16 januari 2016:

Ik ben meer van de wegwerpmaatschappij dan ik wil toegeven.

Vorige week stopte ons elektrieke frituurpannetje ermee. Een paar dagen later moest Echtgenoot Yep naar Rotterdam om zijn nieuwe bril te halen, dus reed hij meteen even langs het paradijs Het Kookpunt om een nieuwe te kopen. Zo duur was hij tenslotte niet geweest en met al die frieten in de vriezer wilden we ook niet zonder. Bij Het Kookpunt werken alleen maar aardige, behulpzame en deskundige mensen, die Echtgenoot Yep geen nieuwe friteuse wilden verkopen… hij moest de kapotte ter reparatie brengen, daar bleek 10 (!!) jaar garantie op. Het is erg, we hebben allebei helemaal niet aan repareren gedacht. Vandaag stond er wéér een ritje Rotterdam op de agenda, dus maakten we van de gelegenheid gebruik om de kapotte frietpan in te gaan leveren. Daarvoor moest natuurlijk de aankoopbon ook boven water komen. Al zoekende in de doos met gebruiksaanwijzingen en dergelijke troffen we de papieren van nog vijf (!!!) huishoudelijke apparaten die sinds 2007 in onbruik waren geraakt, of stuk en zonder al te veel nadenken naar de stort gebracht. Okee, de strijkbout was niet meer te redden, de Miele koelkast ook niet. Maar toch.