Alles kan zelf gemaakt worden
28 september 2016:
visjes aan mijn breiwerk
Ik ben nogal monomaan aan mijn mooie blauwe vest aan het werk. Het meest tijdrovende van het hele project is al die bolletjes een beetje uit de knoop houden. Daarvoor heb ik nu een hele school plastic visjes aangeschaft. Eens kijken of dit systeem het tempo wat bevordert…. Elke dag een stukje toegevoegd aan dit vest is, hoewel ik het geweldig vind om te doen, weinig interessant als blogmateriaal.
27 september 2016:
Heen en weer naar Middelburg met militair entertainment
Ik reed naar Middelburg, op de fiets. Op vliegveld Midden Zeeland* was een militaire oefening gaande. Soldaten met groen geschminkte gezichten lagen op een rijtje in de berm van het fietspad, gespannen door verrekijkers langs mijn fietswielen te turen. Er waren wegversperringen, maar die golden gelukkig niet voor mij. Een groot vliegtuig vloog rondjes en wierp bij elke passage over het vliegveld twee kisten aan parachutes af. Spannend allemaal!
*grappige naam eigenlijk. Het is niet dat er een vliegveld Noord-Zeeland is. Dacht ik.
21 september 2016:
Over de totale afwezigheid van navigatie-vaardigheden.
Vandaag heb ik een dagje gewerkt in ons filiaal in Middelburg. 24 kilometer van huis, dus leuk om met de fiets heen te gaan, bedacht ik. Ik pompte de bandjes op (gisteren) en bekeek de route (ook gisteren). Vanmorgen vertrok ik, ruimschoots op tijd. Maar de gewenste route was afgesloten, de omleidingsbordjes niet allemaal aanwezig of duidelijk. En ik heb niet zoveel richtinggevoel. Herstel, ik heb helemáál geen richtinggevoel. Dus fietste ik rondjes om en in Heinkenszand, ontdekte dat ik weer op weg terug naar Goes was, nam een fietspad waarvan ik dacht dat het de goede kant op ging dat na twee kilometer dood bleek te lopen, vond de omleiding weer terug en daarmee mijn route. En meteen daarna wéér een afgesloten stuk weg, waarvoor een nieuwe omleiding me weer terug richting Goes dirigeerde. En toen was ik wéér in Heinkenszand, had ik nog tien minuten om op tijd in Middelburg te komen en wist ik het echt niet meer. Ik besloot het tijdverlies zoveel mogelijk te beperken: ik fietste zo hard ik kon terug naar Goes en stapte in de trein. Pas in de trein zag ik het schildje dat voorop mijn racefiets gemonteerd is. Ik moest er ondanks mijn ellende (ik háát te laat komen) toch om lachen. Mijn Waterloo gevonden.
De terugweg -langs een alternatieve route verliep gelukkig een stuk soepeler.
19 september 2016:
een sluitend programma. En kippensoep ondertussen.
Het was hoog water om half zeven bij het Goese Sas. En het is nog best goed weer. Dus toen ik thuis kwam uit mijn werk om kwart voor zes zette ik twee kippenpoten met wat kruiderij op het vuur. Ik gebruik voor kippensoep meestal Clothilde’s recept, maar alleen als ik inderdaad een halve dag de tijd heb, nu dus niet. Ik sneed champignons en wat groente en toen Echtgenoot Yep verscheen zette ik de pan met kip in de oven en gingen we zwemmen. Toen ik tegen achten weer thuis kwam was de bouillon klaar. Het kostte nog een paar minuten om het vlees van de botjes te halen en klein te snijden terwijl de champignons en groenten kookten in de bouillon. Voordat onze haren droog waren zaten we aan tafel.
17 september 2016
een stevig stuk stappen
De Stichting Fruitwandeltochten organiseerde vandaag een wandeling met meerdere afstanden om uit te kiezen. Yep en ik opteerden voor 15 kilometer, maar bij het bordje 15 rechtsaf en 20 rechtdoor besloten we dat we best een uitdaging aan konden. Het was geweldig lekker wandelweer, tenslotte. De laatste kilometers voelde ik mijn voeten wel, maar we hebben het toch in een redelijk tempo volbracht.
Ik ben vooral onder de indruk van mijn eigen maximumsnelheid. Ik wist niet dat ik dat kon! 😉
16 september 2016:
Omelet met snijbiet
een snelle, verantwoorde en vooral erg lekkere maaltijd!
een scheutje olie in de koekenpan, een gesnipperd sjalotje er in fruiten, daarna in stukjes gesneden stengels van een stuk of zes bladen snijbiet meebakken. Als het een beetje zacht wordt de rest van de snijbietbladeren in reepjes mee roerbakken, op hoog vuur, tot het geslonken is. Twee losgeklopte eieren met wat zout en peper erbij gieten, zachtjes bakken tot de bovenkant gestold is, desgewenst nog omdraaien en de andere kant ook bakken. Met een snee grof volkorenbrood… héérlijk.
15 september 2016
we begonnen weer met roken
Op de gloeiende kooltjes in deze barbecue staat een oud koekblik. Daarin ligt een laagje zaagsel onder een soort van rekje van kippengaas. En op dat rekje liggen twee stukken zalm. Een houtje-touwtje rookoven. Maar oh, wat een lekker resultaat krijg je daar van. Ik maakte er een sausje bij van mierikswortel uit eigen tuin dat ik schilde, raspte en door wat mayonaise roerde.
14 september 2016
een overhemd voor Echtgenoot Yep
Overhemd nummer vier, of misschien vijf? Inmiddels heb ik het kunstje wel aardig onder de knie, je moet wel héél goed kijken om het verschil met een winkel-shirt te zien. Dan bedoel ik niet de pasvorm, want het patroon dat ik gebruik is helemaal aangepast aan de wensen en maten van de gebruiker. Maar het maken van evenwijdige stiksels en strak uitgevoerde Franse naden, dat lukt prima.
Er is één detail waar ik zelf niet tevreden over ben: de knoopsgaten.
En dat verandert ook niet, vrees ik. Mijn naaimachine kan het gewoon niet anders, dit is het mooiste knoopsgat dat ermee te maken is. Ik heb zelfs al geprobeerd om knoopsgaten met de hand te borduren… Dat plan heb ik maar weer laten varen, dat vereist waarschijnlijk jaren oefening. En betere ogen -en meer geduld- dan ik heb. Toch hindert me wel een klein beetje. Maar niet genoeg om mijn trouwe Bernina voor in te ruilen. En Echtgenoot Yep draagt de zelfgemaakte shirts met kennelijk genoegen en daar gaat het toch vooral om.
van 22 augustus tot 12 september: vest
Ik breide een heel stuk van het achterpand van mijn nieuwe vest. Het was een heel leerproces; ik heb nog nooit eerder zoiets ingewikkelds gemaakt. De donkerblauwe draad is doorlopend, maar de lichtere strepen hebben allemaal hun eigen knotje. Achter het werk kruisen de draden bij elke kleurwisseling. Op elk kruispunt van de smalle strepen zit een “bobbeltje” dat nog weer van een aparte kleur is, dus elk bobbeltje is een kort stukje draad.
Ongelooflijk veel eindjes om af te hechten, dus. Ik doe dat zoveel mogelijk tussen de bedrijven door. Want het gáát al niet zo snel, dit breiwerk. Stel dat het (ooit) helemaal klaar is en ik moet nog duizenden draadeindjes afhechten… De achterkant ziet er dus zo uit:
Elke keer als mijn breiwerk uit de tas kwam zag het er zo uit, en was ik een half uur bezig met het ontwarren van alle bolletjes. Nu we weer thuis zijn ligt het op een speciaal daavoor gereserveerd tafeltje. Het is, gedoe met knotjes en af te hechten draadeindjes en al, een heel fijn breiwerk. De wol is prachtig, een beetje fluwelig.
Echtgenoot Yep en ik vinden het allebei leuk om op onze wandelingen vogels te kijken. We houden zelfs in een aantekenboekje bij welke soorten we tegenkomen. Dit jaar waren er ook allerlei andere dieren die ons lijstje haalden, de eendagsvliegen bijvoorbeeld. Met miljoenen tegelijk kwamen ze uit het water van de rivier, tot groot genoegen van alle vissen en vleermuizen. Het was een heel spektakel. Er is geen foto van, want ze doen dat ‘s nachts. Wel een filmpje van een medekampeerder die goed op de hoogte was. Zo wees hij ons ook op de bijeneters. Wat een mooie vogeltjes! Helaas hebben we daar ook geen goede foto van. Toch was de camera met een nieuwe, vrij goede telelens mee… dus een fotopost met beesten.
Eerst wat boerderijdieren:
Maar nu de wilde dieren.
