Precies zes weken zit mijn “nieuwe knie” nu op zijn plaats. Lastige weken, vooral de eerste twee. Veel pijn, veel medicijnen, ijspakken op het been en een onprettige steunkous en ik kon nauwelijks iets doen. Niet leuk voor een draaikont zoals ik. Omdat ik al dacht dat ik het stilzitten niet prettig zou vinden had ik een abonnement genomen op een streamingsdienst. Normaliter kijk ik hoogst zelden TV. Maar ik heb te weinig geduld om uren naar een scherm te kijken, het abonnement heb ik na een maand alweer beëindigd. Na die eerste twee weken ging het snel beter met hulp en aanmoediging van Emma, de onvolprezen fysiotherapeut. Van een collega leende ik een hometrainer waarmee ik heel wat fictieve kilometers aflegde.
Ik huurde een scootmobiel omdat fietsen en autorijden niet kon, en dat bleek een goed idee. Ik reed ermee naar fysiotherapie en naar het zwembad, ik kon weer zelf om boodschappen en ging halftijds weer aan het werk.
Lang achter elkaar zitten was nog niet echt prettig, dus in een heel wat rustiger tempo dan anders maakte ik drie rompertjes voor kleinkinderen van collega’s en een (gewoon, saai, wit) overhemd voor Echtgenoot Yep. Ik breide en rommelde, plat op de grond gezeten, wat in de achtertuin.
Afgelopen weekeinde gingen we naar Lille om Bruce Springsteen te zien. Door een metrostoring kwam er heel wat meer lopen bij kijken dan we gedacht hadden, ik schat toch gauw een kilometer of drie, maar dat bleek ook best goed te lukken.
Vanmorgen heeft de orthopedisch chirurg de steunkous, de krukken, de scootmobiel en het ijspak niet meer nodig verklaard, en me een compliment gegeven voor de degelijke revalidatie. Ik mag weer op een echte fiets (joepie!) en ik mag weer autorijden. Fijn! Hoewel het daarmee natuurlijk voorlopig nog niet klaar is, Emma zal me nog wel een tijdje een paar keer per week behandelen en de aquafysio in het zwembad ga ik ook nog mee door. Ik zal nog wel stevig wat conditietraining nodig hebben, maar het moeilijkste gedeelte is achter de rug.