9 november 2015:

Ongeveer vier kilo zuurkool. Of tenminste, dat hopen we dat het wordt

Uit onze oorlogstuin kwam dit jaar één witte kool. En niet eens zo’n grote, ik kocht er op de markt nog twee stevige exemplaren bij. Vanavond schaafde ik die op de mandoline in zo dun mogelijke plakjes, Echtgenoot Yep schikte die in de zuurkoolpot, afgewisseld met zout en jeneverbessen waarna hij elk laagje met krachtige overtuiging met de zuurkoolstamper behandelde. Het idee is dat door dat gestamp de kool gekneusd wordt en er daardoor dan vocht uit komt. Voor de zekerheid goten we er nog wat wijn bij ook (wijn kan nooit kwaad) en daarna dekten we het af met een paar koolbladeren. Daar weer bovenop kwamen twee stenen die het zaakje onder moeten houden. Nu moet de pot met het waterslot er op drie dagen bij kamertemperatuur staan, waardoor het fermentatieproces begint. Daarna gaat hij naar de koele schuur en over zes weken pas weten we of het ook lekkere zuurkool is geworden. Maar daar heb ik alle vertrouwen in. Morgen hebben we vast allebei spierpijn, ik van het schaven en Echtgenoot Yep van het stampen. Het was wel een gezellige avond zo!