We overnachtten na het Scratch-concert in Leiden, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om daar nog Iets Leuks te doen. Jammer genoeg was het weer Niet Leuk: het regende. Vanonder paraplus en capuchons volgden we een -bijzonder boeiende- rondleiding langs Chinese en Japanse bomen in de Hortus Botanicus. Daarna warmden we ons weer wat op in de kas. Er is daar zó veel moois te zien! We maakten tientallen foto’s, waarvan de mooiste hierboven in een slideshow staan.
Elk jaar worden in de Pieterkerk in Leiden de Scratchdagen gehouden. Het idee is simpel: Met een 1000-koppig koor en een ad-hoc orkest een dag lang repeteren en diezelfde avond een concert geven. In de praktijk is dat natuurlijk een hele operatie. Toen ik nog in Haarlem woonde deed ik een paar keer mee aan de musical-dag, ik wilde dat graag nog eens doen. Ik haalde Meneer K:)dootje over om de herenpartij te versterken, de mannen zijn meestal nogal in de minderheid. Dat overhalen kostte weinig moeite dus reden we zaterdag in alle vroegte naar Leiden. We hadden onze oefen-CD’s goed gebruikt, we hadden het vereiste paarse kledingstuk, we waren er klaar voor. De repetitiedag vloog om, het is verbazingwekkend hoe zo’n grote, over het algemeen niet al te geoefende (en niet al te gedisciplineerde) groep mensen in één dag een redelijk klinkend koor kan worden. Hulde voor dirigent Martin van der Brugge én het orkest… Later in de middag arriveerden Echtgenoot Yep en K:)dootje per trein, om in het publiek plaats te nemen.
Ik heb een stukje audio dat Echtgenoot Yep opnam met zijn telefoon, dat naar mijn idee wat langzamer is dan we het zongen… maar verder moet u me maar op mijn woord geloven: Het was prachtig. We hebben genoten!
Tijdens onze Franse vakantie vorig jaar zagen we in een kerkje in Beaune een verkoop-tentoonstelling van regionale kunstenaars. Een van deze, Marie-Claude Luscher-Morlot toonde zeegezichten, sommige met bootjes, allemaal met intense kleuren. We besloten niets te kopen, maar het had wel indruk gemaakt. Echtgenoot Yep heeft de schilder gemaild en tóch een werk aangeschaft dat ik vandaag, toen ik enigszins afgedraaid na een cursusdag thuiskwam, als verjaardagscadeau kreeg.
Een uitgerafeld knoopsgat op een kostuum van Echtgenoot Yep bezorgde me een prettige uitdaging. Mijn naaimachine kan zulke mooie knoopsgaten niet maken, dus ik moest de reparatiewerkzaamheden met de hand uitvoeren. In close-up is het wel te zien maar ik neem aan dat niemand Echtgenoots achterzakken van zo dichtbij zal bekijken.
In de Volkskrant schrijft Yvette van Boven elke week een recept. Enkele weken terug waren dat pinda-amandelkoekjes. Vanmiddag maakte ik nieuwe pindakaas en meteen wat extra, genoeg om dit recept te maken. Ik verving een deel van de pindakaas door de niet-zo-geslaagde cashewnotenpasta. Echtgenoot Yep vindt de cashewnotenpasta wél lekker, gelukkig… maar hij is een makkelijke Echtgenoot om voor te koken: hij vindt dingen lekker of héél lekker. De pindakoekjes vallen in de laatste categorie, geloof ik. Mijn oude trouwe keukenmachientje liep bijna stuk op het plakkerige koekdeeg, maar verder is het een leuk recept, de koekjes hebben een krokant randje maar ze zijn van binnen nog een klein beetje “chewy”. Heerlijk.
Kip Floortje is de kleinste en de laatste in de pikorde van ons pluimvee. Bij ons is ze erg populair want ze is niet angstig aangelegd en ze is met afstand de productiefste kip ooit. Ik denk dat ze sinds ze begon met eieren leggen twee keer een dag heeft overgeslagen. Floor heeft een zogenaamde kalkpoot, een klein parasietje dat zich nestelt tussen de schubben op haar poot en daar voor jeuk zorgt. Dus vanavond haalde ik een slaperig Floortje van haar stok en smeerden we de aangedane poot dik in met uierzalf. Door het vet krijgt de parasiet geen lucht meer en gaat hij dood, is de theorie. Ik had wel te doen met dat warme, angstig hijgende kipje in mijn armen… ik hoop dat het helpt!
Wie had dat gedacht, dat ik ooit mijn ondergoed zou tonen aan iedereen die er naar kijken wil op het wereldwijde Internet. Maar ach. Ik zit er zelf niet in. Dit is een bijzonder bruikbaar kledingstuk, op maat gemaakt, met praktisch nut als belangrijkste overweging, ik maakte er eerder al een stuk of wat. Er ligt een pakketje met wufte auberginekleurige kant in de kast, want ondanks eerder uitgesproken twijfel ga ik het tóch nog een keer proberen doen, echt mooie lingerie maken.
Elk jaar ploft de catalogus op de mat en elk jaar voel ik me net als vroeger, als in de weken vóór 5 december de speelgoedfolders arriveerden. Niet dat ik de barbies kreeg die ik daarin aankruiste… ik had verstandige ouders. Maar uit de catalogus van de Waarschootse schatkamer bestellen we wél. Maar wat, maar wat… er staan tientallen verschillende tomaten in, en vijftien soorten sla. Kolen en bonen en bietjes en aardappelen… Er staan aantrekkelijke maar realistische foto’s in. Geen boompjes met een overdadige last van vierhonderd appels ter grootte van een kinderhoofdje. Ik ben vooral nieuwsgierig naar cucamelons. Ik kan niet wachten tot het tuinseizoen begint…