27 september 2014:

Witte uien gepeld en gesneden. Er zijn tientallen adviezen hoe te voorkomen dat je huilt bij het snijden van uien. Adem alléén door de mond, adem juist door de neus, draag een bril , draag juist géén bril. Ingewikkelder: Hou een kurk tussen je tanden, houd een stukje brood in je mond, snijd de uien onder water. (Vooral de laatste lijkt me bijzonder lastig). Volgens mij werken ze geen van allen, of misschien die met dat water wel. Ik probeer meestal maar zo te snijden dat er zo min mogelijk snijvlak aan de lucht wordt blootgesteld. En verder huil ik, en grap ik maar iets over empathie met mijn voedsel, of over Bas Jan Ader.

Nu blijkt dat witte uien niet bewaarbaar zijn. Bij alle andere uien drogen de buitenste twee, drie rokken op en vormen de schil, maar bij witte uien droogt laag na laag in, na een maand of drie zijn ze onbruikbaar. Ik heb bijna alle witte uien uit onze oogst dus in één avond tot uiensoep verwerkt. Wat een tranendal.