Kunst

Een kloddertje roze hier…

Enkele maanden geleden ontdekte ik dat het bekende “schilderen op nummer” óók kan met een foto die je zelf opstuurt. De computer verandert je afbeelding in een canvas met genummerde vakjes en vereenvoudigt het tot 24 kleuren. Dan krijg je dat canvas en 24 genummerde potjes verf toegestuurd, met een setje kwastjes erbij en kun je aan de slag. Wát een leuk idee! Ik wist meteen een paar mensen die ik een set cadeau kon doen met een zelf te schilderen portret van hun eigen huisdier (K:)dootje) of dochter (Schoondochter J).

Maar eerst wilde ik ervaren wat ik ze aandeed met dit cadeau, dus bestelde ik een set met een vrolijk boeket bloemen om het zelf te proberen.

In de twee weken daarna voelde Echtgenoot Yep zich waarschijnlijk ‘s avonds wel eens wat alleen, want ik zat op mijn kamer blobjes in te kleuren. Het was meditatief -als ik dat versleten woord kan gebruiken-, net zoiets als het leggen van een grote puzzel.

Alle drukte in het hoofd werd wat ruis op de achtergrond, ik luisterde al schilderend naar een niet-al-te-ingewikkeld luisterboek in Agatha Christie stijl of naar saxofoonmuziek en had het prima naar mijn zin. Ik vond het bijna jammer toen het af was! De pret was meer het maken dan het resultaat (net als bij die grote legpuzzel). Maar het eindresultaat is érg vrolijk.

Ik plakte het op het raam van de garage en moet daarom elke dag glimlachen als ik mijn fiets pak. Daarna bestelde ik een nog-te-schilderen portret van Joep voor K:)dootje, en eentje van Kleindochter K voor haar moeder. En omdat het drie voor de prijs van twee was, ook nog een ander bloemenschilderij voor mijzelf. Maar die laat ik voorlopig in de kast. Denk ik.

Het depot

Vandaag (vrijdag 5 november 2021) opent de koning officieel Het Depot van Museum Boijmans van Beuningen.

Echtgenoot Yep en ik, hip en on trend als wij zijn, marcheren natuurlijk altijd voor de troepen uit dus gingen we er al kijken. (oftewel, echtgenoot Yep is “vriend” van het museum en krijgt in ruil voor zijn jaarlijkse bijdrage uitnodigingen voor dit soort leuks)

Buiten voor de ingang worden grote lichtcirkels in alle kleuren op de vloer geprojecteerd, een kunstwerk van Pippilotti Rist. Dat wordt weer gespiegeld door de bekleding van het gebouw. Het is een magische entree.

Binnen is van allerlei te zien uit de collectie dat is opgehangen of geplaatst ter bezichtiging, maar we mochten ook rondkijken in restauratie-ateliers en in de feitelijke schilderijen-opslag. Het dak is ook iets heel bijzonders: een berkenbos op grote hoogte in een wereldstad. We gaan beslist nog eens vaker kijken.

…en goud was het

Een tuinkasje is -mits goed gepoetst- een soort van spiegelpaleis. Als er dus tweehonderd kaarsjes in branden zie je dat aan alle kanten weerspiegeld. Ik zelf had er geen andere associatie bij dan dat het een mooi, warm (figuurlijk én letterlijk!) rustpunt was in de route. Veel van de bezoekers hadden er andere gevoelens bij, er werden heel wat kaarsjes aangestoken voor overledenen, of voor dierbaren in moeilijke omstandigheden, of voor iets goeds; wereldvrede bijvoorbeeld. Zo verzamelde ik lichtjes, munten en ook mooie gedachten in het kasje.

Aan het einde van de vier dagen -met korte nachten er tussen- was ik érg moe. Maar dat was alleen lichamelijk moe, wat krijg je een energie van zoiets!

De Oogst

Als je voor een lichtfestival naar een stad gaat moet je ook iets bedenken om te doen als het niet donker is. In Amsterdam is dat geen enkel probleem… we gingen onder andere naar het Van Gogh museum. Waar ik me vergaapte aan prachtige schilderijen. Het is vreemd, ik ken natuurlijk veel van Van Goghs werken. In tegenstelling tot reproducties is “in het echt” mooier.

In de museumwinkel kochten we een 1000-stukjes puzzel met zijn schilderij “de oogst”

Zo’n puzzel in halfvoltooide staat op de eettafel doet iets raars met me. En met Echtgenoot Yep trouwens ook. In het langslopen zie je een stukje liggen dat beslist dáár moet passen, gisteravond zocht je nog tot twaalf uur naar precies dat gele veegje met een groen hoekje. En jahoor! Het past. Misschien zie je er nóg eentje liggen? eens even kijken…. En voor je het weet is het twee uur later. Ik heb nog nooit zoveel koude koffie gedronken als in de week tussen het leegschudden van de verpakking en het maken van bovenstaande foto. Puzzelen schijnt nieuwe verbindingen in je brein te stimuleren, die je daarna ook in het dagelijkse leven van nut zijn. Er is kennelijk tijdens dat proces weinig ruimte voor iets anders beschikbaar. Maar goed. We kunnen nu weer verder met ons leven.

Expositie

In het Stadskantoor van Goes (ook wel De Grote Rode Doos genoemd) is een expositieruimte in de centrale hal. In de maand Juli zijn daar de foto’s van Echtgenoot Yep te zien. Drieënwintig foto’s in groot formaat hangen op panelen en een reportage bestaande uit tien kleinere foto’s ligt in een vitrine.

Deze foto haalde de uiteindelijke selectie nét niet.

Hij heeft met het thema licht/lucht een zorgvuldige selectie gemaakt, het zijn onderwerpen die hem na aan het hart liggen: lichtkunst, natuur, een beetje architectuur. Het zijn prachtige foto’s. Als je in de buurt woont, ga kijken, ga kijken!