We gingen naar Londen. In de eerste plaats om een tentoonstelling te bekijken waarin het werk van Michelangelo en Bill Viola wordt getoond. Dat bleek de reis helemaal waard. Sinds de trein door de kanaaltunnel rijdt is Londen maar een paar uur ver voor ons, maar in één dag heen en weer vonden we toch zonde.

Dus Echtgenoot Yep vond een hotelkamer met een prachtig uitzicht.

Op weg naar de Royal Academy liepen we langs Bond Street, Savile Row,

Burlington Arcade en Piccadilly Arcade. Wat is Londen toch leuk.

Omdat ook voor reizen met de underground in Londen een heleboel lopen nodig is (roltrap af, gangetje door, trappetje op, lange gang door, trappetje af, andere gang door, hoera! perron!) had ik een wandelstok mee. Dat maakt het lopen een stuk prettiger. En het zorgde voor bijna altijd een zitplaats, de Britten zijn een hoffelijk volk. En ik ben inmiddels wel over de gêne heen, op deze manier konden we volop genieten.

Echtgenoot Yep deed als de Britten bij het ontbijt. Brrr.