Category Archives: Vandaag

In het “nieuwe” gedeelte van onze tuin staat een wilde roos.

Prachtig als hij bloeit…

In de late herfst en in de winter hangt hij vol met rozebottels. Die kennelijk door allerlei bewoners van onze tuin erg lekker worden gevonden, we vinden overal stukjes rozebottel terug. Soms zelfs een heleboel. Maar de struik is wél groot, inmiddels wel een meter of vier doorsnee. De rozen bloeien op takken die twee jaar oud zijn. Dus als je de struik snoeit moeten de oudere takken er uit. Maar…. de nieuwe takken, die we behouden willen omdat ze volgende zomer de bloemen gaan dragen, zitten allemaal aan zo’n veel te lange oudere tak vast.

We besloten -een beetje spijtig- een jaar geen rozen te hebben, de struik rigoreus te snoeien tot de kale stammetjes. Vanaf volgend jaar zullen we de nieuwe takken korter houden.

Vorige week kwam Kleindochter K. voor het eerst een nachtje logeren.

Dat was erg gezellig! Het was fijn dat ze haar loopfietsje ook mee had. Ze ontwikkelt hoge snelheden ermee door met twee beentjes tegelijk af te zetten. We gingen naar de speeltuin op de hoek, we stopten walnoten in een grote vaas, we lazen boekjes en aten wokkeltjespasta. Zondag kwamen haar moeder en vader haar weer halen. Ze mag nog wel eens komen logeren, vonden we.

In de volkstuin heeft, net als in de rest van het land, de buxusmot toegeslagen. We hebben hadden twee haagjes van vier struikjes aan weerszijden van de composthoop. Daarvan heb ik vandaag de overblijfselen verwijderd. Eigenlijk niet zo erg, ik vind ze -ook zonder buxusmot- niet zo mooi.  Als je er geen Versailles-tuin bij hebt is een buxushaagje gewoon wat saai.

Er was ook blad te harken. Ik heb het allemaal naar één veldje gebracht, in de hoop dat de wat arme grond daar door het verteren van al dat blad wat humeuzer wordt. Het was zonnig najaarsweer, maar wel te fris om een uurtje te zitten. En zo krijg je heel productieve tuindagen.

Afgelopen maand passeerde ik nog een klein mijlpaaltje: voor het eerst sinds dit blog bestaat, bijna acht jaar, waren er meer dan 10000 bezoekers in één maand. Wat een hoop! Natuurlijk is dat inclusief een aantal commentspammers en dergelijke, er weten er elke dag wel een paar langs mijn beveiliging te komen. Maar toch. Tienduizend!  Ik schrijf het blog niet met het doel er beroemd mee te worden of zo, dan ging ik wel likes verzamelen op sociale media. Ik vind het erg leuk dat zoveel mensen het kennelijk met genoegen lezen. Dank jullie wel!

Het is niet dat ik niets had om over te schrijven… het probleem was meer dat er teveel was. We waren een dag in Londen gevolgd door een week vakantie in “the cabin” in Schotland, deze keer gingen de kinderen en aanhang ook mee. Er bleek een probleem met mijn linkerknie, van de niet-vanzelf-verdwijnende soort. We hadden week of wat heel warm en droog weer, maar in onze kas groeide alles zo overdadig dat we er zelf bijna niet meer naar binnen kunnen. We vierden een gezellige open dag op de volkstuin, en ook ons elfjarig huwelijk.  Teveel om achteraf over te schrijven, dus ik begin gewoon weer bij vandaag.

Volkstuinbuurman J. meldde vorig jaar enthousiast dat hij een brede wespenorchis had aangetroffen op zijn lapje. Toch wel bijzonder, een echte orchidee zomaar op je volkstuintje. Gisteren liet ik een servetje uit mijn hand waaien, toen ik het ging oprapen vond ik er onder onze wilgenboom ook een.

Wat leuk! En wat een mooie bloemetjes. Echtgenoot Yep nam vandaag de camera mee om hem te fotograferen en vond er prompt nog een stuk of vier. Op de foto lijken ze best groot, maar in werkelijkheid zijn de bloemetjes ongeveer  een centimeter doorsnee… het is niet echt vreemd dat we ze niet eerder opmerkten. Maar, zoals dat gaat, nu we weten dat ze er staan kunnen we ons nauwelijks voorstellen dat we ze eerder over het hoofd zagen. De wespenorchis heeft een voorkeur voor licht verwaarloosde stukjes grond, een prachtig excuus om het veldje onder de wilgenboom met rust te gaan laten. Weer een klusje minder.

Zoals elk jaar moet het vogelnet over de kersenboom vóór de kersen rijp zijn. We zagen een paar kauwtjes proberen of ze al lekker waren. Kauwtjes zijn best leuke vogels, maar ze lusten alles geloof ik.  De kersenboom voelt zich kennelijk goed bij ons, hij is sinds vorig jaar behoorlijk gegroeid. Zo groot dat hij niet meer in de kooi past waar het net overheen gedrapeerd moet worden. Het was tijd voor de zomersnoei.

Echtgenoot Yep klom eerst op de keukentrap, daarna in de kooi waar ik hem de grote snoeischaar aanreikte. Zo in de kooi staan kan alleen maar op de hoeken, het kunstje moest vier keer herhaald worden.

Al snel lag de grond vol met takken en onrijpe kersen. Ik snap dat het nodig is, maar ik vind snoeien diep in mijn hart altijd zonde.

Echtgenoot Yep klom daarna nog een keer op alle vier de hoeken naar boven om het vogelnet over het geheel te hangen. Ik fungeer als aangever en trapvasthouder en plaatsvervangend hoogtevrezer. Op deze foto lach ik weliswaar dapper, maar de witte knokkels waarmee ik de paal vasthoud -om te voorkomen dat de kooi met Yep en al omvalt natuurlijk- verraden me. Ik ben altijd erg opgelucht als het net hangt en iedereen weer gewoon met twee voeten op de grond staat.

Hij maakte wel een mooie overzichtfoto van onze “bastide”

De zure kersen kleuren al mooi rood. Maar die boom hoeft geen net, de vogels vinden deze duidelijk minder lekker… Net als wij.

We hebben bedacht hoe we onze twee tuinen samen gaan voegen tot één, welk gedeelte ervan we gaan gebruiken voor groente. We gaan de helft van de tuin in negen veldjes verdelen die we volgens een teeltwisselschema willen gaan inzetten. We hebben regelmatig gesprekken als: “Waar stonden de aardappels vorig jaar ook weer?” “In de grote driehoek.” “Nee, dat was het jaar daarvoor. Of misschien zelfs 2015.” Dus daar hebben we dan geen last meer van. Ook moest er bedacht worden waar onze nieuwe aanwinst (!!!!) geplaatst gaat worden. We hebben met stokjes en touw onze plannen in de tuin uitgezet en Echtgenoot Yep is begonnen met het grondwerk. Hij verplaatst graspaden en een lavendelhaag.

Best een hele klus.

Ik stookte ondertussen een enorme stapel snoeiafval op. De wind stond goed, van zo’n omstandigheid moet je meteen gebruik maken.

Ik kreeg het er warm van.

En voor de houtwal blijken de sneeuwklokjes die we enkele jaren terug getransplanteerd hadden uit de tuin bij ons huis zich best thuis te voelen.