Sinds ongeveer een jaar is mijn linkerknie pijnlijk en instabiel. Lastig voor een wandel-tuinier-fietsliefhebber met een baan waar behoorlijk wat meters worden gemaakt. Via de huisarts ging ik naar de orthopeed die slijtage vaststelde. Tussen de botten in het gewricht is het laagje kraakbeen geheel verdwenen. Dat gaat niet meer vanzelf goedkomen.

Ik moest dat wel even verwerken. Ik was altijd nogal energiek, nu werd ik gedwongen mijn stappen te doseren, geen lange wandelingen meer, geen uren sjouwen op de volkstuin. In één beweging door naar de senior-bank.

De orthopeed gaf me een corticosteroïdinjectie (scrabblewoord!) in de knie en schetste het toekomstbeeld. Deze injectie zou een maand of wat de pijn en ontsteking ter plaatse bestrijden (dat klopt grotendeels). Daarna zou de prik enkele malen herhaald kunnen worden, maar dan is de werkzame duur van het medicijn elke keer korter. Ook gaat in deze tijd de slijtage natuurlijk voort. Uiteindelijk zal mijn knie dan vervangen moeten worden door een prothese. Maar… daar ben ik eigenlijk te jong voor. Hoe ironisch. Zo’n prothese gaat 15 tot 20 jaar mee en waarschijnlijk zal ik op mijn 73e nog steeds willen lopen.

Inmiddels is de tweede injectie bijna uitgewerkt. Het verwerken is ook goed gevorderd, ik besloot zo rondom de jaarwisseling dat ik niet lijdzaam met een been op een krukje de gebeurtenissen ging afwachten. Ik ging naar de fysiotherapeut die me aanraadde veel te fietsen, joepie! En die me een reeks oefeningen te doen gaf die de ondersteunende weefsels in de knie moeten versterken. Ik besloot met behulp van de Weightwatchers mijn overgewicht grondig aan te pakken, want hoe minder kilo’s de knie te dragen heeft hoe beter natuurlijk. Verder schafte ik -nu alle schaamte voorbij- twee wandelstokken aan.

Enkele weken terug zag ik in de Volkskrant een artikel over een nieuwe behandeling voor dit probleem: kniedistractie. Het is nogal een onderneming, maar ik neem aan dat een knieprothese ook wel een heel ding is… en ik zou er wat voor geven om weer “gewoon”, gedachteloos te kunnen lopen. Ik googelde een paar avonden, ik overlegde met mijn fysiotherapeut, met mijn huisarts, met mijn orthopeed en met Echtgenoot Yep, en meldde me ervoor aan. Er is eerst een wachttijd, veel mensen hebben het artikel gelezen en kennelijk hebben veel mensen dit probleem. Na de wachttijd volgt een screening, want niet iedereen komt ervoor in aanmerking. Ik ben voorzichtig optimistisch… duim voor me!