Alles kan zelf gemaakt worden
Een nieuwe categorie omdat het een goed idee is om de mooie dingen te blijven zien (en de lieve, de troostrijke, de ontroerende en de grappige).
Onze boswilg bloeit. Een grote gele poederdons van wilgenkatjes, waarin het zoemt van de bijen en de hommels die na de winterrust best wat stuifmeel lusten.
*met dank aan Ian Dury die van héél andere dingen vrolijk werd dan ik. Maar het is de gedachte die telt.
Op het wereldtoneel spelen zich angstaanjagende dingen af, op het moment. Het voelt wel wat vreemd om een blogje te maken over een breiwerk of de tuin, of de eieren die onze kip Kiwi legt. Terwijl ondertussen het nieuws gaat over oorlog, miljoenen mensen die alles moeten achterlaten en de dreiging van wapens die zo enorm zijn dat het elk voorstellingsvermogen te boven gaat.
Wat te doen? Kunnen we iets doen? Dit gaat zo ver boven onze hoofden, behalve wat geld doneren en vluchtelingen een veilige plek bieden staan we machteloos. Maar ondertussen schijnt de zon, het dagelijks leven gaat door. Er moet gewerkt worden, geslapen, geknuffeld en gegeten. Met somberen en met angst zijn we al helemaal niet geholpen. Het lijkt mij zaak om heel bewust met volle teugen te genieten van alles wat we wél hebben, in de wetenschap hoe kwetsbaar en bijzonder dat is.
Dus.
Kip Kiwi dankt haar naam aan het feit dat haar broertjes haar pestten toen ze klein was en haar prille staartveertjes uittrokken. Omdat ze toen ook nog geen kammetje had leek ze echt op de Nieuw-Zeelandse loopvogel.
Inmiddels zijn de broertjes coq au vin geworden en Kiwi is drie jaar, een volwassen zilverhals-Marans met kam én staart. En ze legt ENORME eieren.
Waar een gemiddeld marans-ei -zoals onze drie anderen die ook leggen- 62 gram weegt zijn die van Kiwi altijd meer dan 90. En deze rechts op de foto weegt 125 gram. Echt waar. Het record volgens het Guiness book of records staat op 454 gram, maar dat geloof ik bijna niet… dat zou een kwart van het lichaamsgewicht van een stevige kip zijn. Ik heb wel te doen met Kiwi. Ze krijgt af en toe wat extra’s toegestopt.
In het natuurgebied achter ons volkstuincomplex woont van alles: fazanten, hazen, ganzen, reeën… De meeste grotere dieren zijn wel eens gefilmd met onze wildcamera. Er is ook een vos, weten we sinds kort, maar die heeft zich niet laten filmen.
Het is erg leuk om de reeën “in het echt” te zien als ze lopen te grazen. Dat kan nu ook prima, het terrein is kort gemaaid. Over een maandje is het riet en het gras weer te hoog om ze te zien.
De takken die van een knotwilg af geknot worden zijn niet van die dunnetjes. Bij ons dan, wij knotten onze vier wilgen om het jaar en soms laten we ze zelfs drie jaar met rust.
Wilgenhout is niet het allerbeste brandhout, maar we willen geen stookhout kopen en ondertussen ons zelf gekweekte materiaal naar de stort brengen. Dus zaagde ik kachelhout van wilg en ook van een dikke tak van de mirabellenboom. We hebben geen motorzaag, zo krijg je het twee keer warm van je kachelhout.
De stucadoors, schilders en behangers zijn klaar met ons huis, we konden onze spullen weer terug zetten. Toen we de bovenverdieping leeg maakten moest dat in één dag, dus gooiden we hupfluks alles in dozen en zakken en sjouwden het naar de schuur. Toen we het weer terug konden zetten deden we dat zorgvuldiger en ruimden en passant een boel op.
Kleindochter K. kwam logeren, gezellig! We knutselden en we gingen naar het zwembad en aten pannenkoeken.
In de tuin groeit nu niet veel, hoewel er een hoop te doen is: wilgen knotten, fruitbomen snoeien, spitten en opruimen in het algemeen.
Ook probeerde ik een oeroud recept uit: Gedroogd vlees. Beef jerky of biltong wordt het ook wel genoemd. Volgens de schrijfster van “de stam van de holenbeer” werd het in de tijd van de neanderthalers al gemaakt om vlees te conserveren. Natuurlijk is dat een roman en dus fictie, maar ik begreep dat zij haar huiswerk goed heeft gedaan vóór ze het schreef… ik geloof wel dat dit klopt. Hoewel de vroege mensen natuurlijk gewoon hun vuurtje gebruikten en ik een elektrische voedseldroger. En mijn zoon, die me dit recept gaf, gebruikt zijn grote groene barbeque, dat kan dus ook.
En ook, eindelijk eindelijk, staat mijn naaimachine weer op haar plek.
Eerste kerstdag vierden we met de familie, heerlijk om ze weer te zien. Tweede kerstdag deden we iets héél anders.
Het huisje op de volkstuin is zo buiten het seizoen grotendeels leeg: de grasmaaier en divers ander gereedschap is elders ondergebracht. En er staat een kachel (maar er is geen elektriciteit, geen stromend water). Dus namen we alles mee wat we hebben aan verlichting-met-batterijen, een stapel droog brandhout en ook een zak waxinelichten. En de barbecue, eten, drinken en een draagbaar luidsprekertje voor de kerstmuziek. K:)dootje en haar meneer deden mee.
We hingen wat lichtjes in de appelboom bij gebrek aan denneboom, wij zijn geen kniesoren. Het huisje zag er gezellig uit, van buiten én van binnen. De kachel hield het allemaal behaaglijk, het eten was heerlijk. De door K:)dootje in een thermosfles getransporteerde stoofpeertjes konden nog even op het kacheltje verder garen (nee, níet meer in die thermosfles natuurlijk), wat ze nog lekkerder maakte. We dronken op K. die de dag voor Kerst het grote podium verliet, de gedachte dat hij bij Petrus voor de poort staat samen met Aartsbisschop Tutu was wel troostend.
Het is wel goed om te ontdekken hoe luxe het hedendaagse leven is: dertig waxinelichten en vier lampjes op batterijen waren wel érg gezellig maar eigenlijk, voor het praktische, geen licht genoeg. Een houtkacheltje aanhouden is een bezigheid op zich. Maar wat een fijne avond was het.
Elk jaar als we in Lyon zijn komen we -de eerste keren toevallig, maar latere jaren doelbewust- in de winkel van Emile Henry terecht.
Emile produceert en verkoopt aardewerk, denk aan ovenschotels en dergelijke. Mijn tajine komt er vandaan, die heeft een gietijzeren schotel en een aardewerken deksel. Ik kocht er mijn quichevorm en nog zo wat klein spul. Deze keer had ik bedacht dat ik een tarte tatin vorm wilde meenemen. Eigenlijk een bakvorm die op het vuur kan om er karamel in te maken, waarna er appeltjes in gelegd worden en een lap deeg er overheen, daarna gaat de bereiding verder in de oven. Er zijn, naast de traditionele karamel-appeltjes, ook veel hartige tarte tatin-recepten te vinden en allerlei zoete variaties met andersoortig fruit. Zo’n bakvorm heeft oren aan twee kanten zodat het zaakje na het bakken probleemloos kan worden gekeerd.
Emile had alleen aardewerken tarte-tatin vormen. Huh, dacht ik nog… hoe maak je karamel in een aardewerken vorm? Maar deze kan gewoon op een vlam verwarmd worden, tot heet genoeg om suiker te smelten. Er zit een serveerschotel bij die precies past, zodat je spettervrij kunt omkeren. Ik moest wel even aan de gedachte wennen van een aardewerken schotel op het fornuis, want mij is altijd geleerd dat het daarvan breken zou. Ik probeerde het en het brak niet.
En de taart die er daarna in gebakken werd ging wel stuk. Vrij snel zelfs, het was heerlijk!
Volgend jaar een pizzasteen. Of misschien een broodcloche….
Vorig jaar werd het fête des lumieres in Lyon afgelast vanwege Corona, dit jaar ging het in aangepaste vorm wél door. Na wat nadenken en twijfelen besloten Yep en ik er naar toe te gaan. De achtste keer dat we gingen, twee nachten en met de trein heen en weer.
Dat was genieten. Het was kleiner van opzet, er waren geen kraampjes waar eten en drinken werd aangeboden. Dat maakte de sfeer heel anders. Mondkapjes waren overal verplicht, buiten op straat ook, bij alle binnenlocaties werd de QRcode gescand. Maar het was óók rustiger wat betreft bezoekers, er was meer ruimte tussen de projecten. Dat was fijn, voorgaande jaren vond ik de mensenmassa wel eens wat te veel. Nu dus niet, hoewel we later hoorden dat er zaterdagavond maatregelen zijn genomen om mensen te ontmoedigen naar het park te komen: het werd te druk. Toen waren wij alweer bijna thuis. Het is niet in tekst te vatten wat er te zien is op zo’n fête, deze video geeft een idee. Maar eigenlijk moet je erbij zijn.
In 2013 breide ik een lang, groen vest. In 2016 gebruikte ik hetzelfde patroon voor een paarsrood exemplaar.
Beide heb ik elke winter vaak aan, hoewel de groene nu wel echt op is en als kluskleding wordt ingezet. Het model is prettig, ze staan me goed. En zo kwam het dat de postbode vandaag ten derde male een pak Wollmeise DK kwam bezorgen, deze keer in een diep-verzadigd marineblauw.
Het is het één na leukste moment van een breiwerk, al dat mooie materiaal zo vlak voor het begin.
Als goedbedoelende thuiskok met eigenlijk altijd een tijdprobleem staat ravioli niet vaak op het menu. Het is bewerkelijk en natuurlijk een klein hapje of voorgerechtje, dat maakt het alleen voor winterse zondagmiddagen geschikt. Maar ik maak wél vaak mijn pasta zelf, daarvan blijft eigenlijk altijd wel wat over. Dat wordt dan tot kippenvoer verwerkt, ik gooi geen eten weg. Ik gun onze gevederde vriendinnen het beste, echt wel, maar om ze verse pasta te voeren vind ik toch wel een klein beetje zonde.
En in de onvolprezen “Wat schaft de podcast” vertelde een Italië-kenner dat in ravioli altijd restjes worden verwerkt, denk aan stoofvlees bijvoorbeeld.
Hee, dacht ik. Twéé restjes in een gerechtje! Ik had wat boeuf Bourguignon in de koelkast en een rolletje pastadeeg, genoeg voor 10 “mezzaluna”. Dat gedoe met envelopjes vouwen werd me niet helemaal duidelijk, maar rondjes uitsteken en die dubbelklappen, dat lukte me prima. (En de stukjes tussen de rondjes bleven toch wéér over voor de kippen.) Het geheel was in een kwartier gefikst en Echtgenoot Yep was er helemaal niet op tegen. Misschien tóch iets om vaker te maken.