Fietsen

Damespraat

Dus ik stapte weer op mijn racefiets. En één van de eerste problemen die ik tegenkwam was de outfit. Ik ben best een stuk breder dan in 2016, mijn schoenmaat is niet meer hetzelfde, mijn fietsbril-op-sterkte had niet meer de goede sterkte en de binnenvoering van mijn helm was tot stof vergaan. (Ik twijfel trouwens ook of een helm na 9 jaar marineren in een garage nog aan alle veiligheidsvoorschriften voldoet…)

“Alles” nieuw kopen is een hele uitgave, en vind ik ook wel wat overmoedig. Daarom vertoonde ik me in een koersbroek van Echtgenoot Yep met een bandshirt, een varifocale bril van vorig jaar en met op mijn hoofd de oude helm, gevuld met steunkussentjes geleend uit een kinderhelm.

Natuurlijk ging ik tóch eens rondkijken voor wat nieuwe kleren… Het was altijd problematisch om goede wielerkleding te vinden voor dames. Wij zitten nu eenmaal net iets anders in elkaar dan de mannen. De zadels moeten voor ons wat breder, een herenbroek met bretels (voorzien van een zeem op net niet de goede plaats) is een ramp als je plassen moet: Jasje, shirt en vaak ook helm, alles moet uit. En áls je dan een leuke outfit vond was het beslist niet in een grotere maat.

foto gepikt van Ingeklikt

Toen vond ik Ingeklikt en had ik toch bijna een paar complete outfits gekocht, alleen al omdat ik ze zo leuk vind. En omdat alles tot en met maat XXL verkrijgbaar is. Ik beheerste me en kocht alleen een koersbroek. In de goede maat! Met zeem op de juiste plek! En… met een ritsje middenachter zodat je het toilet kunt gebruiken zonder verkleedpartij. Vanmorgen probeerde ik hem (haar) uit. Ik kan alleen maar zeggen: Hoera.

Pianospelen*

Revalideren na een knie-operatie is een heel ding. Behalve feitelijke kwesties als het gewricht weer kunnen buigen en strekken is er een schrikbarend verschil in kracht, links en rechts. Het is moeilijk om vast te stellen of dat ontstaan is in de periode vóór de ingreep -omdat ik het zere been ontzag- of erna, maar veel oefenen is wel nodig. Daarnaast moet er weer vertrouwen zijn, ik moet bijvoorbeeld weer gewoon op één been kunnen staan zonder er al te hard bij na te denken.

Maar het grootste probleem is mijn eigen verwachting. De arts zei van tevoren dat ik -als alles naar verwachting zou gaan- “alles” weer zou kunnen, zolang ik niet ging skiën of op hoog niveau voetballen. Daarvoor heb ik inderdaad geen ambitie, maar “alles kunnen” leek me best prettig. Helaas is het niet zo rechtlijnig: de knie heeft zijn eigen tempo. Het is niet zo dat er elke dag een procentje bij komt en ik er na 100 dagen een krul onder krijg omdat het klaar is. En ik ben wat te ongeduldig ook. Ik word regelmatig teruggefloten of op de vingers getikt, afwisselend door pijn in de knie en Fysiotherapeute Emma.

Ik zelf dacht bij het “alles weer kunnen” vooral aan mijn racefiets. Van de week haalde ik hem -met instemming van Fysiotherapeute Emma- tevoorschijn, zocht een soort van outfit bij elkaar, pompte de bandjes op en probeerde het. Enigszins wiebelig, bepaald niet snel. De laatste serieuze rit hiervoor was in 2016, dus het is begrijpelijk dat ik niet meteen soepeltjes langs de Oosterschelde zoefde. Toch had ik dat eigenlijk wel gewild. Behalve dat in de tussenliggende jaren mijn conditie af- en mijn gewicht toenam is het fietsplezier in mijn hoofd tot iets groters gegroeid, juist omdat ik niet fietste. Bedacht ik achteraf.

Maar gisteren moest ik iets naar Middelburg brengen, ik nam de racefiets mee in de trein en fietste de 22 kilometer terug naar huis met wind in de rug. En dat ging prima, het was heerlijk. Het komt wel goed.

*Ik moet steeds denken aan de grap van de man die een operatie aan zijn hand moest ondergaan. Hij vroeg wat angstig aan de chirurg of hij met zijn geopereerde hand piano zou kunnen spelen. “Natuurlijk kan dat!” zei de arts. “Oh, dat is fijn” zei de man, “ik heb dat nooit geleerd.”

Ik lijk wel een beetje op die man.

Oude liefde en een beetje roest

Afgelopen woensdag fietste Wout van Aert onnavolgbaar (letterlijk) de Mont Ventoux op. Ik kijk graag naar wielrennen op tv, ik volg de Tour elk jaar met aandacht. Veel van de plaatsen waar het peloton langs komt heb ik ook wel gezien, maar voor de Mont Ventoux heb ik een speciaal plekje in mijn hart. In 2003 fietste ik hem zelf op, ik schreef er een gloedvol verhaal over, nog steeds hier te lezen. Ik deed er logischerwijze meer dan twee keer zo lang over als Wout, maar ik was érg trots op deze prestatie.

Mijn racefiets staat nu al een paar jaar in de schuur. Waarom weet ik niet precies, ik maakte maar af en toe een ritje en verder kwam het er maar niet van. Pijnlijke knie, druk op het werk, moe, lui…. ik heb zóveel goede smoezen! Maar bij het kijken naar de touretappe in de Provence dacht ik: Als van Aert wint ga ik weer fietsen. En hij won! (Ik ben erg goed in magisch denken.)

Dus eergisteren worstelde ik mijn rijwiel vanachter de spullen in de schuur. Ik maakte hem schoon, pompte de banden op en smeerde de ketting. Ik zocht mijn schoenen, handschoenen, fietsbril, helm en bidon weer bij elkaar. Daarna maakte ik een voorzichtig proefritje om te kijken of de uitgedroogde bandjes niet leeg zouden lopen, maar dat werd al snel minder voorzichtig. De bandjes hielden het, allerlei ingedutte systemen werden wakker, de stofwebben waaiden weg. Ohja! Dat was was ook zo! fietsen is leuk!

En Zeeland is mooi.