Lies en Place bestaat 10 jaar vandaag: op 6 december 2010 plaatste ik het eerste berichtje. In de jaren ervoor had ik een typepad blog, want in die tijd had iederéén een blog. Kort nadat ik Haarlem verliet ben ik er mee gestopt. Maar toen ik eenmaal wat gesetteld was in Goes miste ik het toch. Ik ontdekte dat ik zelfs een eigen domein kon hebben en worstelde wordpress er op. Ik kon niet kiezen wat het hoofdonderwerp moest zijn en dat kan ik nog steeds niet, uiteindelijk besloot ik om mijn eigen pogingen te documenteren om “alles” zelf te maken. Hoewel ik in de afgelopen jaren ook ontdekte dat er beperkingen zijn aan wat ik zelf kan maken… ik heb bijvoorbeeld een tijdje het idee gehad dat ik alleen maar door mijzelf genaaide kleding zou gaan dragen. Theoretisch kan dat natuurlijk best, als je je alléén maar daarop zou richten. Maar praktisch is het niet haalbaar; er zijn meer dingen te doen. En ons eigen brood bakken zou best kunnen, maar het heet genoeg stoken van mijn huishoud-oven kost meer dan een broodje bij de bakker om de hoek. Het moet wel zinvol zijn om iets zelf te maken. Daarbij is de bedoeling van dat “alles zelf maken” dat de hoeveelheid afval, plastic en zinloos verstookte energie kleiner wordt en daarmee mijn ecologische voetafdruk.

Er is een telsysteem om te weten hoeveel mensen hier regelmatig meelezen, (soms 5000 per maand, soms 13000) maar dat is niet zo informatief als je zou denken. Soms komen er 800 hits binnen 5 minuten uit Rusland of China, dat kan geen belangstellende lezer zijn. Maar er zijn véél mensen die regelmatig even komen kijken, soms een opmerking achterlaten of in het “echte” leven er iets over zeggen. Dat is echt leuk, daar ben ik altijd erg blij mee.

Wat gebeurde er veel in die jaren… beide kinderen trouwden en Kleindochter K. kwam er bij. Ik kreeg grijze haren (of eigenlijk accepteerde ik mijn grijze haren, grijze haren staan me beter dan geverfd haar, echt!) en een versleten knie. Die knie bracht toch ook weer een hoop goeds, zo ben ik sportiever dan ik ooit ben geweest want dat helpt de ongewenste prothese-operatie vooruitschuiven.

We werden beter in het tuinieren en breidden ons volkstuin”lapje” uit naar 800 vierkante meter met een kas en een huisje en een heel behoorlijke opbrengst. Als gevolg daarvan -eten weggooien doen we niet- leerde ik veel over conserveren en gingen we meer en meer nadenken over wat we eten en hoe we het verkrijgen. Dat zie je terug op het blog: meer over voedsel verwerken, drogen en inmaken, en veel meer over de tuin. We begonnen aan kippen en hebben daar erg veel plezier van. En heerlijke eieren.

De bloglezers kregen ook heel wat naaiwerk te zien. Ik leerde niet van “echt” te onderscheiden overhemden maken voor Echtgenoot Yep, ik maakte babykleertjes voor de kleindochter en kledingstukken -van slipjes tot jassen– voor mijzelf. Ik breide gestaag door, vesten, sokken, mutsen, sjaals…. Een jaar lang schreef ik elke dag op “wat ik vandaag maakte” dus daar zaten ook dingen als fietstochtjes in, en schoonmaakwerkzaamheden. Vakanties, lichtfestivals, wandelingen en films kregen ook aandacht. Er waren zijsprongetjes naar spinnen, kralen, quilten en er was een enkele uiting van boosheid of verdriet.

Er werd ook véél gekookt en gebakken. Hoewel bovenstaande taartjes van de banketbakker komen, want bij een blogverjaardag hoort taart. Maar, hoe ironisch, ik was niet in de gelegenheid dat zelf te maken. Nu ja. De versiering heb ik wel zelf gemaakt, van restjes katoen. Leuk, aan ongeveer elk vlaggetje kleeft de herinnering aan het oorspronkelijke doel van het lapje, eigenlijk is het net zoiets als dit blog. De eindconclusie? dat ik nóg wel een jaar of tien door zou willen zo.

Het is een cliché maar de meeste clichés zijn waar: Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers maken ophangen.