5 oktober 2015:

Ingelegde mierikswortel.

Ik had prachtige dromen toen we in het begin van dit tuinseizoen twee mierikswortelplanten in de tuin zetten. Ik dacht New Nordic Cuisine, ik dacht Gravad Lachs met mierikswortelroom. Toen de planten voortvarend aan het groeien gingen zocht ik alvast wat recepten op, vooral toen de bovenkant van de wortel minstens acht centimeter doorsnee werd. Joepie. Dat was een superwortel! Ik stelde me een winterpeen-model voor van een minstens veertig centimeter lang. Ik keek gisteren dus ook aardig op mijn neus toen we het bovenstaande uitgroeven… Een klein stukje dikke wortel en een hele tros dunne slierten.

Vanavond schrapte en schrobde ik de slierten schoon, dat ging makkelijker dan ik dacht. Daarna raspte ik ze fijn. Door de keuken verspreidde zich de typische wasabi-achtige geur van mierikswortel. Ik zette de afzuigkap maximaal en beperkte het inademen tot een absoluut minimum maar toch voelde ik precies waar al mijn luchtwegen liepen. Duizelend en tranend schepte ik het resultaat in schone potjes en overgoot het met een mengsel van azijn met een paar theelepels zout. Vlug potjes dicht… pfff.

Drie potjes! Nouja, twee en een half. Dat valt toch weer niet tegen. Over een week of zes mogen ze pas open en weten we of het ook lekker is, nu moet ik er even niet aan denken om het te proeven. Als de wortel echt zo groot was geweest als ik dacht was ik waarschijnlijk later vanavond huilend en blauw aangelopen op de keukenvloer aangetroffen. Sterk spul, die mierikswortel!