20 november 2016:

Een reparatie

In 2005, mijn eerste praktijkjaar op modevakschool maakte ik een grijze wollen jas. Mantel, noemde men op school zo’n kledingstuk, want het was een ouderwetsch degelijke opleiding; er werd ook over japon gesproken als het een jurk betrof. Ik leerde érg veel van het maken van deze mantel. Hij is voorzien van paardenharen “binnenwerk” en van gepassepoileerde zakken, hij is perfect op maat. Ik heb hem nooit gedragen, niet lang na het voltooien maakte ik de voering weer los om te kijken hoe het ook alweer moest met de schoudervulling en daarna verdween hij in de kast. Nu het weer winter wordt en ik overwoog een jas te kopen dacht ik ineens aan mijn mantel, haalde hem tevoorschijn en repareerde de voering. Ondertussen zag ik dat ik -gelukkig-  toch een heel wat betere naaister ben geworden sindsdien, vooral binnenin was het nogal rommelig afgewerkt. Ik perste netjes alle kreukels van het jarenlang in de kast liggen eruit en trok hem aan. Maar… nee. Hij past nog steeds prima. Maar het stáát me niet, ik zie er plomp en vierkant mee uit. En het oog wil ook wat. Terug in de kast, dus maar.  Ik ben meer een jas- dan een manteltype denk ik.