Category Archives: Vandaag

In onze achtertuin wonen inmiddels negen hoenders, uit de broedeieren kwamen zes gezonde kuikens. Twee grijsjes en vier zwartwitte. Ik heb geen televisie meer nodig, ik kan hele dagen naar het gedoe in het kippenhok kijken.

Moeders Die Andere en Donkeroogje zijn toevluchtsoord en centrale verwarming voor het grut en ze geven de kleintjes les in eten, graven en soigneren. Het is schattig. (Die bolle witte kontjes!) Ze kunnen enorm hard rennen, met wapperende mini-vleugeltjes, vooral als een van de moeders het geluid voor “kijk eens, ik heb wat lekkers gevonden” maakt. Kip Floortje -inmiddels Tante Floor natuurlijk- was de eerste dagen ook wat moederlijk, maar ze is al dat gepiep en gefladder nu wel zat geloof ik… ze deelt af en toe een houw uit. De kuikens leren snel: ze blijven op afstand.

Willem Alexander

De oudste (er zaten bijna twee dagen tussen het uitkomen van het eerste en het laatste ei) heeft iets te grote oranje voeten, dus die heet inmiddels Willem Alexander. Nummer twee heet Joop, naar Joop Zoetemelk. De rest heeft nog geen namen*, we weten trouwens ook nog niet of het haantjes of hennetjes zijn.

Aanminnige pose. Zullen we deze maar Keet (naar Kate Moss) noemen?

Het is een heel gezorg, met kuiken-opfokvoer en steentjes in de waterbak want kuikens schijnen te kunnen verdrinken in een heel klein beetje water.

Het nachthok staat op poten, een halve meter hoog. Daaronder is een ruimte waar het voer en drinken staat en er is een kippentrapje vanuit de ren naar binnen. ‘s Avonds lopen de moeders het trapje op naar het nachthok en roepen dan de kleintjes. Die het concept “trapje” echt niet begrijpen en dus luid piepend om hun moeder recht onder het nachthok gaan staan. Want dáár horen ze haar, niet aan het begin van het trapje. Echtgenoot Yep gaat dan de ren in, raapt de kleintjes één voor één op en loodst ze het trapje op, in de hoop dat in hun minieme breintjes iets van de ervaring blijft hangen waardoor ze het binnenkort wél zelf doen. Hij noemde het zelf “didactisch verantwoord”. Ik hoop dat het inderdaad zo werkt, dat ze niet het trapje gaan associëren met een enorme enge reus die ze vangt. Het is niet in te schatten hoe groot het cognitief vermogen van zo’n paniekerig piepend donzen balletje is. Hoewel ze vrij snel doorkregen dat ze bij de snavel van Floortje uit de buurt moeten blijven, dat dan weer wel.  Om het ze iets makkelijker te maken met hun korte pootjes heb ik elastiek tussen de treden gespannen, zodat ze wat meer houvast hebben.

* De naam Fiep is door K:)dootje gereserveerd voor een van de hennetjes. In het kader van “wij weten wél wat er in de eieren zat”

De kip die wij de poëtische en toepasselijke naam Donkeroogje gaven werd broeds. Ze zat op het legnest, maakte “kloek” geluiden en maakte zich zo breed mogelijk. Nu is ze drie en een half jaar, en al sinds september 2014 aan de leg. De verwachting is dat ze binnen afzienbare tijd aan haar pensionering zal beginnen. Dus toen ze broeds werd bedachten we dat het leuk zou zijn als zij onze volgende generatie legkippen zou gaan uitbroeden en grootbrengen. Een laatstekansmoeder, zeg maar. We maakten een kistje met stro voor haar (oorspronkelijk bevatte het kistje drie flessen wijn) en belden een fokker die zich met hetzelfde ras (Marans) bezig houdt, want natuurlijk moeten er dan broedeieren komen van kippen die wél een haan hebben. De fokker gaf ons er twaalf (!) cadeau. Gemiddeld komt 60 procent van de eieren uit, is de theorie. De helft daarvan is haan. Dus de kans op drie hennetjes is zo het grootst. Maar er zijn erg veel onzekere factoren. De fokker vertelde dat het wél laat in het jaar is om te broeden. En dat zijn haan nog een jongeman is, wel enthousiast aan zijn taak begonnen maar of er al bevrucht wordt was nog niet vastgesteld. En dat Marans kippen niet zulke beste broeders zijn, hij zelf had een Australorp ingezet als broedkip en universele adoptiemoeder. Nuja, het is een gok, dachten wij, en stopten alle eieren onder Donkeroogje in het kistje. Ze begroette het vooruitzicht van een groot gezin met enthousiasme en broedde geconcentreerd voort.

De tweede dag dat ze zich zo vol toewijding op haar aanstaande moederschap richtte besloot haar zusje (met de ook al zo toepasselijke naam Die Andere) dat ze óók moest gaan broeden. Hoe ze het deed weten we niet, maar ze zag kans om twee eieren zonder ze te breken vanonder Donkeroogje en uit het kistje te manoeuvreren. Nu zitten de dames vredig naast elkaar, de één in een kistje, de ander op de bodem van het hok, en Floortje loopt eenzaam en alleen in de ren. Hoe verder gaat weten we niet, want vanavond vertrekken we voor een weekje, en zal onze huis-oppas voor de dames zorgen. Maar spannend is het wel, allemaal! Zullen de eieren bevrucht zijn? Zullen de dames (of minstens één van de twee) het drie weken volhouden? Krijgt Floortje het ook te pakken?

Dochter zei dat het begrip Surprise-ei een heel nieuwe betekenis krijgt zo.