Gisteravond ging ik naar de film, weer eens. We zagen Downton Abbey. De film speelt in de jaren ’20, enige tijd na het einde van de gelijknamige serie. Ik heb de serie nooit gezien maar dat was geen belemmering om erg van de film te genieten. Hooguit waren er wat véél personages met een verhaallijn.

Het valt me wel op dat in dat soort films (ook bijvoorbeeld in Gosford Park, the remains of the day, Upstairs, downstairs en een heleboel Agatha Christie verfilmingen) het huishoudelijk personeel een enorme eer in het werk schept. Terwijl dat werk in de meeste gevallen niet erg glamoureus is en er weinig erkenning voor lijkt te zijn. Vooral de butlers zijn zonder uitzondering arbeidskrachten waar een hedendaagse werkgever van droomt, qua arbeidsethos. Zou dat op realiteit gebaseerd zijn? Er waren natuurlijk enorme verschillen tussen de klassen, maar men woonde wel allemaal samen in zo’n enorm huis. Ik vind het eerlijk gezegd wel aansprekend. Er is niets mis met beroepstrots.

19 januari 2016

Een mooie film

Om Oscar-kandidaat The Danish Girl te zien reden we naar Vlissingen. Kunstenaar Einar Wegener was de eerste man die zich een vrouw voelde en daadwerkelijk geopereerd werd om lichamelijk ook een vrouw te zijn. Hij/zij wordt gespeeld door Eddie Redmayne, die met zijn expressieve ogen alle onzekerheden en twijfel heel invoelbaar speelt, ook als hij eenmaal Lili Elbe is, is hij overtuigend. De hoofdprijs gaat wat mij betreft naar Alicia Vikander, die de rol van zijn -ook schilderende- vrouw speelt. Aanvankelijk moedigt ze de verkleedpartijen aan en portretteert hem in mooie jurken, maar ze raakt haar echtgenoot kwijt… ze verlaat hem en later Lili echter niet. Echte liefde. Natuurlijk was er in die jaren geen precedent voor transgenders, er waren geen woorden voor en waarschijnlijk erg weinig begrip. (En al helemaal geen medische ervaring, Lili heeft vijf (!!) operaties ondergaan, waaronder een baarmoedertransplantatie…)

Buiten de acteerprestaties is de film een plaatje om te zien. Mooie beelden van Kopenhagen en Parijs, geweldige kleren. Behalve ik en twee vriendinnen waren er nog een stuk of twintig vrouwen in de zaal, geen enkele man. Hoewel, zoals een van de aanwezigen puntig opmerkte: “we dat natuurlijk niet zeker weten”

16 juni 2015:

Still Alice. Gezien in theater ‘t Beest in Goes

Alice Howland is een professor in de linguïstiek, die op jongere leeftijd al gediagnosticeerd wordt met de ziekte van Alzheimer. De film gaat over hoe zij en haar gezin met deze vreselijke ziekte omgaan. Hoofdrolspeelster Julianne Moore is geweldig. Zij is een actrice die erg kwetsbaar oogt, maar juist daarom misschien goed tot haar recht komt in sterke rollen. Ik vond Kristen Stewart, die de opstandige jongste dochter speelde óók erg goed, we gaan nog horen van dat meiske. Het is wel dat het echt nare van Alzheimer, het verlies van decorum, netjes vermeden werd, op één scene na. En ook vond ik eerst dat de film teveel een aaneenschakeling van sleutelmomenten is. Maar bij nader inzien is dat natuurlijk de enige manier om zoiets te vertellen, een ingrijpend proces van jaren is moeilijk in anderhalf uur te vatten. Indrukwekkende film, iets te “mooie” weergave van een verwoestende ziekte.

27 Maart 2015:

The ides of March

Gezien op televisie.

Tot nu toe zag ik alle films die onder “breien in het donker” staan in de bioscoop. Maar deze keek ik thuis op televisie, hij werd vanavond zonder reclamepauzes uitgezonden en stond al lang op mijn wensenlijstje. George Clooney en (de betreurde) Philip Seymour Hoffman spelen een presidentskandidaat en zijn spindokter (spel je dat zo?) in een voorverkiezing in Ohio. Ryan Gosling speelt een jonge, talentvolle, idealistische werknemer in het campagnevoer-bedrijf, die een spoedcursus cynisme en een praktijkles ratrace krijgt. Prachtige film!