Alles kan zelf gemaakt worden
31 December 2015:
een terugblik
Het is makkelijk blogmateriaal, maar toch ook leuk om te zien wat er zoal passeerde in 2015.
Ik had zelf het gevoel dat ik vooral van de zomer veel gemist heb… ik heb nogal wat extra dagen gewerkt. Maar terugkijkend heb ik toch ook erg veel leuks gedaan.
15 september 2015:
Zoetzure augurken
Vorig jaar bedierven mijn potten met zoetzure augurken vrij snel, daarom googelde ik uitgebreid allerlei recepten voor ik me aan de -wat magere- oogst van dit jaar waagde. Het meest vertrouwenwekkende recept raadde me aan om de augurken goed schoon te boenen, te bestrooien met een ruime hoeveelheid zout en zo 36 uur te laten staan voor ik ze met een mengsel van water en azijn en kruiden in een potje stopte. Het zou vocht onttrekken en zo zorgen voor “Knäckige Gurken”. Dat leek me wel lekker, dus zo gezegd zo gedaan. Vanmorgen vond ik in de bak waarin mijn twaalf augurken lagen te pekelen een behoorlijke laag water… waarschijnlijk iets te veel vocht onttrokken uit deze sneue exemplaren. Niet veel knäckigs meer aan. Zou dat de bedoeling zijn? Ik kan het me nauwelijks voorstellen… ook al omdat de andere er nog een stuk frisser uitzagen. Nuja. Ik heb de rimpelgurkjes maar weggegooid en met de andere twee potten gevuld. Ik ben benieuwd.
13 september 2015:
Gergiev festival in Rotterdam
Voor het eerst in jaren hebben we dit seizoen geen abonnement genomen bij het Rotterdam Philharmonisch, maar we hadden kaarten voor de slotavond van het Gergiev festival. Alexander Gavrylyuk speelde het derde pianoconcert van Rachmaninov. Ik ken dat stuk uit de film Shine, een verfilming van het veelbewogen leven van David Helfgott, een pianist met een wankele geestelijke gezondheid. Een belangrijk deel van de film toont hem in zijn jeugd waarin hij bijna bezwijkt onder het maniakaal instuderen van ditzelfde concert. Of misschien hield het instuderen ervan hem toen nog net overeind. Rachmaninovs derde heeft de reputatie dat het voor de pianist het moeilijkste pianostuk ooit is. Hoe dan ook, de muziek gisteravond was prachtig. Prachtig. Dit was het toetje dat de pianist ons serveerde. Toen we daarna naar de auto terug liepen kwamen we langs een straatfeest in de Witte de Withstraat, waar gezellig bonkende house en een dansende mensenmassa weer een héél ander soort vermaak boden.
3 juni 2015:
Ik nam een wat late beslissing
Ik kocht in Parijs een lapje Liberty-katoen. Internationale klasse, niet? Een Nederlandse koopt in Parijs een Brits product. Ik koos een blaadjesmotiefje, verschillende groenen en grijzen op een lichte achtergrond. Ik wil er een shirt van naaien, hetzelfde als deze. En ook met de knopenbies en de binnenkant van de kraagstaander en de manchetten in een andere kleur. Ik ging daarvoor naar een lapjeswinkel hier in de stad, maar kon er eigenlijk niet slagen. Ik zocht een donkerder kleur, liefst iets waardoor deze katoen wat meer aansluit bij mijn gewone kleren. Ik draag veel groen, blauw en grijs, ik kies altijd voor kleuren met een koele ondertoon. Dit libertylapje is wat meer aan de “warme” kant van het spectrum. Alleen een oranjerood, precies de overkant van het groen op het kleurenwiel leek bij mijn groengrijze blaadjes te passen. Maar terwijl ik het patroon knipte ging ik steeds harder twijfelen. Ik draag nooit rood. Ik vind zelf dat oranjerood me grauw maakt, behalve misschien als ik erg bruin ben in de zomer. Ik heb bijvoorbeeld ook geen sieraad dat bij dit rood past. Maar aan de andere kant zijn het maar een paar kleine stukjes rood die zichtbaar zullen zijn, waarom zou ik niet eens mijn comfortzone voor een paar centimeter verlaten… Nu ja. Eerstewereldprobleem, maar toch. Ik ging terug naar de stoffenwinkel en kocht een veilige grijs. Ik maak geen kleding om het vervolgens niet te dragen. En dat zou gebeurd zijn, denk ik, als ik het rood gebruikt had.
