Dit jaar kwam er meer dan 80 kilo aardappelen van de tuin. We dringen ze aan familie en aan onze buren op, K:)dootje en haar meneer eten mee, maar nog steeds zijn er meer aardappelen dan we op kunnen. Het leek me een goed idee om in plaats van pasta (dat toch minstens een keer per week op ons menu staat) gnocci te gaan maken. Daarin zit behoorlijk wat aardappel verwerkt, en de meeste pastasauzen passen er bij. In Home Made, het onvolprezen standaardwerk van Yvette van Boven staat uitgebreid beschreven hoe je gnocci maakt, en waarachtig, het lukte prima! Eén kilo gekookte en gepureerde aardappelen, een ei en 300 gram bloem door elkaar kneden tot een deeg, daarvan slierten rollen en “kussentjes” snijden. En daarna de stukjes over een vork rollen om er ribbeltjes in te maken. Leuk werkje.

Ik kookte er meteen na het maken een handvol als test, we aten ze met wat bruine boter. Heerlijk! Ik werd er helemaal zelfingenomen van. (Het gebeurt me vaak, dat ik iets te vroeg denk dat ik een kunstje beheers.)

De rest van de gnocci vroor ik in porties in. Vanavond haalde ik een zakje gnocci uit de vriezer, liet het min of meer ontdooien en mikte ze in kokend water. Ik was van plan ze na het koken in een ovenschaal rondom een stukje roodbaars te schikken en overgoten met een tomaten-uiensaus en wat Parmezaanse kaas te gratineren. Maar…. de helft van mijn gnocci loste op in het kokende water, het werd een troebel aardappel-meelsoepje. Er bleven er gelukkig nog wel een paar heel, die ik snel uit het water viste en halfgaar in de ovenschotel deed. Maar da’s toch vreemd… ik ga eens uitzoeken waar dat van kwam.