Articles from December 2017

Aardappels met aardperen vergelijken.

Op ons volkstuintje staat al jarenlang een plukje aardperen. Tot nu toe oogstten we ze niet en vonden het wel goed dat ‘s winters de hazen ze opgroeven. Vorige week stak ik daar eens een spitvork in de grond en haalde met één beweging drie stuks boven.

Toch eens iets mee proberen, dacht ik, en groef er nog een stuk of wat op.

Ik vond op Internet en in mijn kookboeken een heel rijtje recepten ervoor. Veel recepten voor aardpeer met kaas, veel met knoflook en met prei. Vanavond schilde ik de oogst, sneed ze in plakjes van een centimeter dik en kookte ze een minuut of tien, daarna spreidde ik het uit in een ingevette ovenschotel. Ik sneed een dikke prei aan ringen en bakte die met een gesnipperde ui en vier kleingesneden knoflookteentjes in een koekenpan. Ik deed er komijnpoeder, kurkuma, cayennepeper en zout door en legde dat op de aarperen, daarna overgoot ik het geheel  met een mengsel van wat room en een losgeklopt ei en bestrooide het met parmezaanse kaas. Twintig minuten in de oven leverde een smakelijk uitziend resultaat:

Het was lekker, maar ik zag wel wat verbeterpunten. Aardperen zijn wat flauw, dus er moest toch nog wat meer smaakmaker in. Gebakken spekjes misschien. Ook denk ik dat een bechamelsaus in plaats van room-met-ei het geheel lekkerder en wat meer een geheel zal maken. Er zijn nog genoeg aardperen in de tuin. Maar aardperen hebben de reputatie dat ze tot eeh…. gasvorming leiden. Ik ga eerst afwachten hoe erg dat is.

 

De reis naar het licht

Al voor de zesde keer gingen we naar Lyon voor het Fête des lumieres.

Het uitzicht van bovenaf Fourvière over de stad, met het reuzenrad op het Bellecour als blikvanger.
Rondom het reuzenrad was een metershoge bloementuin, licht in alle kleuren.
Twee “sneeuwuilen” dansten samen in de lucht boven hun nest, op romantische muziek. In de vijver eronder stonden twee mensen de verlichte ballonnen te besturen, een soort van ondersteboven marionettenspel. Het was sprookjesachtig mooi.

Er was zoveel te zien! Heel groot:

De kathedraal st Jean, het paleis van justitie en le colline de Fourvière vormden samen het decor voor een lichtshow, te bekijken vanaf de tegenoverliggende oever van de de Saône.

En klein:

Een maquette waarop alweer het reuzenrad en de kathedraal te zien zijn.
In het museum stond een jurk van optische vezel. Ik vraag me wel af of er een batterypack bij gedragen moet worden… en zo ja hoe groot.

Er was een voorstelling met paarden die lampjes droegen en zelfs vuurwerk. Er waren projecties op gebouwen, spinnen gemaakt van TL balken, interactief dansende tekenfilmfiguurtjes, er was een pacmanspel zo groot als het gebouw waarop het vertoond werd.  In verband met de beveiliging wordt het festival de laatste twee jaar alleen nog op een paar locaties gehouden, voorheen was het door de hele stad. Het heeft zijn voordelen ook, dit was het eerste jaar dat we alles hebben kunnen zien (hoewel in verband met de harde wind van de laatste avond een paar installaties voortijdig waren weggehaald.) We legden heel wat kilometers af, lopend door de stad. We bezochten vier musea, we kochten kruiden en wat kerstcadeautjes en ook lekkere dingen in de Halles de Lyon. Drie dagen waren we weg, maar het lijkt wel een week!

Alle lof

Elk jaar begin November komt er een telefoontje: Er is weer witlof. Dan rijdt Echtgenoot Yep weg en komt even later terug met een grote jute zak vol modderige wortels in de kofferbak. We zetten een aantal van die wortels in een emmertje met het groene puntje boven en de voetjes in een laagje water en dan plaatsen we het geheel in de kelderkast. Warm en donker, met voor de zekerheid nog een dubbele laag zwart plastic er losjes overheen gedrapeerd.

Na een week of twee, drie, staat op alle wortels een struikje witlof. Een emmer vol is teveel voor ons, dus zwaaien we K:)dootje en haar meneer ook wat lof toe…. En pakken een aantal nieuwe wortels uit de zak in de koele schuur en beginnen opnieuw.

Van de oogst maken we -bijvoorbeeld- de ovenschotel van gekaramelliseerde witlof met tijm en gruyère, volgens het recept van Yotam Ottolenghi. Heerlijk!

 

Ontrouw

Weet u nog dat ik in Augustus een inventaris maakte van al mijn breiwerk?

De spiegelsokken werden voltooid (eindelijk! elf jaar onderweg geweest, minstens).

Echtgenoot Yep kreeg een paar perfect dezelfde sokken naar ontwerp van Arne en Carlos. Dit was mijn laatste bol Regia Pairfect en ik ga het niet meer aanschaffen. Echtgenoot Yep vindt zijn nieuwe sokken wel fijn, geloof ik.

Ik voltooide mijn vest, hier op de foto getoond door Marie Antoinette op het balkon. Het is gebreid uit één hele streng Wollmeise Lace in de kleur Grand mère. Ik vind het prachtig materiaal waar ik een vreemd probleem mee heb: ik denk dat het duur is; het kost 46 euro per streng. Dat lijkt ook wel veel misschien maar een heel vest voor 46 euro is bepaald voordelig. Het is goed gelukt, het heeft een interessante structuur door het ajourpatroon, maar het zakt wat van mijn schouders. Misschien moet ik het dragen met een mooie sluitspeld.

Ik haalde het groene sjaaltje uit, en gaf het glitterproject weg. Dat ruimde lekker op. Maar toen ging het mis. Ik breide echt wel een heel stuk verder aan de sjaal met ballen. En ik besteedde minstens twee avonden aan het log-cabin kussen. Maar in de kast vond ik een streng blauw Manos del Uruguay garen  met zijde er in. Die lag er al sinds 2008, dus zo’n verrassing was het niet. Maar had ik ooit die mooie diepe glans goed gezien? Was het niet het perfecte materiaal voor een reliefsteek, stevig en toch zacht? En die kleur…. ik gooide alle plechtige beloften overboord.

Ik maakte er een baretje van in gerstekorrel.

Met een heel chique binnen-boordje. Het kleurt niet bij mijn kobaltblauwe jas, dus ik draag het niet maar is het niet mooi?

En toen zag ik in de webshop van Ysolda het materiaal en patroon voor deze wanten. Inmiddels ligt het naast me op tafel, ik begin er aan zodra dit blogje klaar is. Bij het zien van dit materiaal kon ik me nog maar net inhouden, ik heb het niet gekocht. Maar veel scheelde het niet. Gelukkig ben ik alleen op het gebied van wol en lapjes zo trouweloos.