11 januari 2016:

Gemalen cashewnoten

Sinds ik begon met het zelf maken van pindakaas heb ik het niet meer gekocht, zelfgemaakt is lekkerder, makkelijk en goedkoop en Echtgenoot Yep besmeert er dagelijks zijn boterham mee. Toen ik onlangs na een feestje een grote zak vol gezouten cashewnoten in mijn handen kreeg gedrukt besloot ik naar het voorbeeld van Clothilde daar cashewnotenpasta van te maken. Nóg goedkoper! (want gekregen) zo dacht ik. Ik spoelde de helft van de noten af onder de kraan, want tja, ze waren gezouten. De afgespoelde noten droogde ik even op de bakplaat in de oven, waarna ik de afgespoelde én de gezouten noten aan dezelfde routine onderwierp als de pindakaaspinda’s: In de keukenmachien en draaien. Het lukte prima! Maar eerlijk is eerlijk… zelf vind ik pindakaas lekkerder dan dit. Het is wat vlak van smaak. Pinda’s leuk ik altijd op met wat sambal, of cayennepeper als ik ze tot pindakaas verhaksel, misschien moet cashewnotenpasta ook wel een beetje extra “chi”. Ik weet alleen niet goed met wat ik dat moet doen, ik zal er eens mee experimenteren.

5 Februari 2015:

Pakketjes met zalm. Eigenlijk maakte ik het gisteren, het enige dat ik er vandaag aan deed was het zaakje in de oven schuiven en een half uurtje later opeten. Ik schaafde een venkelknol zo dun mogelijk, sneed een winterwortel aan julienne en maakte daarvan “bedjes” op een paar vellen aluminiumfolie. Op de bedjes kwam een stukje zalm, wat gedroogde dille, zout en peper, een plakje verse gember en een stukje citroengras. Scheutje ketjap, twee theelepels olijfolie, folie dichtvouwen. Vandaag schoof ik de pakjes in de oven van 200 graden, waarin ik tegelijk twee zoete aardappelen in repen roosterde op de bakplaat. Dat duurde een half uurtje, toen konden we aan tafel. Erbij een ottolenghi-sausje van yoghurt met fijngehakt citroengras, wat limoensap en zout en geraspte gember. Dat was in al zijn eenvoud een topmaaltijd.

29 december 2014:

Broodbeleg met kip en mayonaise

Ik vind het woord “salade” altijd wat raar voor een mengsel van mayonaise met diverse andere ingrediënten, dat dan als broodbeleg dient. Ik lust het wel graag, ik moet er eens een geschikter woord voor vinden. Want een salade is iets dat je op zichzelf kan eten als hoofd- of bijgerecht (en waar naar mijn idee toch minstens iets van groente in zit), dit soort prutjes zijn meer saus-achtig. Of smeerseltjes.

Hoe dan ook, we aten eerste kerstdag kip. Een hele, op zijn Brits met aardappels en uien eromheen in de oven gebraden. Heerlijk. Maar een hele kip is voor twee personen veel te veel natuurlijk, er volgde voor derde kerstdag en ook voor de lunch van gisteren een grote pan vol kippensoep. Eén filet hakte ik in kleine stukjes, mengde die met wat mayonaise, azijn, stevig wat kerrie, klein beetje poedersuiker en wat cayennepeper. En een handje gehakte bieslook. Lekker!

27 oktober 2014:

Hummus.

Nathalie Portman vertelde ooit in een interview in Vogue dat ze dagelijks haar eigen gewicht in hummus eet. Nu is dat in haar geval niet zó veel, ik denk dat ik Nathalie Portmans gewicht in hummus ook wel op kan. Ik weekte kikkererwten 24 uur, daarna kookte ik ze twee (!!) uur, al twijfelend of ze nu nóg niet gaar waren. Ik woog 450 gram* ervan af, de rest ging in de vriezer. Ik haalde de schilletjes van de erwten en draaide ze fijn in de keukenmachien met wat zout en rode peper, een scheut citroensap, een scheutje olijfolie en een paar eetlepels tahinpasta. En wat van het kookwater, dat ik er pas lepel voor lepel bij goot toen de massa fijngemalen was, tot het een consistentie had die me geschikt leek. Procestechnisch zo ongeveer hetzelfde als de pindakaas van eergisteren, maar pindakaas eet ik niet. Hummus en een berg rucola met een boterham, dat wel.

*Voor de goede orde: dat is niet Nathalie Portmans gewicht.