Weet u nog dat ik in Augustus een inventaris maakte van al mijn breiwerk?

De spiegelsokken werden voltooid (eindelijk! elf jaar onderweg geweest, minstens).

Echtgenoot Yep kreeg een paar perfect dezelfde sokken naar ontwerp van Arne en Carlos. Dit was mijn laatste bol Regia Pairfect en ik ga het niet meer aanschaffen. Echtgenoot Yep vindt zijn nieuwe sokken wel fijn, geloof ik.

Ik voltooide mijn vest, hier op de foto getoond door Marie Antoinette op het balkon. Het is gebreid uit één hele streng Wollmeise Lace in de kleur Grand mère. Ik vind het prachtig materiaal waar ik een vreemd probleem mee heb: ik denk dat het duur is; het kost 46 euro per streng. Dat lijkt ook wel veel misschien maar een heel vest voor 46 euro is bepaald voordelig. Het is goed gelukt, het heeft een interessante structuur door het ajourpatroon, maar het zakt wat van mijn schouders. Misschien moet ik het dragen met een mooie sluitspeld.

Ik haalde het groene sjaaltje uit, en gaf het glitterproject weg. Dat ruimde lekker op. Maar toen ging het mis. Ik breide echt wel een heel stuk verder aan de sjaal met ballen. En ik besteedde minstens twee avonden aan het log-cabin kussen. Maar in de kast vond ik een streng blauw Manos del Uruguay garen  met zijde er in. Die lag er al sinds 2008, dus zo’n verrassing was het niet. Maar had ik ooit die mooie diepe glans goed gezien? Was het niet het perfecte materiaal voor een reliefsteek, stevig en toch zacht? En die kleur…. ik gooide alle plechtige beloften overboord.

Ik maakte er een baretje van in gerstekorrel.

Met een heel chique binnen-boordje. Het kleurt niet bij mijn kobaltblauwe jas, dus ik draag het niet maar is het niet mooi?

En toen zag ik in de webshop van Ysolda het materiaal en patroon voor deze wanten. Inmiddels ligt het naast me op tafel, ik begin er aan zodra dit blogje klaar is. Bij het zien van dit materiaal kon ik me nog maar net inhouden, ik heb het niet gekocht. Maar veel scheelde het niet. Gelukkig ben ik alleen op het gebied van wol en lapjes zo trouweloos.