We zijn terug, een vakantieplogje komt er nog aan.
Sinds half april 1997 woonde Minoes bij ons. Ik haalde haar samen met Zoon(tje) en Dochter(tje) op met de trein. Onderweg bespraken we de naam van onze nieuwe huisgenoot, we waren het er over eens dat het geen typische katten-naam moest worden, geen Poekie of Minoes. Maar verder werden we het niet eens. Uiteindelijk, toen we overstapten in Amsterdam, besloten we dat we de eerste dame die na ons de coupé binnen kwam naar haar naam zouden vragen en zo zouden we onze aanwinst noemen. De eerste dame die binnenkwam had een hond aan de riem. De dame heette Thea, maar de hond was natuurlijk de eerste geweest en dat was ook een meisje. De hond heette Minoes. Echt. Minoes werd het, dus.
Minoes was een gewone, geweldig leuke huis-tuin en keukenkat. Met perfecte jager-skills, dat wel. Dat vond ik dan weer minder… vooral als de mereljongen uitvlogen elk jaar moest ik haar een paar dagen opsluiten om de arme sukkeltjes een kans te geven. Maar ook het roven van een mosseltje of een kippenpoot van je bord had ze tot hogere kunst verheven. Echtgenoot Yep werd vrij snel haar favoriete mens, maar ze hield zowiezo meer van mensen dan van andere katten: Die werden de tuin uitgejaagd.
Vandaag, op hoge leeftijd, is Minoes gestorven.
Oh, dat laat altijd een gat achter. Dat is niet zo leuk terugkomen eigenlijk dus.
Op maandag 15 januari 2001 ontving ik een mailtje van Lie(f)s met als onderwerp: “alles van waarde is weerloos”. Rob was overleden…
Daar moest ik aan denken bij het lezen van de necrologie van Minoes.
Dieren lijken soms net mensen… ze ‘verdwijnen’ op het moment dat dierbaren even uit beeld zijn.
Sterkte!
Dank je wel, Henk. Zo lang geleden alweer! Een huis zonder een kat, dat is vreemd en leeg.