Knie

Op de been

Precies zes weken zit mijn “nieuwe knie” nu op zijn plaats. Lastige weken, vooral de eerste twee. Veel pijn, veel medicijnen, ijspakken op het been en een onprettige steunkous en ik kon nauwelijks iets doen. Niet leuk voor een draaikont zoals ik. Omdat ik al dacht dat ik het stilzitten niet prettig zou vinden had ik een abonnement genomen op een streamingsdienst. Normaliter kijk ik hoogst zelden TV. Maar ik heb te weinig geduld om uren naar een scherm te kijken, het abonnement heb ik na een maand alweer beëindigd. Na die eerste twee weken ging het snel beter met hulp en aanmoediging van Emma, de onvolprezen fysiotherapeut. Van een collega leende ik een hometrainer waarmee ik heel wat fictieve kilometers aflegde.

Ik huurde een scootmobiel omdat fietsen en autorijden niet kon, en dat bleek een goed idee. Ik reed ermee naar fysiotherapie en naar het zwembad, ik kon weer zelf om boodschappen en ging halftijds weer aan het werk.

Lang achter elkaar zitten was nog niet echt prettig, dus in een heel wat rustiger tempo dan anders maakte ik drie rompertjes voor kleinkinderen van collega’s en een (gewoon, saai, wit) overhemd voor Echtgenoot Yep. Ik breide en rommelde, plat op de grond gezeten, wat in de achtertuin.

Afgelopen weekeinde gingen we naar Lille om Bruce Springsteen te zien. Door een metrostoring kwam er heel wat meer lopen bij kijken dan we gedacht hadden, ik schat toch gauw een kilometer of drie, maar dat bleek ook best goed te lukken.

Vanmorgen heeft de orthopedisch chirurg de steunkous, de krukken, de scootmobiel en het ijspak niet meer nodig verklaard, en me een compliment gegeven voor de degelijke revalidatie. Ik mag weer op een echte fiets (joepie!) en ik mag weer autorijden. Fijn! Hoewel het daarmee natuurlijk voorlopig nog niet klaar is, Emma zal me nog wel een tijdje een paar keer per week behandelen en de aquafysio in het zwembad ga ik ook nog mee door. Ik zal nog wel stevig wat conditietraining nodig hebben, maar het moeilijkste gedeelte is achter de rug.

Knies

In 2018 werd mijn knie voor het eerst genoemd in een blogje op deze site. Als gevolg van een botbreuk in 1982 zat er behoorlijk de sleet op en dat kwam niet vanzelf meer goed. Al bijna zeven jaar is het pijn, mank lopen, aanmodderen, pappen en nathouden.

Dat gedoe is nu -bijna- achter de rug want vorige week knutselde een deskundige orthopedisch chirurg er een paar reserveonderdelen in. Daarna bracht ik een nachtje in het ziekenhuis door voordat Echtgenoot Yep mij weer meenam naar huis.

En nu revalideer ik zo goed als ik kan. Ik slik medicijnen en dien mijzelf dagelijks een injectie toe, ik doe voorgeschreven oefeningen en scharrel met een mooi stel blauwe krukken in en rond het huis. Het grootste deel van mijn tijd breng ik -nu nog- op de bank door, met het arme been omhoog. K:)dootje bracht een cadeautje langs en een beterschapskaart die heel adequaat geadresseerd was: Knies.*

*nee hoor, valt best mee. Ik vermaak me prima en voel het elke dag beter gaan.

Project Knie

Enkele weken geleden mocht ik mij -met mijn gammele linkerknie– melden bij een deskundige arts van de Mobility Clinic in het UMC in Utrecht. Tot mijn opluchting bleken er meer mogelijkheden om de problemen te lijf te gaan; een prothese kan hopelijk en hoogstwaarschijnlijk nog jaren uitgesteld worden. Hoera!

Het behandelplan heet ACP, een serie van drie injecties met bloedplasma (mijn eigen bloedplasma) in mijn knie, de eerste is eergisteren geplaatst.

De drie opeenvolgende bezoeken aan het ziekenhuis in Utrecht combineer ik met drie overnachtingen bij Dochter, die daar niet ver vandaan woont. Dit maakt dat ik behoorlijk wat reistijd heb. Dus ik zocht een vrolijk makende bol garen uit de voorraad en begon aan een breiwerk dat goed te doen is in treinen en wachtkamers. Het knieproject. Eens kijken wat het eerste weg is: de bol garen of de pijn in mijn knie.

Londen met een stok

We gingen naar Londen. In de eerste plaats om een tentoonstelling te bekijken waarin het werk van Michelangelo en Bill Viola wordt getoond. Dat bleek de reis helemaal waard. Sinds de trein door de kanaaltunnel rijdt is Londen maar een paar uur ver voor ons, maar in één dag heen en weer vonden we toch zonde.

Dus Echtgenoot Yep vond een hotelkamer met een prachtig uitzicht.

Op weg naar de Royal Academy liepen we langs Bond Street, Savile Row,

Burlington Arcade en Piccadilly Arcade. Wat is Londen toch leuk.

Omdat ook voor reizen met de underground in Londen een heleboel lopen nodig is (roltrap af, gangetje door, trappetje op, lange gang door, trappetje af, andere gang door, hoera! perron!) had ik een wandelstok mee. Dat maakt het lopen een stuk prettiger. En het zorgde voor bijna altijd een zitplaats, de Britten zijn een hoffelijk volk. En ik ben inmiddels wel over de gêne heen, op deze manier konden we volop genieten.

Echtgenoot Yep deed als de Britten bij het ontbijt. Brrr.

Knie

Sinds ongeveer een jaar is mijn linkerknie pijnlijk en instabiel. Lastig voor een wandel-tuinier-fietsliefhebber met een baan waar behoorlijk wat meters worden gemaakt. Via de huisarts ging ik naar de orthopeed die slijtage vaststelde. Tussen de botten in het gewricht is het laagje kraakbeen geheel verdwenen. Dat gaat niet meer vanzelf goedkomen.

Ik moest dat wel even verwerken. Ik was altijd nogal energiek, nu werd ik gedwongen mijn stappen te doseren, geen lange wandelingen meer, geen uren sjouwen op de volkstuin. In één beweging door naar de senior-bank.

De orthopeed gaf me een corticosteroïdinjectie (scrabblewoord!) in de knie en schetste het toekomstbeeld. Deze injectie zou een maand of wat de pijn en ontsteking ter plaatse bestrijden (dat klopt grotendeels). Daarna zou de prik enkele malen herhaald kunnen worden, maar dan is de werkzame duur van het medicijn elke keer korter. Ook gaat in deze tijd de slijtage natuurlijk voort. Uiteindelijk zal mijn knie dan vervangen moeten worden door een prothese. Maar… daar ben ik eigenlijk te jong voor. Hoe ironisch. Zo’n prothese gaat 15 tot 20 jaar mee en waarschijnlijk zal ik op mijn 73e nog steeds willen lopen.

Inmiddels is de tweede injectie bijna uitgewerkt. Het verwerken is ook goed gevorderd, ik besloot zo rondom de jaarwisseling dat ik niet lijdzaam met een been op een krukje de gebeurtenissen ging afwachten. Ik ging naar de fysiotherapeut die me aanraadde veel te fietsen, joepie! En die me een reeks oefeningen te doen gaf die de ondersteunende weefsels in de knie moeten versterken. Ik besloot met behulp van de Weightwatchers mijn overgewicht grondig aan te pakken, want hoe minder kilo’s de knie te dragen heeft hoe beter natuurlijk. Verder schafte ik -nu alle schaamte voorbij- twee wandelstokken aan.

Enkele weken terug zag ik in de Volkskrant een artikel over een nieuwe behandeling voor dit probleem: kniedistractie. Het is nogal een onderneming, maar ik neem aan dat een knieprothese ook wel een heel ding is… en ik zou er wat voor geven om weer “gewoon”, gedachteloos te kunnen lopen. Ik googelde een paar avonden, ik overlegde met mijn fysiotherapeut, met mijn huisarts, met mijn orthopeed en met Echtgenoot Yep, en meldde me ervoor aan. Er is eerst een wachttijd, veel mensen hebben het artikel gelezen en kennelijk hebben veel mensen dit probleem. Na de wachttijd volgt een screening, want niet iedereen komt ervoor in aanmerking. Ik ben voorzichtig optimistisch… duim voor me!