Als kind las ik het boek duizend kraanvogels, over een Japans meisje dat de atoombom op Hiroshima overleeft, maar daarna alsnog vreselijk ziek wordt van de straling. Ze besluit duizend origami kraanvogels te vouwen, want volgens een oude legende vervullen de goden één wens als je ze duizend origami kraanvogels offert, en ze wil de ziekte overleven. Ik kan me niet herinneren of het haar lukte ze allemaal te vouwen maar ik weet nog wel dat ik als elfjarige erg ondersteboven was van het feit dat ze tóch overleed. Ik deed nog aan magisch denken, toen. Bijgeloof of niet, veel mensen vouwen in navolging hiervan duizend kraanvogels. Er zijn zelfs sets te koop van 999 vellen origamipapier en één vel goudpapier voor de laatste.

Met kleindochter K regelmatig over de vloer was ik met vouwblaadjes in de weer en moest vaak aan de duizend kraanvogels denken. Natuurlijk geloof ik niet dat een mystieke grootheid een wens vervult als je de duizendste klaar hebt, maar ik denk wel dat elke dag een of twee kraanvogels vouwen een soort van meditatief moment is, waarbij je denkt aan de grote wens, of wat voor reden je dan ook hebt om zoiets te doen. En zoals dat Japanse meisje uit het boek zich langzaam, vogel voor vogel, verzoent met de ongeneeslijkheid van haar ziekte, je wellicht tot een inzicht komt, al vouwende.

Ik kocht mooi origamipapier en begon, precies 500 dagen voor mijn 60e verjaardag. Niet dat ik echt een diepgevoelde wens had, maar ik vind de gedachte wel mooi. Twee per dag leek me goed te doen, en klaar op mijn verjaardag wel leuk, dan kan ik ze ophangen als feestversiering.

Begin 2022 kreeg ik last van mijn handen. Na een kwartiertje breien, bij het koken, bij alle dingen waarbij ik wat kracht moet uitoefenen en een handeling wat vaker herhaald wordt. Ik liet ook akelig vaak dingen gewoon vallen. In mijn familie komt reuma voor, dus met een zwaar hart ging ik naar de reumatoloog. Die stelde een hele rij vragen, liet foto’s maken en bloedonderzoek uitvoeren en stelde vast dat ik geen reuma heb maar wel artrose. Bijna alle gewrichten in mijn handen zijn aangetast. Dat kwam aan…. bijna alles wat ik leuk vind doe ik met mijn handen. Ik kreeg twee braces (lelijke van plastic en klittenband) en wat adviezen maar in grote lijnen komt de behandeling neer op “leer er maar mee leven”.

Daarna kwam alles piepend en krakend tot stilstand. Het blog, het breiwerk, de naaimachine verstofte. Het werken in de tuin, daar ging ik zo goed en kwaad mogelijk mee door; als je daar niets aan doet heb je vrij snel geen tuin maar een jungle. Natuurlijk was ik afwisselend verdrietig en kwaad, maar ook daarvoor is de tuin een goede plek. Tijdens het schoffelen kun je prima foeteren, uitjes planten gaat ook best als je zelfmedelijden hebt. En al doende leerde ik toch ook weer het nodige: als ik twee of drie heel verschillende klussen heb doe ik ze om en om steeds tien minuten, dan gaat het prima. Er kwamen mooiere en praktischere braces. Ik kocht een staalborstel met een steel en deed mijn oude voegenkrabbertje weg, ik kocht een potten-opendraai-instrument en zo zijn er heel wat handigheidjes. Maar al met al kreeg ik zomaar tóch iets om te wensen en te doordenken bij het vouwen van mijn duizend kraanvogels.

Ik dacht tijdens het vouwen (nu steeds maar één vogeltje tegelijk) óók na over dit blog. Het blog gaat met nadruk over dingen die ik maak, en ik maak nu toch echt minder. Maar als ik zo terugdenk aan de laatste weken zijn er best veel dingen gepasseerd waarover ik had kunnen schrijven, misschien is het óók leuk om de handigheidjes en omweggetjes te documenteren.

In de Franse fijne keuken is het een klassieker: pommes fondant. Ik sloeg het snijwerk over, officieel moeten de aardappeltjes tot tonnetjes worden geknutseld, allemaal precies even groot. Zonde van mijn gisteren geoogste Alouettes vond ik. En ik gebruikte geen kalfsfond, maar een zelfgetrokken bouillon van kip en groente. Dus mag het nog pommes fondant heten? Vast niet…

Maar lekker was het wel.

Er waren twee chocoladeletters die overbleven toen de Sint weer vertrokken was. En ik had een pak Droste cacaopoeder dat al vijf jaar in de kast stond. Ik houd niet zo van chocolade, ik ben als kind in de ketel gevallen. Dat wil zeggen, ik had vakantiebaantjes bij een chocoladefabriek en at daar genoeg voor de rest van mijn leven, mijn quotum is al op. Dus Sint zijn letters bleven liggen, hoewel de Echtgenoot er natuurlijk wél van eet.

Ik hakte de chocolade in stukjes en deed het samen met de cacao, suiker, wat vanille, een mespuntje zout en wat maizena in de keukenmachine en draaide het geheel tot gruis. Een volle eetlepel hiervan opgelost in een beker hete melk maakt een heerlijke beker chocolademelk, recept van smittenkitchen.

Wat een goed idee! Er bestaat ook een commerciële variant, vooral gericht op kinderen, waarbij op het etiket het woord cacaofantasie staat. Zou dat betekenen dat je de cacao er zelf in moet fantaseren? Ik zocht het even op, maar er zit kennelijk wel cacao in. En calcium en vitaminen en 16 procent minder suiker en een optistart formule, het is kennelijk hartstikke gezond spul! Maar goed. Ik maakte dus een bijzonder luxe versie daarvan. Niet gezond, wél erg lekker volgens mijn deskundige chocoladeproefpanel bestaande uit Echtgenoot Yep.

Daarna pakte ik mijn chocolademelkmix in potjes voor twee bekers elk, ik strikte er een mooi lintje om en hing er een instructie voor de bereiding en een kerstwens aan. Leuk cadeautje voor iedereen die we dit jaar niet kunnen zien rondom de feestdagen. We houden wijselijk afstand, het wordt bepaald minder gezellig… maar zo wordt het vast een warmere Kerst.

Al mijn foto’s op het blog waren uit hun verband gerukt. En een heel aantal werd gewoon niet meer getoond. Ik gebruikte al jaren hetzelfde template -zeg maar meubilair- kennelijk was dat niet meer geschikt. Ik heb een heel aantal dingen geprobeerd voor ik bij deze redelijk eenvoudige inrichting terecht kwam, een paar trouwe lezers vroegen me verontrust wat er toch aan de hand was… een restyling dus! Ik ben niet zo handig met CSS en widgets HTML en sliders en watnietal, het kostte wat hoofdbrekens. Hopelijk kan ik weer een hele tijd vooruit zo.

Eén van de leukste dingen die we aan de tuin hebben gedaan het afgelopen jaar was het ophangen van een wildcamera. We hadden géén idee hoeveel dieren er rondlopen als we er niet zijn. We filmden fazanten en merels en duiven en meesjes, daar keken we niet zo van op. Twee soorten spechten, gaaien en kauwtjes, reigers, eenden en waterhoentjes kwamen langs. Er woont een egel die elke nacht hetzelfde rondje loopt en er zijn hazen en reeën. Yep maakte een tak boven de sloot min of meer vrij, en richtte de camera daar op, in de hoop op een ijsvogel.

Dat lukte. Bijna elke dag strijkt er wel eentje neer, vaak met een pasgevangen visje. Mooi zijn ze! In het Engels heet een ijsvogel King fisher, koninklijk bezoek dus! We zagen ze al wel voorbij vliegen maar ze zijn schuw en vooral, ze zijn erg snel. Alles wat je ziet is een blauwe flits. We wisten dus wel dat er minstens ééntje woonde. Maar wat we écht niet verwacht hadden…

Een hermelijn. Onmiskenbaar, met een witte wintervacht en een zwarte staartpunt. Geen enkele andere wezel-achtige heeft dat. De mantel die de koning droeg bij de kroning is gemaakt van dit bont (of niet, of wel maar dan van weer andere hermelijnen) Het vachtje staat de eerste eigenaar beter dan Zijne Majesteit, vind ik persoonlijk.