Een paar maanden terug vroeg E. mij of ik mee wilde doen aan een workshop poelierswerk. Wild en gevogelte schoonmaken, villen, plukken, wat er zoal te pas komt om van een echt beest een panklaar hapje te maken.
Na enige twijfel besloot ik mee te doen. Natuurlijk was ik nieuwsgierig, maar ook wil ik graag weten wat er aan mijn eten vooraf gaat… en omdat van mijn volkstuin jaarlijks heel wat hazen en fazanten mee eten is het mijn goed recht om eens per jaar een fazant en een haas te eten. (Die dan wel door de plaatselijke jachtopziener geschoten worden)
De poelier kon boeiend vertellen over zijn vak en leerde ons een haas (danwel konijn) “uit zijn jasje helpen”, duiven en eenden plukken en schoonmaken en ook fazant was deel van het lesmateriaal. Het was niet eng en niet vies.
De fazant nam ik mee naar huis, alwaar ik hem serveerde op zuurkool. Hieronder het recept, zo ongeveer. Hoewel het wildseizoen al klaar is… maar met een kleine kip kan het ook prima.
Bestrooi de fazant met zout en peper, van binnen en van buiten. Doe een halve ui en een paar stukken appel in de buikholte. Beleg de borst met plakjes ontbijtspek (kan met een visgraatmotief) steek hier en daar nog een stukje boter onder het spek. Zet het eventueel vast met prikkertjes. Leg ook plakjes ontbijtspek op de poten.
Vet een ovenschaal in, leg (minstens) een half pak zuurkool erin, giet er een royaal glas witte (droge) wijn bij en leg daarop de fazant. In kwarten gesneden rode ui en dito goudrenet eromheen,
Zet de schotel in de oven op 180 graden met aluminiumfolie erover, check na een half uur. Mocht het nodig lijken kun de hele zaak met wat olie inkwasten. Waarschijnlijk duurt het ongeveer drie kwartier voordat het allemaal wat gaar lijkt te worden. (heb je een vleesthermometer? 50 graden ongeveer) Dan haal je de schotel uit de oven en het folie er af. Verwarm in een klein pannetje een paar eetlepels appelstroop tot het vloeibaar is en kwast/giet dat over de fazant. Zet het daarna nog een kwartier terug in de oven, op 200 graden, tot het bruin is.
Foto’s volgen.
Wat een leuke blogpost!!!
Ik ben de dochter van een Poelier! Mijn ouders hadden een Poelierszaak toen ik geboren werd en deze werd groter na mate ik ouder werd. Mijn vader smachte veel zelf en had veel respect voor de dieren. Zelf jaagde hij ook, wat nog een hele studie is om een vergunning te krijgen (biologie op HAVOnivo en jaarlijks schiettesten). En niet bambam om het knallen, maar selectief om de populatie sterk te houden.
Ik heb dus heel veel wild gegeten en mis het nu (Vader is inmiddels 4 jaar geleden overleden en moeder is 75 en heeft de zaak verkocht) dat wild eten. Veel wild is niet meer wild maar wordt gefokt en dat proef je.
Je post bracht veel mooie herrinneringen aan het mooie van van Poelier bij me boven. Dank daarvoor!!
Gemaakt en gelukt! De fazant was een beetje ‘stijf’, maar de smaak was super:-)