20 mei 2015:

Denkwerk.

Vorige week deed ik weer een sapkuur. Ik dronk vijf dagen lang alleen maar de -overigens smakelijke- sapjes van de sapmeesters. Het was niet makkelijker dan de eerste keer dat ik dat deed, integendeel. Ik had de hele vijf dagen best honger. Genoeg  honger om de hele tijd aan eten te denken.  Genoeg honger dat ik er steeds op moest letten niet te snauwen en te somberen. Er kwam weinig uit mijn handen, ik kon me maar moeilijk concentreren en ik sliep zoveel mogelijk: Dan had ik tenminste geen honger.  Ik koos daar zelf voor, in de geruststellende wetenschap dat ná die vijf dagen er weer drie gezonde maaltijden per dag voor me zouden zijn. Als ik besloten zou hebben dat ik na drie dagen stopte met vasten had dat ook gekund. Er zijn kasten vol eten in huis en goedgevulde winkels aan alle kanten. Voor heel wat mensen in de wereld is die zekerheid er niet, mensen die elke dag maar zo’n beetje eten hebben als ik vorige week, met geen enkele zekerheid dat dat op korte termijn anders wordt. Best ontregelend. Je ziet de beelden van een verweg land met problemen op de televisie en denkt goh ja, dat is erg. Maar hoe allesbepalend honger hebben is (en daarmee bedoel ik écht honger, niet mijn luxe zelfgekozen onthouding) is niet voor te stellen.