Waar we waren, gisteravond.

13 september 2015:

Gergiev festival in Rotterdam

Fotograferen tijdens oon concert is alleszins ongewenst. Daarom een van het web geplukte foto van Gergiev. Die overigens gisteravond in slordige hemdsmouwen dirigeerde. Ik vond dat toch een béétje jammer.
Fotograferen tijdens een concert is alleszins ongewenst. Daarom een van het web geplukte foto van Gergiev. Die overigens gisteravond in slordige hemdsmouwen dirigeerde. Ik vond dat toch een béétje jammer.

Voor het eerst in jaren hebben we dit seizoen geen abonnement genomen bij het Rotterdam Philharmonisch, maar we hadden kaarten voor de slotavond van het Gergiev festival. Alexander Gavrylyuk speelde het derde pianoconcert van Rachmaninov. Ik ken dat stuk uit de film Shine, een verfilming van het veelbewogen leven van David Helfgott, een pianist met een wankele geestelijke gezondheid. Een belangrijk deel van de film toont hem in zijn jeugd waarin hij bijna bezwijkt onder het maniakaal instuderen van ditzelfde concert. Of misschien hield het instuderen ervan hem toen nog net overeind. Rachmaninovs derde heeft de reputatie dat het voor de pianist het moeilijkste pianostuk ooit is. Hoe dan ook, de muziek gisteravond was prachtig. Prachtig. Dit was het toetje dat de pianist ons serveerde. Toen we daarna naar de auto terug liepen kwamen we langs een straatfeest in de Witte de Withstraat, waar gezellig bonkende house en een dansende mensenmassa weer een héél ander soort vermaak boden.

Wat ik maakte: Clafoutis

11 september 2015:

Toetje

150911clafoutis

Het was vandaag misschien wel de laatste buiten-eet-dag. K:)dootje en haar meneer stookten de barbecue op en voorzagen in vlees en heerlijk zelfgebakken brood, Echtgenoot Yep nam een flesje rosé bubbels mee en ik had me aangemeld voor wat rauwkost en het toetje. Ik wilde een klassieke clafoutis maken, maar moest daarbij wel wat improviseren. Er zijn geen verse kersen, dus haalde ik ze uit een pot. Ik had (opeens, tot mijn verbazing) geen amandelmeel meer in huis, dus verving ik dat door kastanjemeel. Ik had geen slagroom, maar wel zure room. Het is een vergevingsgezind recept, ondanks al mijn wijzigingen en vervangingen werd het toch echt clafoutis. En het werd ook een buitengewoon gezellige avond.

Wat ik vandaag maakte: winterkost

10 september 2015:

Hachee

lastig te fotograferen, dit soort gerechten.
lastig te fotograferen, dit soort gerechten.

Er komen bij het aardappelen en uien rooien altijd wel wat exemplaren boven de grond die een “vlekje” hebben, of die ik zelf beschadig met de spitvork. Die moeten dan met enige haast ontdaan van vlekjes en beschadigingen en opgegeten worden. Omdat het van dat nare, koude weer was besloot ik een dikke kilo van die haastige uien tot hachee te verwerken… prompt kregen we nog een heerlijk warme dag. Zo zaten we dus vanavond in korte broek aan de winterkost. Ook bij warm weer érg lekker, zo bleek. Hachee is een restverwerking, eigenlijk… vroeger maakte men een pan vol suddervlees, een keer in de week. Als na een paar dagen alle lapjes eruit waren gevist ging er een berg gesneden uien in de jus en de pan terug op het vuur: zo was er weer een dag warm eten.

Wat ik maakte: Een overhemd

 

8 september 2015:

Een heus overhemd voor Echtgenoot Yep.

Ik sloopte een oud, maar goed passend overhemd van Echtgenoot Yep en naaide volgens dat patroon dit exemplaar. Met als routeboekje het onvolprezen “Shirtmaking” van David Coffin. Ik had al eerder voor mijzelf overhemdachtige blouses gemaakt, maar dit was nieuw voor me. De opzet was het shirt zó goed te maken dat hij het met een stropdas en een pak als werktenue kan dragen. En natuurlijk met perfecte pasvorm, beter dan gekocht, zeg maar. Eén van de struikelblokken was de tussenvoering van de kraag, plakvlieseline (wat door Knip en Burda wordt aangeraden voor zoiets) is niet erg stevig, en gaat na één keer wassen bobbelen. Niet professioneel. Ik vond bij Acorn Fabrics de juiste, stijve tussenvoering. Het moeilijkste van het hele proces was om aandachtig en nauwkeurig te blijven werken… één scheef stikseltje en de hele professionele uitstraling is weg.  Ik vind het resultaat uiteindelijk heel niet slecht!

De pijnpunten: De schouderpas is iets te breed, aan de mouwsplitten kun je ook zien dat de mouwen een beetje te lang zijn.
De pijnpunten: De schouderpas is iets te breed, aan de mouwsplitten kun je ook zien dat de mouwen -misschien daardoor- een beetje te lang zijn. Vreemd, toch? Ik heb héél precies het andere overhemd nagemaakt.
De knoopsgaten zijn ook niet perfect. Daar moet ik nog op oefenen! Wel een goed gelukte kraag, hoewel hij meestal geen stropdas draagt en het bovenste knoopje open.
De knoopsgaten zijn ook niet perfect. Daar moet ik nog op oefenen! Wel een goed gelukte kraag, hoewel hij meestal geen stropdas draagt en het bovenste knoopje open.
Hier ben ik dan weer trots op: De mouwinzet is rondom met een platte naad afgewerkt. Dat hoort zo, maar op een ronde naad zoals de armopening is dat lastig te maken.
Hier ben ik dan weer trots op: De mouwinzet is rondom met een platte naad afgewerkt. Dat hoort zo, maar op een ronde naad zoals de armopening is dat lastig te maken.
150908overhemd!
Leuk, he?

Tijdens het naaien bleef dit liedje maar door mijn hoofd spoken. 🙂

 

Wat ik vandaag maakte: Cocos de Paimpol

7 september 2015:

Nouja, witte bonen in tomatensaus, eigenlijk.

150907cocopaimpol

Uit Frankrijk nam ik een zak bijzondere bonen mee. Deze Coco de Paimpol is een Bretonse witte boon die net als wijn een AOC heeft en in de peul, half gedroogd, verkocht wordt. Dat soort producten vind ik altijd erg interessant, dus dopte ik de boontjes en bereidde ze volgens het recept dat op de verpakking stond: Fruit een kleingesneden ui in olijfolie, voeg drie gepelde en gehalveerde sjalotjes en een in repen gesneden paprika toe, bak nog even door tot alles enigszins begint te kleuren. Ik deed er nog een volle theelepel gedroogde tijm en wat zout en cayennepeper bij. Voeg dan 300 gram tomaten in stukjes toe, een kwart liter bouillon en 400 gram bonen. Die 400 gram zou je ongeveer over moeten houden van een kilo peulen. De bonen moeten nét onder de vloeistofspiegel staan. Dan de hele zaak rustigjes drie kwartier laten pruttelen tot de bonen gaar zijn. We aten het met een stukje vis, dat was lekker. Maar vandaag nam ik het restje mee naar mijn werk voor de lunch, en opgewarmd was nóg lekkerder. Ik heb, Appellation d’ Origine Contrôlée of niet, acht van die peulen te drogen gelegd in de vensterbank, volgend jaar ga ik ze wijsmaken dat mijn volkstuin best erg Bretons is.

150907bonen
opgewarmd restje

Bonus: Op de verpakking trof ik ook dit webadres waar nog veel meer goede groente-recepten zijn te vinden. Wat een weelde aan informatie…. hoewel wél in ‘t Frans.

 

 

Wat ik gisteren maakte: Tengels

6 september 2015

Krabbenpoten.

150906visbestek

Eergisteren sloeg echtgenoot Yep een overdrachtelijk spaarvarken stuk en kocht een set visbestek. (mooi hè?) Daarbij zaten diverse gereedschappen om kreeft en dergelijke te eten, prikkertjes, schrapertjes en een heuse kreeftenkraker (niet op de foto). Natuurlijk wilden we dat moois meteen goed proberen. Nu is kreeft begrotelijk en niet in het seizoen. Dus ging ik naar de visspecialist hier ter stede en kocht een zak vol krabbenscharen… óók een boel gepluk en gepeuter om te eten tenslotte. Bonus: het kost stúkken minder dan kreeft. Daarna gingen we naar een opening, waar we G. en H. tegenkwamen die het krabbenpotenexperiment wel met ons wilden delen dus kocht ik er nog wat “tengels” bij. Ik weet niet hoe ik aan die naam kom, na enig zoeken vonden we wel een bron… ik weet óók zeker dat ik pas kort geleden voor het eerst krab at.

150906tengels
je mag hopen dat je de eerste eigenaren van deze scharen niet stoort bij het zwemmen… dat zijn forse beesten geweest!

Hoe dan ook: in een grote pan met “bremzout” water, tien minuten koken, laten afkoelen, huisdeur opendoen en G. en H. begroeten, alle tengels een paar gedecideerde tikken met een hamer geven om een beginnetje te hebben en (peuteren en kraken en) smullen maar. Er was geen citroenmayonaise in huis, maar de vakantie-rosé was lekker erbij en het gezelschap was top. Wat een fijne avond.

Wat wij deden, op vakantie

DSC00235
Breien. Voor de tent. In een makkelijke stoel.
20150821_123056
De eerste stop was de stadscamping in Metz. We hadden een plek aan de Moezel (inclusief een zwanen-soap… denk De Sopranos, opgevoerd door zwanen. Inclusief een autoritaire pater familias en een verstoten zoon op het slechte pad) op loopafstand van dit ansichtkaart-achtige tafereel.
DSC00253
Metz is bijzonder fotogeniek.
We gingen naar het Centre Pompidou, waar Echtgenoot Yep een meditatief moment beleefde. In de hal zagen -en hoorden- we dit.
We gingen naar het Centre Pompidou, waar Echtgenoot Yep een meditatief moment beleefde. In de hal zagen -en hoorden- we dit. (nee echt. Even kijken… zoiets moois!)
De Moezel werd leuk in het licht gezet.
De Moezel werd leuk in het licht gezet.
DSC00484
Daarna gingen we naar Lyon, waar we fietsers zagen vliegen.
Kijk maar! Echtgenoot Yep maakte van de gelegenheid gebruik om de functie "actiefoto" op de camera eens goed te proberen.
Kijk maar! Echtgenoot Yep maakte van de gelegenheid gebruik om de functie “actiefoto” op de camera eens goed te proberen.
's avonds zat ik op een terrasje terwijl hij de functie "foto's maken in het donker" nader onderzocht. Ik vroeg me wel af wat hij toch allemaal fotografeerde.
‘s Avonds onderzocht hij de functie “foto’s maken in het donker” nader. Ik vroeg me wel af wat hij toch allemaal fotografeerde.
En we reden verder naar La Londe les Maures. Om te zwemmen en te zonnen enne... foto's te maken.
En we reden verder naar La Londe les Maures. Om te zwemmen en te zonnen enne… foto’s te maken.
Van zeelavendel bijvoorbeeld
Van zeelavendel bijvoorbeeld
En van de zonsondergang
En van de zonsondergang
we deden boodschappen...
we deden boodschappen…
en we keken bootjes in St. Tropez
en we keken bootjes in St. Tropez
We gingen naar het museum in Nice, waar lichtkunst werd getoond
We gingen naar het museum in Nice, waar lichtkunst werd getoond.
Ik vond Nice net een filmset, maar dan echt.
Ik vond Nice net een filmset, maar dan echt.
Op de terugweg kochten we nog lekkere nijen in, op de markt in Beaune. Dat was een fijne vakantie.
Op de terugweg kochten we nog een tas vol lekkere nijen in, op de markt in Beaune. Dat was een fijne vakantie.

Minoes

We zijn terug, een vakantieplogje komt er nog aan.

150904Minoes2
wellustige pose in de voorjaarszon

Sinds half april 1997 woonde Minoes bij ons. Ik haalde haar samen met Zoon(tje) en Dochter(tje)  op met de trein. Onderweg bespraken we de naam van onze nieuwe huisgenoot, we waren het er over eens dat het geen typische katten-naam moest worden, geen Poekie of Minoes. Maar verder werden we het niet eens. Uiteindelijk, toen we overstapten in Amsterdam, besloten we dat we de eerste dame die na ons de coupé binnen kwam naar haar naam zouden vragen en zo zouden we onze aanwinst noemen. De eerste dame die binnenkwam had een hond aan de riem. De dame heette Thea, maar de hond was natuurlijk de eerste geweest en dat was ook een meisje. De hond heette Minoes. Echt. Minoes werd het, dus.

Dozen waren superspeelgoed
Dozen: superspeelgoed

Minoes was een gewone, geweldig leuke huis-tuin en keukenkat. Met perfecte jager-skills, dat wel. Dat vond ik dan weer minder… vooral als de mereljongen uitvlogen elk jaar moest ik haar een paar dagen opsluiten om de arme sukkeltjes een kans te geven. Maar ook het roven van een mosseltje of een kippenpoot van je bord had ze tot hogere kunst verheven. Echtgenoot Yep werd vrij snel haar favoriete mens, maar ze hield zowiezo meer van mensen dan van andere katten: Die werden de tuin uitgejaagd.

Schootkat, breiwerk. (vergeef me kleur van de pyama)
Schootkat, breiwerk. (vergeef me kleur van de pyama)

Vandaag, op hoge leeftijd, is Minoes gestorven.

Enkele weken geleden
Enkele weken geleden