Oude liefde en een beetje roest
Afgelopen woensdag fietste Wout van Aert onnavolgbaar (letterlijk) de Mont Ventoux op. Ik kijk graag naar wielrennen op tv, ik volg de Tour elk jaar met aandacht. Veel van de plaatsen waar het peloton langs komt heb ik ook wel gezien, maar voor de Mont Ventoux heb ik een speciaal plekje in mijn hart. In 2003 fietste ik hem zelf op, ik schreef er een gloedvol verhaal over, nog steeds hier te lezen. Ik deed er logischerwijze meer dan twee keer zo lang over als Wout, maar ik was érg trots op deze prestatie.
Mijn racefiets staat nu al een paar jaar in de schuur. Waarom weet ik niet precies, ik maakte maar af en toe een ritje en verder kwam het er maar niet van. Pijnlijke knie, druk op het werk, moe, lui…. ik heb zóveel goede smoezen! Maar bij het kijken naar de touretappe in de Provence dacht ik: Als van Aert wint ga ik weer fietsen. En hij won! (Ik ben erg goed in magisch denken.)
Dus eergisteren worstelde ik mijn rijwiel vanachter de spullen in de schuur. Ik maakte hem schoon, pompte de banden op en smeerde de ketting. Ik zocht mijn schoenen, handschoenen, fietsbril, helm en bidon weer bij elkaar. Daarna maakte ik een voorzichtig proefritje om te kijken of de uitgedroogde bandjes niet leeg zouden lopen, maar dat werd al snel minder voorzichtig. De bandjes hielden het, allerlei ingedutte systemen werden wakker, de stofwebben waaiden weg. Ohja! Dat was was ook zo! fietsen is leuk!
En Zeeland is mooi.