Category Archives: Vandaag

Soms komt een heel goede tip uit onverwachte hoek. Zoon en een vriend van hem waren beiden erg positief over een shampoo van de winkelketen Lush. Dat ziet er uit als een stuk zeep, een ronde schijf. Daarmee zeep je onder de douche je hoofd in, er ontstaat schuim waarmee je je haar wast. Zoon zei dat het érg lang mee ging, zo’n blok. Natuurlijk werd ik nieuwsgierig en ik kocht er ook eentje. En inderdaad, het werkt prima. Ik heb hem nu een paar weken in gebruik, het blok is nog niet veel kleiner dan toen het nieuw was. Nu kost zo’n stuk shampoo 8,95, het mag dus wel lang meegaan om te kunnen concurreren met “gewone” shampoo. Maar het wordt gemaakt van natuurlijke ingredienten en het wordt in een papiertje gepakt als je het koopt, niet in een plastic fles. Dat vind ik een groot pluspunt, ook als het duurder uit zou pakken.

Zaterdag was ik in een van de Lush winkels en kocht er nog een shampooblok (alvast voor 2018, zeg maar) en een deodorant, ook in vaste vorm, een blokje. Geen plastic of metalen verpakking, geen drijfgas en ook gemaakt van natuurlijke ingredienten. Vandaag -een erg warme dag met een paar uur werken in de tuin- heb ik het geprobeerd. Ik kan u melden, ook de deodorant in vaste vorm is prettig bruikbaar en functioneel. Ik ben er erg enthousiast over! (en nee, ik heb geen aandelen)

Als twintiger begon ik grijs haar te krijgen. Ik heb minstens 25 jaar mijn haar geverfd, meestal ongeveer in “mijn eigen” kleur.  Ik kreeg de laatste jaren een steeds grotere hekel aan het geverf.  Het geklieder met onprettig riekende pasta op mijn hoofd hield de vergrijzing maar een week of twee tegen, daarna verscheen er weer “uitgroei”. Niet mooi. Het kostte me een hele avond per keer en als ik het de kapper liet doen ook nog een behoorlijk bedrag. Buiten dat… ik tuinier zonder bestrijdingsmiddelen, ik scheid mijn afval zorgvuldig, ik douche niet langer dan nodig is… maar ik spoelde wel minstens één keer per maand een dosis onprettige chemicaliën door de afvoer. Ik besloot daarom te stoppen met die narigheid en mijn natuurlijke kleur te worden. Grijs dus. Dat klinkt wel heel gedecideerd, maar het was een lang proces van twijfelen en overwegen, want dan zie ik er natuurlijk ook écht anders uit.  Het kan niet even geprobeerd worden want haar dat donker gekleurd is kan niet grijs geverfd worden en in mijn geval is ongeveer de helft van mijn hoofd ook nog niet grijs maar gewoon donkerbruin. De verf moet er uit groeien.

De afgelopen twee maanden heb ik niet meer geverfd. Ik zag er op het laatst gewoon wat verwaarloosd uit… ik redderde nog wat met een uitwasbaar waterverfje om de strook aan weerszijden van mijn scheiding wat bij te kleuren. Maar gisteren heeft de kapper mijn haar zo kort geknipt als mogelijk was zónder dat mensen gaan denken dat ik een nare ziekte heb. Deze zomer laat ik het nog een paar keer knippen tot echt alle verf er uit is. En dan zien we wel weer, of ik het, grijs en al, nog weer langer laat groeien of kort houd. Ik hoef tenslotte niet door mijn droomprins uit een torenkamertje gered te worden.

Ik kijk niet zoveel televisie, ik vind het óf ontregelend of saai. Een enkele detectiveserie, soms een kookprogramma, dan heb je het wel gehad. Ik luister wel graag naar podcasts. Ik ben een trouwe Wittertainee zoals de luisteraars naar het BBC 5live filmprogramma zich noemen. Dat geeft me het gevoel dat ik op de hoogte blijf zonder films te zien, nu ons Goese filmhuis meer dan een jaar gesloten is geweest. Ik genoot van The Message, een sciencefiction hoorspel van acht afleveringen, en ik luister al jaren graag naar de podcastversie van het radioprogramma This American Life.

Maar vooral de serie-podcasts vind ik fijn, ik genoot van Serial. Het is documentaire, onderzoeksjournalistiek, maar zo gemonteerd dat het bijna een hoorspel is. Het is geen fictie dus is er geen voorspelbaar verloop in het verhaal, het “echte” leven is zelden voorspelbaar. Er is dus ook geen schurk, geen slachtoffer en geen held maar de personages zijn echte mensen met -soms- rare trekjes. De dader wordt lang niet altijd gepakt, de gelieven krijgen elkaar niet. Of misschien krijgen ze elkaar maar of ze inderdaad lang en gelukkig leven is nog maar de vraag… De nieuwste loot aan deze stam is S-town. Hoofdpersoon is John B. McLemore, een klokkenmaker -of eigenlijk een restaurateur van antieke klokken- die wel meer dan een paar rare trekjes heeft. Hoewel, daar doe ik hem geen recht mee… hij is een echt mens met mooie en minder mooie karaktertrekken, geen romanpersonage. Hij mailde een van de medewerkers van This American Life over een moord die gepleegd zou zijn in zijn woonplaats, waarvan de dader nooit gestraft is, er zelfs over pocht. De journalist gaat naar S-town (shit town… tja) om het uit te zoeken. Waarna het verhaal allerlei onverwachte wendingen krijgt. Ik kan er niet veel over zeggen zonder de pret te bederven voor nieuwe luisteraars, maar áls je geen moeite hebt met zeven afleveringen Engelstalige documentaire, luister het. De serie is in de eerste week 16 miljoen keer gedownload, een ontzagwekkend aantal.  Ik luisterde alle zeven afleveringen en daarna luisterde ik ze nog een keer.