Articles from February 2016

Wat ik vandaag maakte: Een tasje

29 februari 2016

een vouwtasje van paraplustof.

160229vouwtasje

Verstandige huisvrouwen hebben altijd een vouwtasje in hun handtas, je weet tenslotte maar nooit wanneer je het nodig hebt. Enkele weken geleden raapte ik een kapotte donkerrode paraplu van straat, haalde de stof er af en waste die. Een week of wat later, bij de rondleiding door de Hortus waaide de gestreepte paraplu van een van de andere deelnemers stuk. Ik had mijn idee om een vouwtasje te naaien al met K:)dootje  gedeeld en zij vroeg de natgeregende eigenares doodgewoon of we het “stoffelijk” overschot mochten hebben. Dat mocht. Het was wel even een worsteling, paraplustof is heel erg synthetisch. En de naden van zo’n tasje moeten wat kunnen hebben, dubbele stiksels dus.

Wat ik gisteren ook maakte: Een koekjestaart

27 februari 2016:

een geassembleerde taart

oreo3

Het summum van gemakzuchtig taart “bakken” dit recept, of eigenlijk is het een assemblage-instructie; er wordt niets verhit afgezien van het smelten van wat boter. Ik maakte het gisteren, in mijn poging veel-feest-in-weinig-tijd te organiseren. Ikzelf ben niet zo’n chocoladeliefhebber, maar de visite vond het lekker, hoewel wat machtig. Een korte zoektocht op Google leverde een grote hoeveelheid recepten met deze koekjes als voornaamste ingrediënt. Verbazingwekkend, wel. Hoewel, een jaar of wat geleden mailde een Amerikaanse kennis mij een recept voor een “casserole”, dat bestond uit drie ingrediënten: Een blik champignonsoep, een blik worstjes en een zak aardappel-diepvriesproduct met de naam Tater Tots (hier in Nederland niet bekend). Alles in een ovenschaal, bakken en klaar! Het lijkt een trend om kant-en-klare producten meer als halffabricaat te beschouwen.

 

Wat ik vandaag maakte: borrelhapjes

27 februari 2016:

Bladerdeeghapjes met kaas en ham

160227bladerdeeghapjes

Een groot nadeel van mijn zelfmaakfundamentalisme is dat ik me het bijna kwalijk neem als ik een onderdeel van mijn menu kant-en-klaar aanschaf. Een zak gesneden sla bijvoorbeeld. In de winkel denk ik ach… lekker snel en makkelijk. Maar eenmaal aan het koken realiseer ik me dat het wassen en snijden van sla me maar een paar minuten gekost zou hebben. Vanavond geven we een feestje en er was vandaag weinig tijd. Voor zo’n feestje wil ik toch minstens taarten bakken. En minstens twee, liever drie borrelhapjes zelf maken. Ik bakte een klassieke appelkruimeltaart. En ik maakte een andere eeehh… dinges, waarover ik morgen uitgebreidere bekentenissen zal doen. Voor de borrelhapjes: toastjes met filet americain, een klein ringetje rode ui en een paar kappertjes, andere toastjes met een plakje brie, een halve pecannoot en een klein bolletje Luikse stroop. Gisteravond al maakte ik pittige gehaktballetjes in tomatensaus, en ook daarvoor nam ik de kortste weg: Ik kocht pittige chipolataworstjes, haalde die uit hun vel en sneed ze aan stukken. Elk stuk even rollen tot een balletje, bakken en in een kruidige tomatensaus-uit-een-pot nog even laten pruttelen: klaar. Ik wilde ook graag bladerdeeg-kaashapjes maken, waarvoor ik -geheel in stijl- kant en klaar diepvriesbladerdeeg gebruikte. Ik vulde ze met een klein stukje Taleggio gewikkeld in een reepje Parmaham. Ik koos voor deze soort kaas omdat die zijn vorm niet zou verliezen als je het bakt, maar daar had mijn Taleggio nog nooit van gehoord, een aantal “flapjes” liepen leeg tijdens het bakken. Maar die smaken nog steeds erg lekker.

Wat ik maakte: Bijna een shirtje

21 februari 2016:

Een eeh… “remake”

De 2016-versie, nog zonder zoompjes
De 2016-versie, nog zonder zoompjes

Jaaaren terug kocht ik op een stoffenbeurs twee meter gestreepte tricot voor het spreekwoordelijke prikkie. Ik maakte er een shirt van, de rest van het lapje verdween in de kast. Tot gisteren een van de naaibloggers verzuchtte dat het maken van een vergelijkbaar shirtje haar maar een uurtje of twee had gekost, en ik dacht: Dat moet ik ook kunnen. Patroon heb ik, tricot heb ik, twee uurtjes heb ik ook.

160221tweelingnaald

Het ging mis na één uur en 40 minuten: Mijn tweelingnaald, al sinds 2006 in gebruik, raakte een inderhaast vergeten speld… ik heb geen tweede tweelingnaald, ik kan er dinsdag pas weer eentje aanschaffen. In onze provinciestad zijn op maandag veel winkels gesloten. Maar dan heb ik ook binnen een half uur dat shirtje af.

versie 2005.
versie 2005.

Waar ik gisteravond was: Gebouw T

20 februari 2016:

New Cool Collective in Bergen op Zoom

160220NCC

Al jaren gaan we, als ze enigszins in de buurt optreden, kijken naar NCC. Fijne muziek vind ik dat!  Gisteravond dus in Gebouw T, sinds 5 jaar Het Poppodium voor Bergen op Zoom. In het introductiepraatje werd gesteld dat gebouw T “ook het Zeeuwse Achterland” bedient… tja. Het is wel waar dat een band als NCC niet erg vaak in onze provincie te zien is. Maar om nu als “achterland” te worden weggezet…  Dit mocht echter de pret niet drukken. Het was een fijn concert, met Mark Reilly, frontman van de jaren ’80 band Matt Bianco er bij.

Wat ik vandaag maakte: De vriezer weer vol

19 februari 2016:

Een rundvleespakket ingepakt

160219stiertjes

Ongeveer elf maanden doen we erover om een rundvleespakket van 20 kilo op te eten. Zo’n pakket bevat alles in de verhouding zoals het van het beest komt. Dus stel dat een stier tien van dergelijke pakketten zou opleveren krijgen we een tiende deel van de biefstuk, een tiende deel van de riblappen, enzovoorts. Ik denk dat er wel meer dan tien pakketten zijn, trouwens, zo’n stier is een gróót beest. Vandaag haalden we weer een pakket op bij ons vertrouwde adres: de familie de Kok in Lewedorp. We mochten ook nog even in de stal kijken. Daarna een uurtje met zijn tweetjes porties maken en verpakken voor de vriezer en we kunnen er weer een jaar tegen. Morgen biefstuk! En ik kocht ook de staart, zondag ga ik ossenstaartsoep maken.

Wat ik maakte: Aardappeltatin

18 februari 2016

Aardappeltaart

 

Meteen maar nummer twee in het Ottolenghi-project: De Verrassende Tatin. Opvallende combinatie, aardappels en karamel, maar het werkt. Het was zó lekker dat Echtgenoot Yep en ik besloten dat ik vanaf nu niet meer de complete recepten kook (die meestal voor vier personen zijn) maar de hoeveelheden halveer. We aten dit -net als de worteltjes gisteren- namelijk helemaal op, het was te veel maar het was ook zó lekker… Deze tarte tatin was dan ook best machtig: Ik had het bladerdeeg zelf gemaakt met de voorgeschreven enorme hoeveelheid boter, er zit geitenkaas in en dus die karamel… behoorlijk wat calorieën op de vierkante centimeter. Het is een bewerkelijk recept, naast het maken van het bladerdeeg droogde ik ook zelf de tomaatjes in de oven. Ik vink het af, het krijgt een negen+ omdat het zo lekker was… maar ik denk niet dat ik het snel nog een keer maak.

Wat ik vandaag maakte: Pittige wortelsalade

17 februari 2016:

het Ottolenghi-project

160218wortelsalade

Niet gehinderd door enige realiteitszin Omdat ik best van een uitdaging houd (en ook van lekker eten) besloot ik dat ik alle recepten uit Yotam Ottolenghi’s Plenty wil koken. Minder episch dan Julie Powell die alle 524 recepten uit Julia Childs “mastering the art of French cooking” kookte, daarover blogde en een boek schreef dat zelfs verfilmd werd. Julie deed het hele boek in een jaar. Zo enthousiast ben ik nu ook weer niet… Een gerecht per week lijkt me een goed streefgetal.

Ik startte met de pittige Marokkaanse wortelsalade. Dat was een goed begin: Het was erg lekker. Niet zó veel werk en echt erg anders dan gewone gekookte worteltjes.

Wat ik maakte: een verkeerde inschatting

14 en 15 februari

wie niet horen wil moet eehh… ruiken

160215gingkopitjes
het eindresultaat

Bij de rondleiding in de Hortus kwamen we ook langs een Gingko Biloba oftewel een Japanse notenboom. Een prachtige boom vind ik dat, al is het alleen omdat hij in de herfst als een van de laatste de blaadjes laat vallen en wekenlang met goudgeel blad staat te pronken. De gids vertelde dat de vrouwelijke Gingko bomen vruchtjes dragen waarvan de pit smakelijk én erg gezond is. Maar, zo zei hij, het vruchtvlees kan niet gegeten worden en is ook nogal onprettig spul. Toch wilden we er een paar meenemen… er lagen honderden van die vruchtjes op de grond. We raapten er een paar op, hup in een papiertje en in mijn tas ermee. Later die dag keken we allemaal eens besmuikt onder onze zolen, wat een rare stank… hadden we soms ergens in getrapt? nee, dus… dat waren die vruchtjes in mijn tas, die een akelig doordringende poeplucht verspreidden. Eenmaal thuis heb ik buiten mijn tas omgekeerd en alles dat wasbaar was gewassen. Gelukkig was de tas zélf ook wasbaar. De pitjes heb ik nog wel uit de vruchtjes gehaald, maar ik heb weinig zin meer om te proberen hoe ze smaken. Hoewel… als men bereid is die stank te doorstaan om de pitjes te bemachtigen moet het wel écht lekker en gezond zijn.