem met een zoet Vlaams accent de weg wijst brei ik. Vroeger deed ik de rol van de Mevrouw van de Auto met een dikke atlas op schoot en zonder Vlaams accent, maar de huidige Mevrouw doet het een stuk beter dan ik. Dus toen we Goes verlieten op weg naar Frankrijk breide ik de eerste steken van een kabelvest, de zogenaamde Grandpa Cardigan. Een opa-vest, nuja, waarom ook niet. Grandpère en vacance. Zo’n paar lange ritten zijn wel goed om meters te maken: vanavond bij Dames & Draadjes begon ik aan de kraag.