Knie

Project Knie

Enkele weken geleden mocht ik mij -met mijn gammele linkerknie– melden bij een deskundige arts van de Mobility Clinic in het UMC in Utrecht. Tot mijn opluchting bleken er meer mogelijkheden om de problemen te lijf te gaan; een prothese kan hopelijk en hoogstwaarschijnlijk nog jaren uitgesteld worden. Hoera!

Het behandelplan heet ACP, een serie van drie injecties met bloedplasma (mijn eigen bloedplasma) in mijn knie, de eerste is eergisteren geplaatst.

De drie opeenvolgende bezoeken aan het ziekenhuis in Utrecht combineer ik met drie overnachtingen bij Dochter, die daar niet ver vandaan woont. Dit maakt dat ik behoorlijk wat reistijd heb. Dus ik zocht een vrolijk makende bol garen uit de voorraad en begon aan een breiwerk dat goed te doen is in treinen en wachtkamers. Het knieproject. Eens kijken wat het eerste weg is: de bol garen of de pijn in mijn knie.

Londen met een stok

We gingen naar Londen. In de eerste plaats om een tentoonstelling te bekijken waarin het werk van Michelangelo en Bill Viola wordt getoond. Dat bleek de reis helemaal waard. Sinds de trein door de kanaaltunnel rijdt is Londen maar een paar uur ver voor ons, maar in één dag heen en weer vonden we toch zonde.

Dus Echtgenoot Yep vond een hotelkamer met een prachtig uitzicht.

Op weg naar de Royal Academy liepen we langs Bond Street, Savile Row,

Burlington Arcade en Piccadilly Arcade. Wat is Londen toch leuk.

Omdat ook voor reizen met de underground in Londen een heleboel lopen nodig is (roltrap af, gangetje door, trappetje op, lange gang door, trappetje af, andere gang door, hoera! perron!) had ik een wandelstok mee. Dat maakt het lopen een stuk prettiger. En het zorgde voor bijna altijd een zitplaats, de Britten zijn een hoffelijk volk. En ik ben inmiddels wel over de gêne heen, op deze manier konden we volop genieten.

Echtgenoot Yep deed als de Britten bij het ontbijt. Brrr.

Knie

Sinds ongeveer een jaar is mijn linkerknie pijnlijk en instabiel. Lastig voor een wandel-tuinier-fietsliefhebber met een baan waar behoorlijk wat meters worden gemaakt. Via de huisarts ging ik naar de orthopeed die slijtage vaststelde. Tussen de botten in het gewricht is het laagje kraakbeen geheel verdwenen. Dat gaat niet meer vanzelf goedkomen.

Ik moest dat wel even verwerken. Ik was altijd nogal energiek, nu werd ik gedwongen mijn stappen te doseren, geen lange wandelingen meer, geen uren sjouwen op de volkstuin. In één beweging door naar de senior-bank.

De orthopeed gaf me een corticosteroïdinjectie (scrabblewoord!) in de knie en schetste het toekomstbeeld. Deze injectie zou een maand of wat de pijn en ontsteking ter plaatse bestrijden (dat klopt grotendeels). Daarna zou de prik enkele malen herhaald kunnen worden, maar dan is de werkzame duur van het medicijn elke keer korter. Ook gaat in deze tijd de slijtage natuurlijk voort. Uiteindelijk zal mijn knie dan vervangen moeten worden door een prothese. Maar… daar ben ik eigenlijk te jong voor. Hoe ironisch. Zo’n prothese gaat 15 tot 20 jaar mee en waarschijnlijk zal ik op mijn 73e nog steeds willen lopen.

Inmiddels is de tweede injectie bijna uitgewerkt. Het verwerken is ook goed gevorderd, ik besloot zo rondom de jaarwisseling dat ik niet lijdzaam met een been op een krukje de gebeurtenissen ging afwachten. Ik ging naar de fysiotherapeut die me aanraadde veel te fietsen, joepie! En die me een reeks oefeningen te doen gaf die de ondersteunende weefsels in de knie moeten versterken. Ik besloot met behulp van de Weightwatchers mijn overgewicht grondig aan te pakken, want hoe minder kilo’s de knie te dragen heeft hoe beter natuurlijk. Verder schafte ik -nu alle schaamte voorbij- twee wandelstokken aan.

Enkele weken terug zag ik in de Volkskrant een artikel over een nieuwe behandeling voor dit probleem: kniedistractie. Het is nogal een onderneming, maar ik neem aan dat een knieprothese ook wel een heel ding is… en ik zou er wat voor geven om weer “gewoon”, gedachteloos te kunnen lopen. Ik googelde een paar avonden, ik overlegde met mijn fysiotherapeut, met mijn huisarts, met mijn orthopeed en met Echtgenoot Yep, en meldde me ervoor aan. Er is eerst een wachttijd, veel mensen hebben het artikel gelezen en kennelijk hebben veel mensen dit probleem. Na de wachttijd volgt een screening, want niet iedereen komt ervoor in aanmerking. Ik ben voorzichtig optimistisch… duim voor me!