Winterwerk

Het is koud maar stralend weer. Dus gingen we eens kijken hoe de tuin erbij staat. Hetzelfde als vorige keer, maar met witte versierselen hier en daar.

We maakten wat wilgentakken klein. Een klein nadeel van knotwilgen is dat je na het knotten stapels takken moet opruimen. We gebruiken daarvoor een snoeischaar en een handzaag, zodoende kregen we het wel warm. De dunne twijgen worden op de houtwal gestapeld. De houtwal bestaat uit twee parallelle rijen paaltjes, waartussen takken gestapeld worden. Het vormt zo een natuurlijke reling langs de sloot en biedt een heleboel beestjes een woonplek. In de loop van het jaar zakt hij langzaam maar zeker in, omdat de onderste laag verteert, in de winter leggen we er weer nieuw materiaal bovenop. De dikke delen van de wilgentakken zagen we klein en leggen we te drogen, over een paar jaar stoken we het thuis in de houtkachel op.

Het uitzicht is ook in de winter mooi. Maar je krijgt er wel koude voeten van… hup vlug weer naar huis.

Winter in de tuin

Je zou denken dat er niet veel te doen is in de tuin, zo half januari. Dat valt tegen, we zouden een hele werkweek kunnen besteden aan het snoeien, blad harken, wilgenknotten en opruimen. Maar deze tijd van het jaar zijn de dagen kort, dus ‘s avonds erheen gaan is geen optie… tuinieren in het donker vind ik geen aantrekkelijke gedachte. Ik ging in het weekeinde eens kijken.

Dit is mosterd, dat we als groenbemester op een van de veldjes hebben gezaaid.
Het bloeit nog steeds!

Een andere groenbemester -Phacelia- is wat minder koudebestendig. Het doet precies wat het moet doen: Composteren ter plaatse.
Dit het stammetje van de amandelboom, dat na zijn te vroege verscheiden van de takken ontdaan werd en een jaar of twee op zijn plaats bleef staan. Er groeiden mooie elfenbankjes op. Vorig jaar hebben we het verwijderd en in het wilgenbosje gelegd. De paddenstoelen groeiden onverstoorbaar door, maar ze zijn hardnekkig horizontaal georiënteerd.
Bij de buurvrouw staat een struik uitbundig te bloeien.

A Long December

Het was een veelbewogen maand sinds de vorige keer dat ik hier iets schreef. Een dierbare vriend overleed begin december, iemand die dit blog erg trouw las. Namasté, Henk! Je wordt gemist.

We gingen naar Lyon, voor het Fête des Lumiéres. Het was prachtig, elk jaar weer denk ik dat ze zichzelf hebben overtroffen. Maar de griep maakte mijn deelname dit jaar wat moeizaam… ik heb vooral veel tijd in het hotelbed doorgebracht. Diezelfde griep bleef na terugkomst eerst mij en daarna Echtgenoot Yep nog een paar weken kwellen. Met de Kerst kwam de familie gezellig een paar dagen, waarbij kleindochter K. een verse verkoudheid uit haar kinderdagverblijf importeerde. Maar dat sloeg gelukkig pas toe ná de feestdagen, dus we hebben volop kunnen genieten.

Toen we naar het lichtfestival in Amsterdam gingen was het griep-leed weer helemaal geleden, dat was dus ook een top-weekeinde. Ik ging op bezoek bij yvonnep (die héérlijke cake had gemaakt!), ik kocht een weer-en-wind bestendige jas en we aten ongelooflijk lekker bij John Dory.

Tussen de bedrijven door heb ik nog wel het een en ander gemaakt, maar daarover later. We beginnen vol goede moed aan 2019.

Tomaten tomaten tomaten

Ingrediënten voor deze ronde: courgettes, een peper, een winterwortel, knoflook en rode uien. En natuurlijk een emmer tomaten.

Er zijn kleine zoete pruimtomaatjes, honderden kerstomaatjes, (al even zoet) en prachtig lichtrood gestreepte tigerella’s. Er zijn dikke marmande vleestomaten, en lange roma’s. Ik pluk en ik pluk en ik pluk  en ik maak liters tomatensaus.

In strijd met alle recepten laat ik de schillen van de tomaten er in, eigenlijk vooral omdat ik er nogal tegenop zie om tweehonderd kerstomaatjes te pellen. Waarom doe je die dan ook in de saus? vroeg Echtgenoot Yep terwijl hij er nog een paar in zijn mond stak. Het antwoord is simpel: het zijn er gewoon véél te veel om “zo” op te eten. Met de staafmixer kun je de schilletjes goed klein krijgen, en de saus is er niet minder lekker door.

Honderd jaar (en een speciale aanbieding!)

De volkstuinvereniging waarvoor ik al een paar jaar het secretariaat en de financiën beheer, bestaat dit jaar honderd jaar. Honderd jaar. Moet je je voorstellen, bij de oprichting was de Eerste Wereldoorlog nog maar net voorbij.

Ter gelegenheid van dit jubileum mocht ik een boekje samenstellen, meer precies een zaaikalender.

De onderste helft is de zaaikalender zelf, één bladzijde per week. De adviezen “wat vandaag te doen” heb ik samengevoegd uit een paar verschillende bronnen (en wat eigen ervaring). Ik heb het bewust niet al te uitgebreid gemaakt, maar wel ruimte gelaten om zelf dingen toe te voegen: de kweekmethode van een gewas dat ik er niet in heb opgenomen, of een verjaardagskalender bijvoorbeeld.

De bovenste helft is het leukst. Er zijn prachtige foto’s, tekeningen, schilderijen, recepten, columns en gedichten, alles gemaakt door leden van de vereniging. En ook historische stukken, gevonden in het gemeentearchief. Dát was leuk! rondkijken in het archief van de vereniging, ledenlijsten en bankboekjes uit de jaren twintig van de vorige eeuw. Met de hand geschreven of op een typemachine met doorslagjes op flinterdun papier. Alles van 1918 tot 1992 ligt veilig in de kluis. Ook vond ik veel leuks in de Zeeuwse krantenbank. (pas op met deze link, die kost je meteen úren!) Vanavond kreeg onze burgemeester H. Klitsie het eerste exemplaar uitgereikt in een feestelijke bijeenkomst. Ik ben er zo buitensporig trots op! Het was zo leuk om de redactie te doen, de pagina’s te vullen en steeds weer een nieuwe bijdrage te ontvangen uit soms erg onverwachte hoek. En het moment dat een bestelbusje voor komt rijden waar  dozen vol boekjes uit worden geladen maakt het wel héél erg echt. Maar…. nu moet ik er natuurlijk ook weer van af.

Alle leden van de volkstuinvereniging kregen er eentje kado, maar hij is voor iedereen te koop voor 15 euro bij boekhandel De Koperen Tuin hier in Goes, en ook bij mij te bestellen met een mailtje naar info@vbiv.nl

 

Groene vingers

Als iemand een bijzonder talent heeft om planten te onderhouden wordt wel gezegd dat hij of zij “groene vingers” heeft. Ikzelf heb dat niet, volgens mij. Tot ik besloot dat ik het niet meer ging proberen met kamerplanten leek mijn vensterbank het meest op een sterfhuis. Op het moment kwijnt er een mangoplant en er staat een plant die verrassend groeide uit een verse kurkuma-wortel die ik in de grond stopte.

Naast mijn werk is een kleine bloemenwinkel, een pijpenlaatje waar de koopwaar vooral voor de deur is uitgestald. Het ziet er altijd erg gezellig uit. We zijn goede buren over en weer: zo is er geen koffie-apparaat in de bloemenwinkel, dus op de dagen dat M. (een echte koffieleut) werkt brengen we haar een vers bakkie. Bloemen en planten zijn bederfelijke waar. Bloeiende planten blijven soms te lang onverkocht -en worden daardoor onverkoopbaar omdat ze uitgebloeid zijn- of bestelde boeketten worden niet opgehaald. En dan gebeurt het wel eens dat ik bij het afsluiten van de winkel een winkeldochter in de handen of de fietstas krijg gestopt. De twee hangplanten die een paar weken terug mee kwamen zagen er bijzonder sneu uit… Ik dacht onderweg naar huis dat ze altijd nog op de composthoop konden. Maar kijk nu toch!

Elke avond water geven en af en toe tegen praten. Meer deed ik er niet aan. Zou ik toch groene vingers hebben? Of misschien, gezien dit kleurenschema, paarse vingers?

Waar wij waren: Frankrijk

Het strand bij de Somme is heel erg breed. Tenminste, als het eb is. Het verschil tussen eb en vloed is 10 meter, dus bij hoog water zitten alle badgasten opeengepakt op het smalle strookje zand dat nog droog is.
Het Noordzeestrand bij de Somme is heel erg breed. Tenminste, als het eb is. Het verschil tussen eb en vloed is 10 meter, dus bij hoog water zitten alle badgasten opeengepakt op het smalle strookje zand dat nog droog is.

En bij laagwater liggen de boten op het droge.
En bij laagwater liggen de boten op het droge.

We reisden na een paar dagen door naar een standplaats aan de rivier de Allier.

Op deze foto kun je Echtgenoot Yep in het water zien staan. Het was nergens diep, maar het stroomde wel snel
Op deze foto kun je Echtgenoot Yep in het water zien staan. Het was nergens diep, maar het stroomde wel snel.

Deze camping was vlak bij Clermont Ferrand. Wat me in Frankrijk nog nooit is overkomen gebeurde daar: Ik stapte de parkeergarage uit en stond tegenover een wolwinkel. En nog een leuke ook.

Ik kocht een handgeverfd sokkenwolletje van een lokale verfster.
Ik kocht een handgeverfd sokkenwolletje van een lokale verfster.

We wandelden erg veel.
We wandelden erg veel.

Ook aan de Middellandse zee, waar we daarna -gewoontegetrouw- heen gingen.
Ook aan de Middellandse zee, waar we daarna -gewoontegetrouw- heen gingen.

Het was prettig ontspannen...
Het was prettig ontspannen…

 

Maar helaas, de laatste avond kwam veel te snel
Maar helaas, de laatste avond kwam veel te snel

 

Wat ik vandaag maakte: rechtsomkeert.

13 mei 2016

Een fietstochtje

Uitzicht vanaf de Zeelandbrug in rustiger tijden
Uitzicht vanaf de Zeelandbrug in rustiger tijden

Het waaide pittig, noordenwind kracht 5. Ik wilde de Zeelandbrug op en af fietsen, 17 kilometer met tegenwind, waarvan de laatste vijf over de brug. En dan natuurlijk met de wind mee in vliegende vaart terug naar huis. Maar op de Zeelandbrug heeft de wind vrij spel, zodra ik bovenaan de oprit was kon ik met geen mogelijkheid meer vooruit. Ik heb die laatste vijf kilometer maar niet gereden…

Wat we vandaag maakten: Werk van de tuin

5 mei 2016:

Het gaat los in de volkstuin

160505kersenbloesem

De kersenboom staat volop in bloei. We kunnen hopen op veel kersen!

160505aardappelDe eerste aardappelplanten komen boven de grond

160505romaineEen kleuterklasje romaine sla. Volgende week worden ze uitgeplant.

160505bessenbloemetjesDit zijn héél kleine bloemetjes, aan de aalbessenstruik.

160505koeienWe hebben nieuwe buren, zes jonge hereford koeien. Ze zijn  nog wat onwennig.