Kijk omhoog, Sammie (of toch maar beter niet)
Onderweg naar de tuin op de fiets zag ik in de berm tussen het fietspad en de doorgaande weg een kat liggen. Duidelijk het slachtoffer van een fatale aanrijding. Achgos. Ik kan me dan zo voorstellen hoe de bijbehorende mensen zich zorgen maken en zoeken… dus ik trok mijn telefoon en belde Amivedi. ik kon niet precies uitduiden waar ik stond maar de dame aan de andere kant van de lijn had zoiets natuurlijk vaker aan de hand gehad. Ze vroeg of ik een google maps-pin wilde appen, dan zou de dierenambulance komen. Briljant idee! Ik deelde de locatie en reed verder. Anderhalf uur later belde de Amivedi mevrouw me terug, want de dierenambulance had het dier niet kunnen vinden. Wel vreemd, het gras was niet hoog en hij lag geen halve meter van het fietspad. Zou hij nog weg hebben kunnen komen? (nee, hij was beslist dood) of zou in de tussentijd iemand anders hem hebben opgeraapt? Maar waarom zou iemand dat doen, behalve dan natuurlijk als het de eigenaar is… Zou mijn locatiepin niet nauwkeurig genoeg zijn? Nuja. Ik fietste na enig overleg met de telefoniste weer terug naar de plaats delict en daar lag de kat nog steeds. Ik belde wéér en wachtte op de dierenambulance. Al die tijd dat ik daar stond te wachten fietsten er mensen langs, enkele tientallen wel. En geen van hen merkte de kat op. Ik kijk tijdens het lopen en fietsen altijd naar de grond, je weet maar nooit of er een tientje ligt, of er een morielje in de berm groeit, of een glasscherf je fietsband bedreigt. Dat doet, zo blijkt, niet iedereen. De dierenambulance kwam, de chauffeur riep verbaasd dat hij er bij het zoeken vijf keer vlak langs was gelopen. De kat was gechipt, dus kon hij naar huis worden gebracht. Verdrietig, maar onzekerheid is erger, denk ik.