Alles kan zelf gemaakt worden
23 mei 2014:
Nog meer gemieter
De tweede set van een tafelkleed en zes servetten. Chique en klassique in wit damast, deze keer. Blij dat het klaar is, het werd wel wat saai en niet alleen op het blog. Maar ook blij met twee mooie nieuwe tafelkleden. Ik weet al welke van de oudjes ik tot poetslap ga verwerken. Op de achtergrond zie je de zijde waar ik nu iets van ga maken, wat het wordt weet ik nog niet. Heerlijk, alle mogelijkheden van een nieuw lapje!
21 mei 2014:
een tafelkleed met negen servetten.
Voila. veertig van de verstekhoekjes (zie eergisteren) met tussenliggende zomen klaar. Die prachtige lap gebloemde zijde hangt naast mijn kniptafel, ik mag daar pas iets leuks mee gaan doen als het tafellinnen netjes afgewerkt is. Zo houd ik mezelf een worst voor. Onder het strijken, spelden, naaien en knippen bedenk ik dat het woord verstek in het Duits iets met verstoppen te maken heeft, zou het woord daarvan komen? Maar leuker is de engelse term ervoor: Mitered corner. Ik kan het niet laten om dat te vernederlandsen: Een gemieterde hoek.
20 mei 2014:
Spierpijn!
Onze kersenboom zit vol met kleine groene kersjes. Voordat dat grote rode kersen zijn moet de kersenboom worden beschermd met gaas of netten, om te zorgen dat andere liefhebbers (lees: spreeuwen) de kersen niet opeten. Onze kersenboom is best groot en we willen een bouwwerk er omheen maken om die netten aan te bevestigen. Dat bouwwerk moet het hele jaar ku nen blijven staan zonder die netten, én stevig genoeg zijn om er in te klimmen om die netten op te hangen. En om kersen te plukken natuurlijk. Dus kochten wij bij de houthandel vier dikke palen van 5 meter lang. Die droegen we lopend naar onze tuin. Ik voorop, echtgenoot Yep 5 meter erachter, twee palen per wandeling tussen ons in. Ik vermoed dat wij beiden morgen onze armen voelen.
19 mei 2014:
Verstekhoekjes.
In Parijs bezochten we stoffenwinkel Marché Saint Pierre, een lapjesparadijs. Zes etages hoog, met lapjes. Héél veel lapjes. ik schafte drie meter zijde aan. (Vanmorgen getest, ik stak een klein stukje ervan in brand, het is inderdaad échte zijde.) En nog het een en ander, bijvoorbeeld materiaal voor twee tafelkleden en zestien bijpassende servetten. Och, dacht ik, op maat knippen, zoompjes rondom er in stikken, snel geregeld. (Ik denk dat er nu een paar lezers in de lach schieten) Niks snel geregeld natuurlijk: Een simpel zoompje rondom een servet maakt van elke hoek een onsympathiek dikke bobbel. Als de naaimachine al door zo’n hoekje heen wil stikken, het is nog vrij stevige damast. Verstekhoekjes naaien dus. Zestien servetten, twee tafelkleden maal vier hoeken maakt 72 hoekjes. Twee en zeventig. Nu ja. Het is even werk, maar dan heb je ook wat.
16 mei 2014:
Een reisje naar Parijs.
Vanmorgen reden echtgenoot Yep en ik met de auto naar Brussel en van daar af reisden we met de trein naar Parijs. We wilden speciaal naar de tentoonstelling in het Grand Palais, met werk van Bill Viola. Daar zijn we vanmiddag geweest, het was prachtig. Maar nu we hier toch zijn, blijven we nog maar een paar nachtjes.
15 mei 2014:
Toch maar die ketting af
Roze is niet mijn kleur, dus ik ga deze weggeven. Een geslaagd experiment!
14 mei 2014:
Een keuze
Vlisco is, zoals je aan de hand van de naam al zou denken, een Nederlands bedrijf. Gevestigd in Helmond, sinds 1847. Vlisco bedrukt stof met kleurrijke, batikachtige patronen en exporteert vervolgens het grootste deel ervan naar Afrika. Waar men er prachtige outfits van maakt. Sinds een jaar of wat is het ook onder Nederlandse ontwerpers populair, er was een tentoonstelling in het museum in Arnhem en op het moment heeft de Bijenkorf een Vlisco actie. Ik wil een lapje ervan kopen om een jurk voor mezelf te maken. Maar kiezen is niet simpel… Je kunt uren rondkijken op de site! Zoveel kleuren en motieven… En de namen: Michelles handbag verwijst naar Michelle Obama, hoe ze ooit aan The Good Husband zijn gekomen als naam voor een dessin weet ik niet. Mijn uiteindelijke twee (!!) favorieten hebben geen mooie naam maar een saai nummer. Ik vind ze allebei prachtig. Welke zal ik bestellen?
13 mei 2014:
een soort van hemdje.
De kanten pas in dit hemdje heb ik bewust nogal diep gemaakt. het idee is om het onder een jasje te dragen. Als kledingstuk op zichzelf is het een beetje te ohlala risqué decolleté naar mijn smaak.
12 mei 2014:
Geen crème brûlée.
Van een poging om pavlova te bakken had ik vijf eierdooiers over. Daarvan wilde ik, mede geïnspireerd door het radioprogramma Mangiare, crème brûlée maken. Dat lukte best, maar ik maakte één grote fout: Ik klopte het mengsel van eidooier en suiker stevig door met de mixer nadat ik de warme melk erbij goot. Dat bracht erg veel lucht in het vla-achtige mengsel. Tijdens het verblijf in de oven kwamen al deze luchtbellen langzaam maar zeker naar de oppervlakte en veroorzaakten samen met wat meegerezen vanillezaadjes het ongezonde uiterlijk van dit nagerecht. Heel wat anders dan het goudbruin gebrande laagje suiker dat zo prettig kraakt als je er van eet. Nu ja, het smaakt wél lekker. En ik heb toch ook geen brûléebrander.
11 mei 2014:
een probeerseltje
Met al die kraaltjes in huis dacht ik ook weer eens old school te gaan kralenrijgen. Ik herinner me dat mijn oudste zus en ik tegelijk de mazelen hadden. Dat was in de tijd dat alle kinderen dat nu eenmaal kregen. Samen in bed hebben we dagen, weken lang kralen geregen. Ik vind het nog steeds leuk om te doen, (en vroeger hadden we geen swarovski kralen!) maar ik moet nog even denken of ik het resultaat wel mooi vind.