Wat ik vandaag zag: Druk

Oh wat heerlijk, we kunnen weer naar de film! Ik ging naar mijn favoriete filmhuis met mijn favoriete medefilmliefhebbers en zag daar Druk. Een Deense film, oscarwinnaar voor beste internationale film. Druk is Deens voor dronken en daar gaat de film dan ook over. Thomas Vinterberg laat vier mannen -vrienden en collega’s- zien die om uiteenlopende redenen vastlopen in het leven en de oplossing lijken te vinden in een dagelijkse alcoholconsumptie. Een aanhoudend promillage van 0.5% maakt ze vlotter, meer ontspannen. Ze functioneren beter in hun baan als leraar en hebben er zélf ook meer plezier in… ze moedigen zelfs hun leerlingen aan ook een slokje te nemen (of twee) om de examenstress te beperken. Natuurlijk loopt het gierend uit de klauw, anders hadden we geen film. Toch geeft Vinterberg geen moralistisch eindoordeel, gelukkig maar.

Het zet je wel aan het denken. Is het drinken (waar ze allemaal duidelijk wel erg dol op zijn, het is geen medicijn) een oplossing voor het saaie dagelijkse leven of is dat saaie leven op zichzelf een symptoom van iets dat dieper zit? Waarom kunnen ze hun vlotte, vrolijke zelf niet tevoorschijn halen zonder drank? Naast de tragiek is het toch ook erg komisch, er is een prachtige montage van wereldleiders-onder-invloed. Mads Mikkelsen is een meesterlijk acteur, de anderen passen ook al zo goed in hun rol. Gaat dat zien!

De butler en de kamermeid

Gisteravond ging ik naar de film, weer eens. We zagen Downton Abbey. De film speelt in de jaren ’20, enige tijd na het einde van de gelijknamige serie. Ik heb de serie nooit gezien maar dat was geen belemmering om erg van de film te genieten. Hooguit waren er wat véél personages met een verhaallijn.

Het valt me wel op dat in dat soort films (ook bijvoorbeeld in Gosford Park, the remains of the day, Upstairs, downstairs en een heleboel Agatha Christie verfilmingen) het huishoudelijk personeel een enorme eer in het werk schept. Terwijl dat werk in de meeste gevallen niet erg glamoureus is en er weinig erkenning voor lijkt te zijn. Vooral de butlers zijn zonder uitzondering arbeidskrachten waar een hedendaagse werkgever van droomt, qua arbeidsethos. Zou dat op realiteit gebaseerd zijn? Er waren natuurlijk enorme verschillen tussen de klassen, maar men woonde wel allemaal samen in zo’n enorm huis. Ik vind het eerlijk gezegd wel aansprekend. Er is niets mis met beroepstrots.

Wat ik vandaag zag: Blinded by the light

Ik grap weleens dat Bruce Springsteen mijn langstdurende liefde is. En daar zit een grond van waarheid in. Ik weet nog dat ik in de zomer van 1985, wazig van het slaaptekort dat mijn toen nog piepkleine dochter veroorzaakte, naar zijn videoclips op Sky tv zat te kijken. Dancing in the dark is best aansprekend als je om kwart over drie met een beslist-niet-slapend hummeltje op de bank zit. Good times. Inmiddels ben ik naar elf optredens van Bruce geweest, dezelfde dochter is een keer mee geweest. Het blijft aansprekend.

Vanavond zag ik Blinded by the light, over een jongen die geïnspireerd door de teksten van Bruce Springsteen zijn richting in het leven vindt. Fijne film! En fijne soundtrack! Het speelt in 1985 en de paar jaar erna, dat was goed getroffen. Nooit gedacht dat we ooit vertederd zouden glimlachen om een jongen met eyeliner, Robert Smith haar en metersbrede schoudervullingen.

Vier films en een tv-serie

Als ik naar de film ga neem ik een breiwerk mee, maar niet iets moeilijks.

Deze sjaal was erg geschikt voor de bioscoop: recht gebreid met elke tweede naald één steek minderen aan de ene kant en twee meerderen aan de andere. Dat maakt een interessant model van een langgerekte driehoek, en je kunt dóórbreien tot het garen op is. Erg geschikt voor een van mijn vele bollen sokkengaren dus! Ik koos een bijna effen blauwe en breide tijdens A Star is Born en tijdens Wad, ik zag Van verlies kun je niet betalen en een documentaire over Maria Callas. Thuis keek ik naar De Kijk van Koolhoven, wat ik film genoeg vond voor de filmsjaal, en toen was het garen op ook. Maar ik vond ik de sjaal nog wat te klein, dus zocht ik er een restje wit sokkengaren bij en maakte er -bij daglicht- een kantrand langs.

Toen leek het er meer op. Eergisteren blockte ik de sjaal. Dat is toch een beetje toveren, je begint met iets dat het meest op een pak noedels lijkt en eindigt met een glorieuze kanten rand.

Waarna je een heel bruikbaar accessoire hebt.

 

Wat ik gisteravond zag: Carol

1 maart 2016

Film in ‘t Beest

160301Carol

Binnenkort sluit ons plaatselijke filmhuis ‘t Beest voor een langdurige renovatie. Wat zal ik het missen! Gisteravond zagen we Carol, prachtige verfilming van een roman van Patricia Highsmith over -alweer- een onmogelijke liefde. Cate Blanchett speelt de rijke Carol, die verkoopster Therese ontmoet tijdens de kerstdrukte in het warenhuis. Ik zag zelden een betere verbeelding van “liefde op het eerste gezicht” Niets mis mee, zou je denken. Maar in de jaren ’50 was het bij de wet verboden, liefde tussen twee vrouwen. (Of twee mannen). Twee topactrices, prachtige kleding en de auto’s zijn geweldig. Ik heb genoten.

Wat ik zag: The Danish Girl

19 januari 2016

Een mooie film

160119danishgirl

Om Oscar-kandidaat The Danish Girl te zien reden we naar Vlissingen. Kunstenaar Einar Wegener was de eerste man die zich een vrouw voelde en daadwerkelijk geopereerd werd om lichamelijk ook een vrouw te zijn. Hij/zij wordt gespeeld door Eddie Redmayne, die met zijn expressieve ogen alle onzekerheden en twijfel heel invoelbaar speelt, ook als hij eenmaal Lili Elbe is, is hij overtuigend. De hoofdprijs gaat wat mij betreft naar Alicia Vikander, die de rol van zijn -ook schilderende- vrouw speelt. Aanvankelijk moedigt ze de verkleedpartijen aan en portretteert hem in mooie jurken, maar ze raakt haar echtgenoot kwijt… ze verlaat hem en later Lili echter niet. Echte liefde. Natuurlijk was er in die jaren geen precedent voor transgenders, er waren geen woorden voor en waarschijnlijk erg weinig begrip. (En al helemaal geen medische ervaring, Lili heeft vijf (!!) operaties ondergaan, waaronder een baarmoedertransplantatie…)

Buiten de acteerprestaties is de film een plaatje om te zien. Mooie beelden van Kopenhagen en Parijs, geweldige kleren. Behalve ik en twee vriendinnen waren er nog een stuk of twintig vrouwen in de zaal, geen enkele man. Hoewel, zoals een van de aanwezigen puntig opmerkte: “we dat natuurlijk niet zeker weten”

 

Wat wij zagen: Holland, natuur in de delta

4 december 2015:

Naar de film

natuur in de delta

De eerst Nederlandse natuurfilm was prachtig, dus deze tweede wilde ik ook graag in de bioscoop zien. Mooie opnamen van een aantal dieren die voor hun voortbestaan direct of indirect afhankelijk zijn van het water: Bevers, zeearenden, stekelbaarsjes, hazen en een vlinder: Het pimpernelblauwtje. De voice-over is wat ergerlijk, soms. Aan de andere kant was er wel wat uitleg nodig, zo nu en dan. Al was het alleen maar vanwege de ongewone levenswandel van datzelfde pimpernelblauwtje.

Wat ik zag: Still Alice

16 juni 2015:

Still Alice. Gezien in theater ‘t Beest in Goes

150617stillalice

Alice Howland is een professor in de linguïstiek, die op jongere leeftijd al gediagnosticeerd wordt met de ziekte van Alzheimer. De film gaat over hoe zij en haar gezin met deze vreselijke ziekte omgaan. Hoofdrolspeelster Julianne Moore is geweldig. Zij is een actrice die erg kwetsbaar oogt, maar juist daarom misschien goed tot haar recht komt in sterke rollen. Ik vond Kristen Stewart, die de opstandige jongste dochter speelde óók erg goed, we gaan nog horen van dat meiske. Het is wel dat het echt nare van Alzheimer, het verlies van decorum, netjes vermeden werd, op één scene na. En ook vond ik eerst dat de film teveel een aaneenschakeling van sleutelmomenten is. Maar bij nader inzien is dat natuurlijk de enige manier om zoiets te vertellen, een ingrijpend proces van jaren is moeilijk in anderhalf uur te vatten. Indrukwekkende film, iets te “mooie” weergave van een verwoestende ziekte.

Wat ik vandaag zag

9 juni 2015:

Wild

150609Wild

Cheryl Strayed (dat is haar echte naam, maar ze heeft hem wel zelf verzonnen) liep de Pacific Crest Trail en schreef er een boek over. De verfilming daarvan stond vanavond op het menu in filmhuis ‘t Beest.

De verfilming is vrij trouw aan het boek gemaakt, en de omgeving is net zo prachtig als ik dacht dat hij was. Wel denk ik dat het er nu lang zo eenzaam niet meer is, de populariteit van dat soort ondernemingen is groot. Het is herkenbaar hoe tijdens een lange wandeling of fietstocht die je alleen onderneemt van alles door je hoofd gaat. Bij mij wel, tenminste, bij Cheryl dus kennelijk ook. Oude ruzies kan je nog eens fijn doorkauwen, halfvergeten liedjes proberen te herinneren, eindeloos fantaseren over wat je allemaal voor geweldigs gaat ondernemen als deze beproeving eindelijk klaar is. Cheryl had een boel oud zeer te genezen tijdens haar wandeling. En toen aan het einde van de film eindelijk, eindelijk El Condor Pasa van Simon en Garfunkel klonk zongen er in de zaal een paar medefilmkijkers mee.

Wat ik vandaag zag: The Ides of March

150327idesofmarch27 Maart 2015:

The ides of March

Gezien op televisie.

Tot nu toe zag ik alle films die onder “breien in het donker” staan in de bioscoop. Maar deze keek ik thuis op televisie, hij werd vanavond zonder reclamepauzes uitgezonden en stond al lang op mijn wensenlijstje. George Clooney en (de betreurde) Philip Seymour Hoffman spelen een presidentskandidaat en zijn spindokter (spel je dat zo?) in een voorverkiezing in Ohio. Ryan Gosling speelt een jonge, talentvolle, idealistische werknemer in het campagnevoer-bedrijf, die een spoedcursus cynisme en een praktijkles ratrace krijgt. Prachtige film!

Ik breide een andersoortig halsboord op mijn Noorse trui.
Ik breide een andersoortig halsboord op mijn Noorse trui.