Een tuinkasje is -mits goed gepoetst- een soort van spiegelpaleis. Als er dus tweehonderd kaarsjes in branden zie je dat aan alle kanten weerspiegeld. Ik zelf had er geen andere associatie bij dan dat het een mooi, warm (figuurlijk én letterlijk!) rustpunt was in de route. Veel van de bezoekers hadden er andere gevoelens bij, er werden heel wat kaarsjes aangestoken voor overledenen, of voor dierbaren in moeilijke omstandigheden, of voor iets goeds; wereldvrede bijvoorbeeld. Zo verzamelde ik lichtjes, munten en ook mooie gedachten in het kasje.

Aan het einde van de vier dagen -met korte nachten er tussen- was ik érg moe. Maar dat was alleen lichamelijk moe, wat krijg je een energie van zoiets!