_______________________________________________________________________________
Gezien: 25 maart 2015 in theater ‘t Beest.
Mooie, droevige film over Alan Turing, de wiskundige die de Enigma code brak en daarmee het verloop van de Tweede Wereldoorlog drastisch veranderde. Benedict Cumberbatch speelt de hoofdrol, kwetsbaar, sociaal behoorlijk onhandig, geniaal. Na de oorlog (in 1951) werd Turing gearresteerd, hij was homoseksueel en dat was in die tijd strafbaar. Hij ontliep gevangenisstraf door akkoord te gaan met zogenaamde chemische castratie, een hormoonkuur met vreselijk ontregelende bijwerkingen. Na een jaar van deze pillen pleegde hij zelfmoord. Hulde ook voor de bijrollen: de andere wetenschappers zijn stuk voor stuk geloofwaardige mensen, de agent die hem arresteert is overtuigend, hij krijgt gaandeweg het verhoor steeds meer compassie met zijn arrestant.
_______________________________________________________________________________
The theory of everything
Gezien: 14 maart 2015 in theater ‘t Beest, Goes
De verfilming van het boek dat de eerste echtgenote van Stephen Hawking schreef over haar huwelijk. Eddie Redmayne kreeg een Oscar voor zijn vertolking van de briljante geleerde, hij draagt de film, acteert hele werelden met alleen zijn ogen. Gelukkig, want verder vond ik er niet heel veel aan. Verfilmingen van boeken van partners-van, het “mijn leven met” genre, dit is de tweede keer al dat ik denk: Meh.
Ondertussen breide ik een stukje aan een jurk.
_______________________________________________________________________________
Gezien: 27 februari 2015 in theater ‘t Beest, Goes
John May is een ambtenaar die belast is met het zoeken van verwanten van overledenen die alleen leefden. Hoewel hij zich met grote toewijding kwijt van zijn taak is hij meestal zelf de enige die bij de begrafenis aanwezig is, de toespraak ook door hem geschreven op grond van de bezittingen van de overledene. Zijn afdeling wordt opgeheven, de film volgt zijn laatste zaak. Eddie Marsan in de hoofdrol speelt hem tegelijk betrokken en wat meelijwekkend, met zijn kleine kantoorcel, zijn georganiseerde eenpersoonshuishouden en zijn album waarin liefdevol van alle eenzame overledenen na het “case closed” een fotootje wordt ingeplakt. Hij is zelf misschien net zo eenzaam als zijn “cliënten” maar het naderende ontslag en de zoektocht naar nabestaanden van Billy Stoke zorgen voor een perspectief op een ander leven. Wat een lieve film. En wat een onverwacht en mooi einde.
Mijn breiwerk is hetzelfde als enkele dagen geleden, alleen een klein beetje groter.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 24 februari 2015 in Pathé de Munt, Amsterdam
Beertje Paddington komt naar Londen op zoek naar een thuis. Hij wordt niet al te hartelijk ontvangen, maar de familie Brown geeft hem een onderkomen. Er is een boosaardige dame die hem opgezet in een vitrine in het Natuurhistorisch Museum wil zetten, maar de moraal van het verhaal is hoe er met vreemdelingen wordt omgegaan. Een hartverwarmende, komische film voor alle leeftijden, met een eervolle vermelding voor Ben Whishaw die de beer een overtuigende stem geeft.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 9 februari 2015 in ‘t Beest
Het leven van de schilder Turner verfilmd. Mooie kostuums, mooie plaatjes. Het was zo te zien geen prettige man, maar hij leefde dan ook niet in prettige tijden, met streng gescheiden sociale klassen. Mooi geïllustreerd ook door de dialoog: Turner drukt zich tegenover klanten uit in enorme volzinnen met meerdere verwijzingen naar mythologie en bijbel, voor zijn huishoudster komt het niet verder dan geërgerd gegrom en gezucht.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 10 oktober in ‘t Beest
Alwéér het Amerikaanse familieleven. Maar nu heel anders. Boyhood volgt het opgroeien van Mason, vanaf zijn vijfde tot zijn 18e. En niet met steeds een andere, net iets oudere, net niet helemaal lijkende acteur, maar aan deze film is 12 jaar lang met tussenpozen gewerkt. Je ziet Mason echt opgroeien, zijn ouders ouder worden. De mobieltjes doen hun intrede en worden belangrijker, de aftandse Pontiac wordt ingeruild voor een SUV, de haren worden langer en weer korter. Zoals in ieder leven gaat er het één en ander mis ook, maar als kijker (en ouder van volwassen kinderen) stapte ik licht weemoedig maar optimistisch gestemd de filmzaal uit. Wat vliegt de tijd.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 11 juni 2014 in ‘t Beest
Een familiedrama in de beste zin van het woord. Het stuk is geschreven voor het theater, het geeft inderdaad de sterrencast alle ruimte. In de traditie van Cat on a Hot Tin Roof, bijvoorbeeld.
De film vertelt hoe drie dochters na de dood van hun vader naar hun ouderlijk huis komen, elk met hun eigen bagage. Tussen de moeder die ziek is en verslaafd aan pijnstillers (en manipulatief op het absurde af) en de dochters is nog heel wat onuitgesproken en daarbij heel wat dat maar beter helemaal niet uitgesproken kan worden.
Meryl Streep is fenomenaal, Julia Roberts is haar Pretty Woman type eindelijk echt kwijt. Sam Shephard is geweldig en oh, Benedict Cumberbatch. Ooh.
Ik ben er nog een beetje stil van. Wat een prachtige -en licht ontregelende- film. Was sich liebt das neckt sich zegt men in Duitsland… maar liefde, wat voor liefde dan ook, is geen excuus voor respectloosheid.
Toch een knap stuk roze gebreid.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 3 juni 2014, ‘t Beest in Goes
Woody Grant is een saggerijnige oude man met een slecht huwelijk en een drankprobleem, die een brief krijgt zoals we allemaal wel kennen: “U heeft een miljoen gewonnen!” Hij is vastbesloten zijn prijs te gaan halen in Lincoln, Nebraska, desnoods lopend. Als het hem niet uit het hoofd te praten blijkt, besluit zijn jongste zoon hem er dan in Godsnaam maar heen te brengen. Onderweg stoppen ze bij het stadje waar Woody opgroeide en waar nog een deel van zijn familie woont. De financiële crisis wordt nergens genoemd maar is voelbaar aanwezig, iedereen worstelt met geldgebrek en oud zeer en is op zijn of haar eigen wijze slachtoffer van omstandigheden, foute keuzes in het verleden. Hoewel de film -verbazingwekkend- niet eindigt met het incasseren van dat miljoen leren vader en 
zoon elkaar kennen. Of meer nog, leert de zoon de vader begrijpen. Het geheel deed me wat denken aan About Schmidt, van dezelfde regisseur. Geen makkelijke film, in zwart wit met een wat grimmige sfeer. Mooie beelden van het Amerikaanse platteland, ontluisterende van het dito gezinsleven. Bruce Dern is fantastisch in zijn rol… nog niet zo lang geleden speelde hij in de eerste verfilming van The Great Gatsby, uit 1974. Zie hier links.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 26 maart 2014, ‘t Beest in Goes
De Ierse Philomena is als tiener zwanger geraakt en in een klooster van de magdalena orde bevallen van een zoon. Na een paar jaar wordt hij, zonder haar
instemming, door de nonnen meegegeven aan adoptie ouders.
Vijftig jaar later besluit ze hem te gaan zoeken. Daarvoor krijgt ze hulp van Martin Sixsmith, die in haar verhaal een kans ziet zijn gestrande carriere een nieuwe impuls te geven.
Niet alleen de zoektocht naar haar Anthony is spannend, zou ze hem vinden? Zou hij haar in dat geval ook willen ontmoeten? Maar ook en vooral de frictie tussen de twee hoofdrollen is prachtig. Philomena is, ondanks haar slechte ervaringen met de nonnen, diep gelovig, een tikje naïef en wat volks. Maar wel vriendelijk en grappig. Hij is wat arrogant, cynisch, een overtuigd atheist, maar hij voelt ondanks zichzelf steeds meer met Philomena mee. Heerlijke film.
Ik breide nog een stukje aan een babyvestje.
_________________________________________________________________________________
Gezien: 19 februari 2014, ‘t Beest in Goes
Wat een feest voor het oog, deze film. De hoofdrol is voor de stad Rome, die je waarschijnlijk bij geen enkel bezoek zo mooi te zien krijgt als hier. In dit decor leeft journalist Jep Gambardella. Hij wordt vanaf zijn 65e verjaardag een tijd gevolgd en feitelijk is daarmee het hele verhaal van de film verteld. Dat wil zeggen, er is niet echt een verhaal. Er is verdriet uit het verleden, er is collegialiteit en vriendschap, er is angst voor het ouder worden. Er sterft iemand (maar niet van ouderdom), het uitzoeken van een geschikte outfit voor de begrafenis is een adembenemend mooie scene op zichzelf.
De grote schoonheid uit de titel is waarnaar de hele film lang gezocht wordt. Ironisch genoeg wordt de grote schoonheid die er ís over het hoofd gezien.
_________________________________________________________________________
Gezien: 19 november 2013, ‘t Beest in Goes
Een zogenaamde biopic, over Liberace. Een verfilming van het boek dat zijn jonge ex over hem schreef. Tot mijn verbazing kende niet iedereen in ons groepje deze uitbundig flamboyante pianist, (of minstens zijn reputatie) maar dat is na het zien van deze film wel opgelost.
Liberace was in-de-kast homoseksueel, zelfs zo erg dat nadat hij stierf aan AIDS zijn nabestaanden lang hebben volgehouden dat de oorzaak van zijn overlijden een hartaanval was.
Matt Damon speelt de rol van zijn veel jongere minnaar. Ik had wel wat moeite met de botsing met zijn vorige rollen. Jason Bourne? Een toy boy met bontjas en eyeliner? Hmmm. nee.
Michael Douglas is overtuigender in zijn rol. Hij is het prototype van de valse nicht, oppervlakkig, ijdel tot in het absurde, veel rijker dan goed is voor een mens. Maar ook royaal, origineel en creatief (binnen zijn metier dan… je moet er van houden) en zorgzaam.
Wat me vooral trof was het grote verschil in de publieke opinie in de jaren ’70 en nu. Zo lang is het niet geleden dat het klaarblijkelijk werkelijk ondenkbaar was om openlijk voor een homoseksuele geaardheid uit te komen. Dat is behoorlijk veranderd.
Maar afgezien van dit verheugende inzicht: een vijf en een half. Niet geweldig.
Ik breide ondertussen een aardig stuk aan deze muts. Nog een Wurm, deze keer voor mijzelf.
_________________________________________________________________________
Woody Allen’s nieuwste, en naar mijn idee ook beste film.
Jasmine, magistraal gespeeld door Cate Blanchett is een zogenaamde socialite uit New York die, na de arrestatie van haar steenrijke maar frauderende echtgenoot financieel aan de grond zit. Overigens ook emotioneel; pillen, wodka en illusies houden haar nog net op de been. Ze besluit om bij haar zus in diens kleine appartementje in San Francisco te gaan wonen.
Daar doet ze pogingen haar gekantelde leven weer vlot te trekken met een baantje en een computercursus en wie weet, een nieuwe, rijke man. Het gaat allemaal allesbehalve soepel, want Jasmine is een moeilijk mens. Egocentrisch, neurotisch, verslaafd aan pillen en wodka, leugenachtig. Allesbehalve sympathiek. En toch wil je weten hoe het verder met haar gaat.
De ex man en de nieuwe vriend van haar zus zijn beide prachtige bijrollen, De zus zelf is degene met wie je je als kijker het best kunt identificeren. Maar Jasmine is ronduit fascinerend. Oscar voor Cate Blanchett, zeg ik!
Leuk weetje: Het kledingbudget voor deze film was 35000 dollar. Alleen al de Hermes-tas waarmee Jasmine rondloopt kost meer, hij is dan ook geleend. Een soort van droste effect van de botsing tussen haar luxueuze verleden en moeizame heden.
Ik breide aan een muts, een zogenaamde Wurm voor mijn dochter
_________________________________________________________________________
Gezien: 25 oktober 2013, in Wageningen.
Een documentaire over de Oostvaardersplassen in de traditie van de grote BBC natuurfilms. Compleet met -soms wat ergerlijk belerende- voice-over.
Het gebied staat vaak ter discussie, omdat “de natuur er haar gang kan gaan” wat in de praktijk betekent dat mensen zich niet met de gang van zaken bemoeien*. Er lopen heel wat grote grazers, de belangrijkste rol in de film is weggelegd voor de kudde van ongeveer duizend (!) Konik paarden, die inderdaad voor prachtige plaatjes zorgen.
Daarnaast opnames van een jagende vos, ijsvogels, herten en enorme hoeveelheden ganzenkuikens, prachtige macrobeelden van allerlei insecten. En niet te vergeten zonsondergangen, zonsopgangen en wolkenluchten.
Ik had geen breiwerk bij me.
*kort hierna werd bekend gemaakt dat de waterstand in het gebied veranderd gaat worden omdat al die grote grazers zorgen voor een te eenzijdige begroeiing.
____________________________________________________________________
Gezien: 17 september 2013 in het kader van Film by the Sea in Vlissingen.
Weer een film die zich afspeelt in Chili, ik begin te denken dat de volksaard van de Chilenen vrolijk en optimistisch is. Want hoewel het Gloria, de hoofdpersoon uit deze film niet erg mee zit, kreeg ik steeds warmere gevoelens voor haar en vond ik haar strijdlust en veerkracht bepaald inspirerend.
Gloria is 58, gescheiden en moeder van twee volwassen kinderen. Ze zingt in de auto met haar radio mee, heeft slechte ogen en een problematische bovenbuur. Ze wil graag weer een relatie en bezoekt dansavonden voor singles, waar ze Rodolfo ontmoet. Maar makkelijk is het niet, opnieuw een liefde beginnen met alle bagage die je op die leeftijd verzamelt hebt.
Ik weet niet meer welk breiwerk er mee was… hm. Hiermee haal ik mijn eigen theorie dat de ene herinnering de andere vasthoudt wel onderuit.
__________________________________________________________________________
Gezien: 17 september in het kader van Film By the Sea in Vlissingen.
Ach ja, de zwembadpas. Ik bleek me nog heel wat te herinneren van het boek… en de film was er een heel goede weergave van.
Het verhaal behandeld twee jaar uit het leven van Kees Bakels, oudste kind van een winkelier in het Amsterdam van 1895. Het is een hard bestaan en Kees vlucht in zijn fantasie. Hij droomt de prachtigste scenario’s, waarin hij een heldenrol vervult. Hartverwarmend.
Ik zal ongetwijfeld gebreid hebben… maar ik schrijf dit maanden later. Ik weet niet meer wat het was.
______________________________________________________________________
Gezien: 1 mei 2013, theater ‘t Beest, Goes
In 1988 schreef de Chileense dictator Pinochet een referendum uit. Er waren twee keuzes: Ja, wat hem nog acht jaar aan de macht zou houden, en Nee, waarbij hij beloofde terug te treden en er verkiezingen zouden komen.
Deze film volgt de talentvolle reclameman René Saveedra en zijn team bij het maken van de televisiecampagne die gevoerd werd voor het antwoord “nee”. Er was vijftien minuten zendtijd voor beschikbaar per dag, bijzonder weing als je mee rekent dat de rest van de televisieprogramma’s werd gecontroleerd door het zittende bewind. Daarbij zijn tegenstanders van het bewind (en daarmee dus ook het “no” team) niet veilig, ze worden geintimideerd en bedreigd.
De filmpjes die ze desondanks maken en uitzenden, bijna commercials, gaan uit van optimisme, humor en vrolijkheid, inplaats van bittere verwijten en beelden van het terreurbewind van Pinochet. En dat werkt. Niet alleen voor de kijkers van de Chileense televisie in 1988, ook voor de kijkers van 2013. Wat een vrolijkmakende film!
De film is geschoten met Umatic, in de jaren ’80 het beste dat er was, nu, voor ons met digitale techniek verwende kijkers ziet dat er behoorlijk gedateerd uit. Maar dat stoorde me alleen in de eerste vijf minuten, daarna was ik er (weer) aan gewend.
Ondertussen maakte ik een kolossale fout in mijn breiwerk. Ik kan geen vordering laten zien… maar ik denk dat ik deze film toch niet zal vergeten.
___________________________________________________________________
Gezien: 3 maart 2013 Da Vinci bioscoop 
“Onverfilmbaar!” is dit verhaal lange tijd genoemd. Ik las het boek in 2004 en was erg onder de indruk. Ik was het wel met het onverfilmbaar eens.
De laatste jaren is de CGI techniek zoveel verbeterd dat een geloofwaardige digitale tijger tot de mogelijkheden behoort. Evenals walvissen, een gewonde zebra, vliegende vissen, lichtgevende kwallen en honderden stokstaartjes. En niet alleen geloofwaardig, maar ook oogstrelend mooi. De film is grotendeels opgenomen in een bassin, ook de zee en de wolken zijn digitaal. De Oscar voor beste special effects is geheel op zijn plaats.
Het verhaal: Een schrijver met een writers block meldt zich bij Pi Patel, op aanbeveling van een wederzijdse vriend. Hij hoopt dat Pi hem kan helpen. Maar Pi zegt hem dat zijn verhaal hem niet van zijn writers block zal genezen, maar hem in God zal laten geloven. Daarna vertelt Pi hoe hij als jongen van 14 met zijn ouders en de dieren uit hun dierentuin -hun volledige bezit- onderweg is van India naar Canada. Hoe het schip zinkt in een storm en hij op een 8 meter lange reddingsboot terechtkomt met als enige andere overlevenden een orang oetang, een zebra met een gebroken poot, een hyena en een Bengaalse tijger met de naam Richard Parker. Vanzelfsprekend blijft dit gezelschap niet lang intact, uiteindelijk zijn de jongen en de tijger voor hun overleven op elkaar aangewezen.
De acteurs zijn geen bekenden voor ons, op een cameo van Gerard Depardieu na. Richard Parker is al helemáál geen acteur, maar wel een personage dat ik niet snel zal vergeten. De natuur speelt een belangrijke rol, de zee, de wolken, de zonsondergangen, de vissen.
Niet dat mijn mening over God veranderd is, dat niet… maar wel zal ik -net als in 2004 na de laatste bladzijde- nog wel lang na blijven denken over wat “waarheid” nu precies is. Want aan het einde van de film vertelt Pi een andere versie van zijn wonderbaarlijk overleven. Nuchter beschouwd is dit verhaal heel wat waarschijnlijker dan een tijger in een bootje en een eiland vol met stokstaartjes. Maar na het heldenverhaal wil je de tweede versie eigenlijk niet meer geloven. Mocht je nog een kans hebben: Ga hem kijken. Het is wonderschoon.
Koigu KPPPM in een vergeten kleurstelling. Wel vijf stevige fouten er in gemaakt… dat heb je bij zo’n boeiende film.
___________________________________________________________________
Gezien: 27-2-2013 theater ‘t Beest, Goes
De verfilming van Tolstojs epische, edoch onmogelijke romance tussen de aristorocratische Anna Karenina en de niet getrouwde, ogenschijnlijk veel jongere graaf Vronsky.
Het geheel speelt zich af in de late 19e eeuw. Prachtige kostuums, dus, hoepeljurken, uniformen met tressen, hoog opgestoken kapsels, decolletés en voiles. De regisseur heeft ervoor gekozen het verhaal weer te geven als een ouderwetse operette: Het decor is een echt decor van platen beschilderd karton op het podium van een ouderwetse bonbondoos-schouwburg. Als een personage door de camera gevolgd wordt uit een kamer belandt hij of zij ook werkelijk in de coulissen, alwaar tussen de toneelknechten en rekwisieten een volgende scene uitgespeeld wordt. Een enkele keer blijkt een toneeldeur ons het stoffig bedompte theater uit te leiden naar het Russische platteland, maar nooit voor lang. Zelfs paardenrennen vinden op het toneel plaats.
Wellicht is de podiumsetting om te onderstrepen hoe theatraal het hele verhaal is? Want dat is het, waarschijnlijk ook wel in overeenstemming de mores van de tijd waarin het geschreven is. Maar hoe barok en weelderig de omgeving ook is, er wordt bepaald houterig geacteerd. De graaf waarvoor Anna haar huwelijk en uiteindelijk haar leven op het spel zet is géén stoere militair, maar een jochie, een moederskindje. Keira Knightly maakt van haar Anne Karenina ook niet meer dan een ééndimensionaal karakter. Jude Law is in zijn rol van bedrogen echtgenoot Karenin het beste van de film. Naast de kostuums natuurlijk.
Koige KPPPM. Naam van de kleurstelling ben ik vergeten.
___________________________________________________________________
Gezien: 12-2-2013 theater ‘t Beest, Goes
In 1980 werd in Teheran de Amerikaanse ambassade bezet en het personeel gegijzeld. Waargebeurd, maar ik was erg druk met zeventien zijn dat jaar en televisieloos was ik ook. Het enige wat ik me persoonlijk herinner is de terugkeer van de gijzelaars na 444 dagen, er staat me iets bij van een tickertape parade en overal gele lintjes om de bomen in de USA. Maar er was meer aan de hand: zes Amerikanen waren de ambassade ontvlucht en door de Canadese ambassadeur in huis genomen.
Argo gaat over de “Canadian Caper”, de gedurfde actie waarmee deze zes het land uit gesmokkeld zijn. Ben Affleck speelt de CIA agent die als dekmantel een filmmaatschappij opzet die een film (met de titel Argo dus) gaat maken. Opnamen daarvoor dienen in oosterse sferen gemaakt te worden en de zes “huisgasten” van de Canadese ambassadeur doen zich voor als filmcrew op reis om locaties te spotten. En als zodanig daarna het land te verlaten, met Canadese paspoorten. Het jaren ’70 gevoel is goed verfilmd, beelden uit het toenmalig nieuws zijn heel deskundig door het nieuwe materiaal gevlochten. Kapsels, kleding, muziek, auto’s communicatie-apparatuur: het klopt.* De Iraniërs spreken Farsi* en worden niet ondertiteld: waarvoor hulde, de verwarring die je als slachtoffer van zo’n gijzelingactie wel móet voelen wordt er invoelbaar door. Kun je je tolk wel vertrouwen? En wat vertelt de huishoudster aan de soldaten bij het hek? Hoewel je weet dat de operatie lukt is het een hartslagverhogend spannende film en de prijzen die hij tot nu toe heeft ontvangen zijn beslist terecht. Het mooiste moment wat mij betreft: Als de “productie-assistent” een twijfelende douanebeambte de storyboards van de film laat zien en het verhaal erbij verzint/verteld op zo’n meeslepende en overtuigde manier dat het je als publiek bijna spijt dat “Argo” niet gemaakt is.
*hoewel natuurlijk altijd pietjes precies details vinden die niet helemaal precies bijken te kloppen. Het horloge werd pas drie jaar later gemaakt, het bord stond er in 1980 net niet meer, zulke televisies hadden ze wel in 1980 maar niet in Iran.
*Het Farsi dat in de film wordt gesproken zou Afghaans Farsi zijn. Goh. Ik heb dat écht niet opgemerkt!
Cherry tree hill supersock, blueberry hill. Eindelijk het eerste vierkantje af.
___________________________________________________________________
Gezien: 24-1-2013 theater ‘t Beest, Goes
Zes sterren van de vijf, oordeelden vriendin Hedde en ik na de aftiteling. Vakwerk van grootmeester Thomas Vinterberg!
Mads Mikkelsen speelt een leraar, pas gescheiden en verwikkeld in getouwtrek over de voogdij van zijn zoon. Hij woont in het plaatsje waar hij ook is opgegroeid, zijn vrienden zijn dus ook al heel lang zijn vrienden. Dan vertelt een bozige kleuter met veel fantasie (en een puberbroer met bijbehorende “vieze boekjes”) haar juf dat ze zijn piemel heeft gezien. De juf, een tikje hysterisch, neemt deze melding serieus, roept er deskundigen bij en belegt een ouderavond. Het sneewbal-effect dat daarop volgt is angstaanjagend. Hij wordt ontslagen en gearresteerd. Hoewel hij een dag later alweer thuis is omdat het wel duidelijk is dat er niets onoirbaars gebeurd is dendert de geruchtenmachine door, hij blijkt veel minder vrienden te hebben dan hij dacht, hij is nergens meer welkom. Het hele verhaal deed aan de bolderkar affaire denken.
Het was verontrustend dat je de boze ouders óók begreep. (hoewel ik niets mee kon voelen met degenen die stenen door zijn ramen gooiden… maar aan de andere kant begon men toch wel vrij snel te meppen. Terwijl ik de Denen ken als vriendelijke, rustige mensen.) Maargoed, de ouders waren aardige mensen, geschokt in hun gevoel van veiligheid op school en op straat in hun kleine vertrouwde dorp. Akelig herkenbaar hoe snel ze een oordeel over een ander klaar hebben op grond van één verhaal… en dat niemand hem zélf iets vraagt.
Een beginnetje voor een sjaal, met name Baktus. Garen is Fleece Artist, een Canadese handgeverfde wol.
___________________________________________________________________
Gezien: 2 januari 2013, Theater ‘t Beest in Goes. In gezelschap van vooral 40+ vrouwen
Centraal in de film staat het huwelijk tussen Kay en Arnold. Heel overtuigend gespeeld door Meryl Streep en Tommy Lee Jones, de laatste naar mijn gevoel toch wel erg uit zijn comfort zone. Ik kende hem tenslotte van Men in black, the Fugitive en van No country for old men. Hij past deze rol óók prima, Meryl streep behoeft geen krans.
Het huwelijk dus: Na 31 jaar is er vooral sleur. Er wordt apart geslapen en nauwelijks gepraat. Kay wil dat anders, ze wil weer meer intimiteit in de relatie en ze boekt een week intensieve therapie in het afgelegen plaatsje Hope Springs. Arnold ziet er weinig heil in. Hij is het prototype van de “oude brompot” en vooral in de eerste helft van de film is het soms moeilijk te begrijpen waarom zijn vrouw al die moeite nog voor hem wil doen. Natuurlijk zijn beiden verantwoordelijk voor de verwijdering en komen ze er ook samen weer uit, onder leiding van de therapeut.
Het is meer een komedie dan een drama, en dat is goed. Toch een punt van kritiek. Het huwelijk is ontwricht omdat ze geen seks meer hebben. De hele therapie is erop gericht dat stukje van de vastgeroeste relatie vlot te trekken en zodra er weer gevreeën wordt komt álles weer goed. Maar ik denk dat er meer dingen bij het begrip intimiteit horen. Een knipoog over de krant. Een grapje dat je alleen samen begrijpt. Maargoed. Ik begrijp ook wel dat dat allemaal te complex is voor een therapie van een week, laat staan voor een film van nog geen twee uur. Best een leuke film ook nog.
Een proeflapje voor een nieuw te breien vest. Wollmeise DK in de kleur Pinie.
__________________________________________________________________________
Gezien: 23 december 2012 Da Vinci bioscoop, Goes. Jammer genoeg in 3D
Ik denk dat het verhaal geen samenvatting behoeft. De regisseur heeft van Tolkiens boek wel erg veel werk gemaakt, diverse andere publicaties van de schrijver zijn verwerkt in deze verfilming.
Fijn kijkwerk, niet te moeilijk allemaal. Bilbo, bijna Brits conservatief in het begin, ontwikkelt zich tot een Echte Held, in ieder geval een reisgenoot waar je wat aan hebt, als dwerg met een missie en een hele rij woeste vijanden.
Regisseur Peter Jackson vertelde in een interview dat hij de opnamen een paar maanden heeft moeten onderbreken omdat Martin Freeman (de acteur die Bilbo speelt) verplichtingen had om in de Sherlock Holmes televisieserie te spelen in Londen. Maar, zo zei hij, er was helemaal niemand anders geschikt voor de rol van Bilbo. Ik denk dat hij gelijk heeft.
En Gollem is ronduit geweldig, doodeng en tegelijk hartverscheurend. Ik wist hoe het af zou lopen (What has it in its pocketses?), maar het raadselspelletje in de grot was toch héél spannend.
Het is wél wat lang. De karakters van de meeste dwergen blijven nogal op de vlakte, maar dat is wel begrijpelijk: Het zijn er dertien. Als je die allemáál een achtergrond moet geven wordt het helemaal onafzienbaar. Ook viel me op dat Azog, een van de slechteriken, wel veel op Lord Voldemort uit de Harry Potterfilms lijkt. Zie foto links.
Al met al heb ik nu al zin in de volgende hobbitfilm. Maar ondertussen ga ik wel het boek nog eens lezen… met alle afdwalingen en uitweidingen van de film ben ik het originele verhaal een beetje bijster.
Cherry Tree Hill Supersock, kleurstelling Blueberry Hill.
____________________________________________________________________
Gezien (half) 7 november 2012, theater ‘t Beest, Goes
Margot is getrouwd met ‘n aardige man. Hoewel de spetters er niet (meer) afvliegen lijken ze erg veel van elkaar te houden. Maar Margot ontmoet in het vliegtuig een knappe vreemdeling die haar buurman blijkt te zijn en ze wordt verliefd op hem.
Of het aan de film lag of aan het feit dat ik die avond erg moe was weet ik niet… maar ik ben in de pauze weggegaan. Ik kon niets met de hoofdpersoon, vond haar een vervelend mens. Ik werd al wat kribbig toen deze Margot deed of ze invalide was en zich op de luchthaven liet rondrijden in een rolstoel, omdat ze er dan zeker van was dat ze haar aansluiting zou halen.
Het kon me echt niet schelen of ze het geluk nog ging vinden en zo ja, met welke man.
Ondertussen toch een klein stukje gebreid:
___________________________________________________________________________
Gezien: 3 november 2012 Pathé Rotterdam Schouwburgplein
James Bond is terug. Met alles wat er bij hoort: Snelle auto’s, mooie vrouwen, achtervolgingen, ontploffingen. Genoeg spanning en snelheid om geboeid te blijven, maar, en dat is nieuw, in deze film is James Bond een mens. Met een verleden, met een paar problemen die met zijn leeftijd en ook met wat al te uitbundige leefstijl samenhangen. Goed gespeeld, (want James is toch géén softie) door Daniel Craig, die de rol past als het smokingjasje dat hij draagt: Maatwerk.
Speciale vermelding voor de schurkenrol, overtuigend en eng gespeeld door Javier Bardem (die man is een kameleon. Zie zijn personage in No country for old men, in Biutiful en in Vicky, Christina, Barcelona. )
Dame Judy Dench speelt -Brits onderkoeld- een heel wat grotere rol dan M. ooit had, en Q. is vervangen door een computer-whizzkid.
Er is gewoontegetrouw gefilmd in wat exotische oorden: Instanbul voor de opening, een prachtig gefilmde achtervolging-schiet-vechtscene in een glazen toren in Shanghai, een casino-scene in Macau. Maar verder vooral Londen als decor. Fijne film!
Cherry Tree Hill Supersock, kleurstelling Blueberry Hill.
Inderdaad heb ik daar vorig seizoen drie films lang mee zitten breien… maar ‘t resultaat beviel me niet. Uithalen en opnieuw beginnen dus.
_______________________________________________________________________
Gezien: 25 oktober 2012, theater ‘t Beest, Goes
Een verfilming die niet van het oorspronkelijke boek los gezien kan worden. Hoeft ook niet… dat is kleurrijk genoeg.
Er is enkele jaren geleden een “ongecensureerde” versie verschenen, en ik neem aan dat dit het materiaal voor deze film was. Erg (misschien té) veel seks en drugs. Maar ook geweldige muziek, (jazz!) en beelden van Amerika-onderweg, die we dank zij het verschijnsel road-movie allemaal zo goed kennen, zelfs al zijn we er nooit geweest. Niet dat ik er ooit genoeg van krijg, geloof ik.
Kristen Stewart heeft haar “twilight” erfenis wel degelijk afgeschud*, ze speelt Marylou als een raadselachtig wild meisje.
Voor de rol van Dean Moriarty is Garrett Hecklund gecast, een gouden greep. Hij is en hij speelt zo’n jongen waar iedereen in meer of mindere mate verliefd op wordt, flamboyant, meeslepend en, als alle krediet toch op raakt, uiteindelijk destructief. Dit gaat denkelijk niet uitgezonden worden op SBS6, dus als u nog een kans heeft in het filmhuis: gaat dat zien.
*Niet dat ik de twilight films gezien heb/wil zien...
Schoppel wolle “fliegende untertasse”
________________________________________________________________________
Gezien: 3 juni 2012, Da Vinci bioscoop, Goes
Een Franse film deze keer. Hoofdpersoon is Philippe, bij een ongeluk met een paraglider vanaf de nek verlamd geraakt. Hij neemt een kansarme jongen, Driss, aan als zijn verzorger. De tegenstelling zou nauwelijks groter kunnen zijn, de een verlamd, maar rijk, blank en duidelijk van zeer goede huize, de andere sterk en gezond, maar zwart, met strafblad en afkomstig uit een onduidelijk samengesteld gezin in een achterstandswijk. Driss heeft aanvankelijk weinig zin in het baantje, wordt slechts overtuigd door de royale slaap-en badkamer (hij is op dat moment dakloos). Toch groeit er een bijzondere vriendschap tussen de twee.
Wat me het meeste trof was het gebrek aan sentiment. Verfrissend! Geen neerbuigend verpleegsterstoontje, geen grote woorden, de patient is niet zielig. Men zit elkaar regelmatig in de haren, kliert de politie al rondscheurend in Philippes Maserati; de film haalt de zes-keer-hardop-lachen grens met gemak. Ondanks de nuchtere verteltoon wordt de handicap van Philippe pijnlijk in beeld gebracht. Heel moeilijk om zoiets te acteren, denk ik: Geen vinger of been bewegen, toch de kijker mee laten voelen en helemaal blij naar buiten laten stappen na afloop: Een echte feelgood movie.
Ik hoorde dat een Amerikaanse studio de rechten verworven heeft om het waargebeurde verhaal op zijn Hollywoods te her-verfilmen. Oei. Doe dat toch niet… hier kan werkelijk niets meer aan verbeterd worden.
De laatste Cherry Tree Hill Supersock, kleur Blueberry hill.
___________________________________________________________________________________________
_____________________________________________________________________________________
Gezien: 18 mei 2012, theater ‘t Beest in Goes
Het klassieke verhaal van de onmogelijke liefde tussen Heathcliff en Cathy. In deze verfilming is Heathcliff een neger, wat voor onze eigentijdse ogen het standsverschil tussen hem en de blanke Earnshaw familie misschien wat meer moet rechtvaardigen. De grimmige omstandigheden van het boerenleven op de Engelse Moors worden goed invoelbaar, modder, kou, armoede, altijd wind en heel vaak regen als achtergrond voor een verhaal van allerverterende passie. Ondanks dat kon ik niet echt met de hoofdpersonen meeleven. Het is duidelijk niet de bedoeling dat we ze aardig gaan vinden.
De vertelling wordt erg vertraagd door “mooifilmerij”: er komen wat onduidelijke vlekken in beeld, slechts héél langzaam komt het beeld in focus en zien we dat het een boom in de mist is. Of een dode haas. Waarna daar nog een minuut of zo naar gekeken kan worden. Ik vond het iets te veel van het goede. Niet in de laatste plaats omdat het steeds al te duidelijk als metafoor is bedoeld: Cathy is ongelukkig in haar huwelijk met Edgar, (minutenlang vogeltje in kooitje) Heathcliff wil wel weglopen maar weet niet waar naar toe (Konijn probeert te ontsnappen uit een strik). Vrouw van Hindley sterft in kraambed (eindeloos shot van neerdwarrelende bloesemblaadjes)
Er zijn veertien verfilmingen van dit boek, dit is de eerste die ik zag… maar ik weet zeker dat het niet de beste was.
Cherry Tree Hill Supersock, kleurstelling Blueberry Hill.
______________________________________________________________________________
Gezien: 1 mei 2012, theater ‘t Beest in Goes
Mijn beeld van de Amerikaanse politiek is vooral gevormd door films. All the presidents men, bijvoorbeeld. Nu komt daar J. Edgar bij, biografie van FBI oprichter-directeur Hoover. Kennelijk was er veel op de man aan te merken maar regisseur Clint Eastwood, zelf groot geworden met het spelen van het prototype van De Stoere Amerikaan doet dat niet al te expliciet. Omdat er van Hoovers afluister-en chantagepraktijken weinig bewijzen zijn is dat misschien terecht, de film pretendeert wel waarheidsgetrouw te zijn. Het maakt het geheel wat saai. De homoseksuele relatie die Hoover met zijn assistent zou hebben wordt slechts gesuggereerd, en vrij nadrukkelijk niet geconsumeerd.
Knappe make-up, hoewel het toevoegen van 50 jaar aan iemands leeftijd zijn gezicht wèl wat maskerachtig maakt. (en is Judy Dench ècht in elke film die ik zie? Niet dat ik daar bezwaar tegen heb…)
Cherry Tree Hill, supersock. Vrij kort na het begin van de film een steek laten vallen (linksonder) maar dat wordt weer hersteld. Bij daglicht.
_______________________________________________________________________________
Gezien: 26 april 2012, theater ‘t Beest in Goes
Hoofdpersoon Colin Clark, regieassistent, beschrijft de korte tijd dat Marilyn Monroe in Engeland was om samen met Laurence Olivier een film op te nemen: The prince and the showgirl.
De opnamen verliepen niet al te soepel, tussen de beide sterren was nogal wat frictie. Tot zover neem ik aan dat de film waarheidsgetrouw is. Verder vooral een suikertaartje van een film (zonder happy end natuurlijk) waar me twee dingen aan opvielen: Dat iemand die opvallend mooi is in films vaak ook diep ongelukkig wordt voorgesteld. Dat is ook wel het beeld dat van Marilyn Monroe bestaat, maar ik vind het toch een tikje moralistisch.
En verder verdient de belichtingsman van deze specifieke film een Oscar. Het maakt niet uit hoe somber de scene, hoe grijs de achtergrond, als Marilyn in beeld komt baadt ze in een warmgouden gloed. Zoiets als je je bij de oudtestamentische verschijning van een aartsengel voorstelt.
Cherry Tree Hill Supersock, kleurstelling blueberry hill