Toen ik nog een klein Lieseke was wilde ik elke avond voorgelezen worden uit hetzelfde boekje: De Appel.

Het is het eerste prentenboekje van Dick Bruna uit 1953 nota bene, tien jaar ouder dan ik zelf. Maar het is tijdloos, Dochter wilde van haar tweede tot haar vierde jaar óók elke avond horen van de appel, die zo verdrietig is omdat hij niets van de wereld kan zien. En net toen zij naar andere boeken overstapte kreeg haar broer de smaak te pakken… ik denk dat ik het duizenden keren heb voorgelezen. Vanzelfsprekend kocht ik weer een exemplaar toen Kleindochter K. belangstelling voor boekjes kreeg. Gisteren mocht ik een dagje op haar passen en nam het boekje mee.

Dat vond ze zó leuk dat ze het meenam toen we op de fiets naar de kinderboerderij gingen.

Een van de bladzijden toont een vlinder, en de tekst daarbij is: Appel, kijk eens gauw naar boven! daar vliegt een vlindertje voorbij. Vanzelfsprekend ligt de klemtoon bij het voorlezen op het woord “boven”. Dus toen Kleindochter K. in de kinderboerderij een tekening van een vlinder zag wees ze enthousiast en riep “boven!”