16 december 2016:
een luiertas
Toen Dochter nog heel klein was kreeg ik een kanariegele plastic luiertas kado. Ik had zelf niet gedacht dat dat handig was, maar de tas bleek vooral de eerste paar maanden erg praktisch voor korte uitstapjes. Hij bevatte een of twee luiers, een pakje billendoekjes en een schone outfit. De tas zelf bestond, uitgevouwen, uit een afneembaar matje waarop de te verschonen nazaat paste. Zoiets wilde ik maken voor schoondochter J, maar wel van een andere kleur, en wat vriendelijker materiaal dan dat plastic.
Ik zocht een patroon en verzamelde materiaal: jeans en een soepele vinyl, beiden lichtblauw. Daarbij de eerder beschreven bandjes. Ik wist toen nog niet of de baby een jongen of een meisje was, maar buiten dat, niet de baby maar de ouders moeten de tas dragen. Toen ik alles bij elkaar had maakte ik eerst een paar proefjes met verschillende soorten vulmateriaal.
De bovenste is gevuld met één laag schuim, speciaal om in tassen te verwerken om ze wat “body” en stijfheid genoeg te geven. De middelste proef heeft twee lagen van datzelfde schuim, de onderste een laag schuim en een laag fiberfill. Het bleek dat mijn naaimachine de dikkere varianten niet goed aankan, hij ging steken overslaan. Buiten dat lieten de dikkere materialen zich niet zo makkelijk tot een envelop-model vouwen. Ik bedacht dat de baby er natuurlijk geen uren op hoeft te liggen, dus de uiteindelijke keuze voor één laag schuim is wel goed. Het is een heel andere tak van sport, tassen maken. Alleen al het verwerken van zo’n plaat schuim: de hele tafel moest leeg om het onder de naaimachine door te kunnen schuiven. Ik leerde de biasband-truc via een tutorial van een quilt-website. Het vinyl moest in één keer goed genaaid worden, als je een naadje uithaalt blijven er zichtbare gaatjes achter. Maar het lukte allemaal toch best goed.
Dit is een tas waar ook mijn stoere zoon wel mee over straat wil, denk ik…. als hij achter de kinderwagen loopt. Of het ook echt een bruikbaar ding is blijkt natuurlijk pas als de baby er is. Ik weet nog dat ik mijn gele tas niet meer gebruikte toen Dochter een maand of vier, vijf was. Er moesten steeds meer speeltjes en fruithapjes en slabbetjes en nog meer speeltjes mee.