21 september 2016:

Over de totale afwezigheid van navigatie-vaardigheden.

Vandaag heb ik een dagje gewerkt in ons filiaal in Middelburg. 24 kilometer van huis, dus leuk om met de fiets heen te gaan, bedacht ik. Ik pompte de bandjes op (gisteren) en bekeek de route (ook gisteren).  Vanmorgen vertrok ik, ruimschoots op tijd. Maar de gewenste route was afgesloten, de omleidingsbordjes niet allemaal aanwezig of duidelijk. En ik heb niet zoveel richtinggevoel. Herstel, ik heb helemáál geen richtinggevoel. Dus fietste ik rondjes om en in Heinkenszand, ontdekte dat ik weer op weg terug naar Goes was, nam een fietspad waarvan ik dacht dat het de goede kant op ging dat na twee kilometer dood bleek te lopen, vond de omleiding weer terug en daarmee mijn route. En meteen daarna wéér een afgesloten stuk weg, waarvoor een nieuwe omleiding me weer terug richting Goes dirigeerde. En toen was ik wéér in Heinkenszand, had ik nog tien minuten om op tijd in Middelburg te komen en wist ik het echt niet meer. Ik besloot het tijdverlies zoveel mogelijk te beperken: ik fietste zo hard ik kon terug naar Goes en stapte in de trein.  Pas in de trein zag ik het schildje dat voorop mijn racefiets gemonteerd is. Ik moest er ondanks mijn ellende (ik háát te laat komen) toch om lachen. Mijn Waterloo gevonden.

De terugweg -langs een alternatieve route verliep gelukkig een stuk soepeler.