in beweging

Damespraat

Dus ik stapte weer op mijn racefiets. En één van de eerste problemen die ik tegenkwam was de outfit. Ik ben best een stuk breder dan in 2016, mijn schoenmaat is niet meer hetzelfde, mijn fietsbril-op-sterkte had niet meer de goede sterkte en de binnenvoering van mijn helm was tot stof vergaan. (Ik twijfel trouwens ook of een helm na 9 jaar marineren in een garage nog aan alle veiligheidsvoorschriften voldoet…)

“Alles” nieuw kopen is een hele uitgave, en vind ik ook wel wat overmoedig. Daarom vertoonde ik me in een koersbroek van Echtgenoot Yep met een bandshirt, een varifocale bril van vorig jaar en met op mijn hoofd de oude helm, gevuld met steunkussentjes geleend uit een kinderhelm.

Natuurlijk ging ik tóch eens rondkijken voor wat nieuwe kleren… Het was altijd problematisch om goede wielerkleding te vinden voor dames. Wij zitten nu eenmaal net iets anders in elkaar dan de mannen. De zadels moeten voor ons wat breder, een herenbroek met bretels (voorzien van een zeem op net niet de goede plaats) is een ramp als je plassen moet: Jasje, shirt en vaak ook helm, alles moet uit. En áls je dan een leuke outfit vond was het beslist niet in een grotere maat.

foto gepikt van Ingeklikt

Toen vond ik Ingeklikt en had ik toch bijna een paar complete outfits gekocht, alleen al omdat ik ze zo leuk vind. En omdat alles tot en met maat XXL verkrijgbaar is. Ik beheerste me en kocht alleen een koersbroek. In de goede maat! Met zeem op de juiste plek! En… met een ritsje middenachter zodat je het toilet kunt gebruiken zonder verkleedpartij. Vanmorgen probeerde ik hem (haar) uit. Ik kan alleen maar zeggen: Hoera.

Pianospelen*

Revalideren na een knie-operatie is een heel ding. Behalve feitelijke kwesties als het gewricht weer kunnen buigen en strekken is er een schrikbarend verschil in kracht, links en rechts. Het is moeilijk om vast te stellen of dat ontstaan is in de periode vóór de ingreep -omdat ik het zere been ontzag- of erna, maar veel oefenen is wel nodig. Daarnaast moet er weer vertrouwen zijn, ik moet bijvoorbeeld weer gewoon op één been kunnen staan zonder er al te hard bij na te denken.

Maar het grootste probleem is mijn eigen verwachting. De arts zei van tevoren dat ik -als alles naar verwachting zou gaan- “alles” weer zou kunnen, zolang ik niet ging skiën of op hoog niveau voetballen. Daarvoor heb ik inderdaad geen ambitie, maar “alles kunnen” leek me best prettig. Helaas is het niet zo rechtlijnig: de knie heeft zijn eigen tempo. Het is niet zo dat er elke dag een procentje bij komt en ik er na 100 dagen een krul onder krijg omdat het klaar is. En ik ben wat te ongeduldig ook. Ik word regelmatig teruggefloten of op de vingers getikt, afwisselend door pijn in de knie en Fysiotherapeute Emma.

Ik zelf dacht bij het “alles weer kunnen” vooral aan mijn racefiets. Van de week haalde ik hem -met instemming van Fysiotherapeute Emma- tevoorschijn, zocht een soort van outfit bij elkaar, pompte de bandjes op en probeerde het. Enigszins wiebelig, bepaald niet snel. De laatste serieuze rit hiervoor was in 2016, dus het is begrijpelijk dat ik niet meteen soepeltjes langs de Oosterschelde zoefde. Toch had ik dat eigenlijk wel gewild. Behalve dat in de tussenliggende jaren mijn conditie af- en mijn gewicht toenam is het fietsplezier in mijn hoofd tot iets groters gegroeid, juist omdat ik niet fietste. Bedacht ik achteraf.

Maar gisteren moest ik iets naar Middelburg brengen, ik nam de racefiets mee in de trein en fietste de 22 kilometer terug naar huis met wind in de rug. En dat ging prima, het was heerlijk. Het komt wel goed.

*Ik moet steeds denken aan de grap van de man die een operatie aan zijn hand moest ondergaan. Hij vroeg wat angstig aan de chirurg of hij met zijn geopereerde hand piano zou kunnen spelen. “Natuurlijk kan dat!” zei de arts. “Oh, dat is fijn” zei de man, “ik heb dat nooit geleerd.”

Ik lijk wel een beetje op die man.

Nattigheid

We gingen met de kinderen het pinksterweekeinde kamperen, in Gelderland. Het was er erg leuk, er was zwemwater en minstens twee ooievaarsnesten vlak bij. We gingen wat winkelen in Den Bosch, we speelden campingspelletjes en bakten pannenkoeken. Het weer zat niet helemaal mee, er waren véél buien, maar daar tussendoor ook zon.

We hadden de pech dat we onze tent op een lage plek in het terrein hadden gezet, de vloer voelde af en toe aan als een waterbed. We pakten een natte, modderige bende in. Maar terug in Zeeland was het droog, dus brachten we de tent naar onze volkstuin en zetten hem daar op om droog te waaien.

Daar staat hij toch ook wel erg leuk. Jammer dat kamperen op de volkstuin niet is toegestaan! Al met al was het fijn dat we, ondanks de nattigheid, toch zo’n leuke kampeertrip hadden. Regen, daar kunnen we blijkbaar best mee omgaan.

Op de been

Precies zes weken zit mijn “nieuwe knie” nu op zijn plaats. Lastige weken, vooral de eerste twee. Veel pijn, veel medicijnen, ijspakken op het been en een onprettige steunkous en ik kon nauwelijks iets doen. Niet leuk voor een draaikont zoals ik. Omdat ik al dacht dat ik het stilzitten niet prettig zou vinden had ik een abonnement genomen op een streamingsdienst. Normaliter kijk ik hoogst zelden TV. Maar ik heb te weinig geduld om uren naar een scherm te kijken, het abonnement heb ik na een maand alweer beëindigd. Na die eerste twee weken ging het snel beter met hulp en aanmoediging van Emma, de onvolprezen fysiotherapeut. Van een collega leende ik een hometrainer waarmee ik heel wat fictieve kilometers aflegde.

Ik huurde een scootmobiel omdat fietsen en autorijden niet kon, en dat bleek een goed idee. Ik reed ermee naar fysiotherapie en naar het zwembad, ik kon weer zelf om boodschappen en ging halftijds weer aan het werk.

Lang achter elkaar zitten was nog niet echt prettig, dus in een heel wat rustiger tempo dan anders maakte ik drie rompertjes voor kleinkinderen van collega’s en een (gewoon, saai, wit) overhemd voor Echtgenoot Yep. Ik breide en rommelde, plat op de grond gezeten, wat in de achtertuin.

Afgelopen weekeinde gingen we naar Lille om Bruce Springsteen te zien. Door een metrostoring kwam er heel wat meer lopen bij kijken dan we gedacht hadden, ik schat toch gauw een kilometer of drie, maar dat bleek ook best goed te lukken.

Vanmorgen heeft de orthopedisch chirurg de steunkous, de krukken, de scootmobiel en het ijspak niet meer nodig verklaard, en me een compliment gegeven voor de degelijke revalidatie. Ik mag weer op een echte fiets (joepie!) en ik mag weer autorijden. Fijn! Hoewel het daarmee natuurlijk voorlopig nog niet klaar is, Emma zal me nog wel een tijdje een paar keer per week behandelen en de aquafysio in het zwembad ga ik ook nog mee door. Ik zal nog wel stevig wat conditietraining nodig hebben, maar het moeilijkste gedeelte is achter de rug.

De verdwenen olifant

Al zeker twaalf jaar kampeerden wij met onze beige tunneltent, die door de fabrikant was voorzien van de exotische naam “wildebeast dangare”. Zo wild was hij echter helemaal niet, het was een degelijke katoenen tent waarin het elke vakantie weer geweldig lekker slapen was. In mijn ogen had hij meer van een vriendelijke slapende olifant.

Onze afgelopen vakantie bestond uit een paar nachten kamperen, een weekje appartement in Marseille gevolgd door weer wat kamperen. Helaas besloten enkele onverlaten in de loop van die week in Marseille een ruitje van onze auto in te slaan en de tent er uit te stelen. We wisten natuurlijk wel van de reputatie van de stad als het op criminaliteit aankomt. En hier en daar zie je tekenen van dakloosheid en echte armoede, maar een oude, loodzware tent lijkt toch een artikel dat minder makkelijk te verpatsen is op een straathoek.

Alle plannen veranderden: We moesten langer in Marseille blijven om te wachten op de reparatie van het autoruitje. Tijdens ons verlengde verblijf begon net het wereldkampioenschap rugby, (een Heel Groot Ding, zo bleek) en dat was wel weer erg leuk. Het rugbypubliek, voor een groot deel bestaande uit Heel Grote Mannen bleek gezellig en sportief. Maar toen onze auto de weg weer op mocht hadden we natuurlijk geen tent om in te slapen… We losten het heel elegant op: we huurden een volledig ingerichte tent. Glamping zoals dat heet. Dat was ook best fijn, echte bedden, een koelkast… de camping had een royaal bemeten zwembad, een sauna, en…

een serieuze bibliotheek

Na thuiskomst deden we enig onderzoek en besloten we dat we eigenlijk dezelfde tent weer terug wilden. Klein probleem was dat de Wildebeast Dangare niet meer gemaakt wordt. Maar via Marktplaats vonden we er eentje die nog bijna niet gebruikt is, dus die schaften we aan. We waren heel wat vakantietijd kwijt aan het gedoe, en best nogal wat geld ook. Ik troost me maar met de gedachte dat onze oude olifant nu een paar van die dakloze mensen droog houdt.

Terug

We gingen op vakantie. Eerst kampeerden we een dag of wat op een oud, vertrouwd adres aan de Middellandse Zee. In 2018 waren we daar voor het laatst geweest, het was leuk om te zien dat er niet zo veel veranderd was. Daarna brachten we een week door in Marseille, samen met Dochter en haar meneer. Terwijl we daar waren gebeurde er van allerlei onvoorziens, maar daarover later meer.

Het weer was heerlijk (en het eten ook), de zee was blauw en Marseille is een geweldige stad.

Wel hiep, maar geen hoera

Na het knotten van een wilg ligt er een grote stapel takken in de tuin. Die stapel moet weg. Ik ontdoe eerst de dikke takken van zijtakken en zaag ze in kachelhoutblokjes. Daarna haal ik van de zijtakken de nog dunnere takjes en twijgjes af. Ik probeer zoveel mogelijk lange rechte takken te verzamelen om later tot een scherm te vlechten, maar ik hou een behoorlijke hoeveelheid klein en dun over. Dat verknip ik met de snoeischaar tot een grof strooisel, vooral dat laatste is nogal een klus. Er zijn tuinders die daarvoor een houtversnipperaar aanschaffen en vervolgens eindeloos problemen hebben omdat het apparaat geen takken van meer dan een centimeter doorsnee lust of hopeloos verstrikt raakt in dunne soepele twijgjes. Of allebei.

Echtgenoot Yep zag op Internet het verslag van iemand die een kordate oplossing voor dit probleem had gevonden: een hiep. Ja, zo heet dat echt. Deze persoon stond regelmatig de opgekropte emoties van zich af te meppen bij een hakblok en verhakselde zodoende het kleine snoeihout tot snippers. Dat leek ons wel wat, wij hebben ook klein snoeihout en opgekropte emoties. Geen hakblok, maar dat konden we nog wel regelen dachten we. Dus kochten we een hiep.

Helaas, het werd niets. Lag het aan het ontbreken van het juiste hakblok? Waren mijn opgekropte emoties niet gewelddadig genoeg? Hadden we de hiep (die er toch al best gevaarlijk uit zag) nog scherper moeten slijpen? Ik weet het niet, maar ik kon er niets van. Ik moest uit alle macht slaan voor er iets van schade te bespeuren was. De takjes één voor één klein slaan lukte wel, maar dat duurt stukken langer dan met de snoeischaar. De stukjes vlogen overal heen inplaats van netjes in een emmer te belanden en het was bovendien bepaald onprettig voor pols en oren. Tja, soms zit het tegen. Wil iemand een hiep kopen? Nauwelijks gebruikt, altijd binnen gestaan, van een oud vrouwtje geweest.

Wandelen

Ik liep weer eens een NS wandeling. Omdat ik deze keer alleen liep en omdat ik al een hele tijd geen lange wandelingen meer had gemaakt koos ik voor een kortere route met veel mogelijkheden om het nóg korter te maken: Dordrecht.

Natuurlijk maakte ik hem niet korter, want wat was het leuk.

en halverwege was er lunch in Villa Augustus.

Bijna aan het eind week ik nog een klein stukje van de route af om nu eens écht goed aan funshoppen te doen… bij Vreeken.

Lichtjes in Lyon

Vorig jaar werd het fête des lumieres in Lyon afgelast vanwege Corona, dit jaar ging het in aangepaste vorm wél door. Na wat nadenken en twijfelen besloten Yep en ik er naar toe te gaan. De achtste keer dat we gingen, twee nachten en met de trein heen en weer.

Dat was genieten. Het was kleiner van opzet, er waren geen kraampjes waar eten en drinken werd aangeboden. Dat maakte de sfeer heel anders. Mondkapjes waren overal verplicht, buiten op straat ook, bij alle binnenlocaties werd de QRcode gescand. Maar het was óók rustiger wat betreft bezoekers, er was meer ruimte tussen de projecten. Dat was fijn, voorgaande jaren vond ik de mensenmassa wel eens wat te veel. Nu dus niet, hoewel we later hoorden dat er zaterdagavond maatregelen zijn genomen om mensen te ontmoedigen naar het park te komen: het werd te druk. Toen waren wij alweer bijna thuis. Het is niet in tekst te vatten wat er te zien is op zo’n fête, deze video geeft een idee. Maar eigenlijk moet je erbij zijn.

Het depot

Vandaag (vrijdag 5 november 2021) opent de koning officieel Het Depot van Museum Boijmans van Beuningen.

Echtgenoot Yep en ik, hip en on trend als wij zijn, marcheren natuurlijk altijd voor de troepen uit dus gingen we er al kijken. (oftewel, echtgenoot Yep is “vriend” van het museum en krijgt in ruil voor zijn jaarlijkse bijdrage uitnodigingen voor dit soort leuks)

Buiten voor de ingang worden grote lichtcirkels in alle kleuren op de vloer geprojecteerd, een kunstwerk van Pippilotti Rist. Dat wordt weer gespiegeld door de bekleding van het gebouw. Het is een magische entree.

Binnen is van allerlei te zien uit de collectie dat is opgehangen of geplaatst ter bezichtiging, maar we mochten ook rondkijken in restauratie-ateliers en in de feitelijke schilderijen-opslag. Het dak is ook iets heel bijzonders: een berkenbos op grote hoogte in een wereldstad. We gaan beslist nog eens vaker kijken.