Wat gaat het hard. Sinds mijn laatste blogpost
Werd Echtgenoot Yep 50 jaar met passend feestgedruis. En een mooi cadeau. Dat cadeau, een schilderijtje van Ditty Ketting zocht ik al eerder uit. Met de galeriehouder sprak ik af dat ik het enkele dagen vóór de grote dag zou afhalen. Zo gezegd zo gedaan, in de lunchpauze fietste ik snelsnel naar Galerie van den Berge en daarna met mijn schat in bubbeltjesplastic in de fietstas weer naar mijn werk. ‘s Avonds bij het eten zei Echtgenoot Yep: “Weet je wat ik vanmiddag weer eens gedaan heb? Ik ben bij Galerie van den Berge gaan kijken. Wat een mooie schilderijen, die van Ditty Ketting! Daar kunnen we er misschien wel eentje van aanschaffen.” Ik presteerde het met uiterste inspanning om niets te laten merken, mompelde iets ongezelligs (dat we eerst maar eens moesten zien wat het verjaardagsfeest zou kosten) en gooide vervolgens mijn bord spaghetti om, zodat het onderwerp drastisch veranderde. We waren elkaar bijna tegengekomen bij de Galerie! En hulde voor de galeriehouder, die vast hogelijk verbaasd was Yep te zien binnenstappen.
Kwam er een eind aan het ouderschapsverlof van Donkeroogje, ze legt weer eieren en kloekt niet meer. De kuikens hebben ook niet echt moederlijke zorg meer nodig. Hoewel ze nog niet kunnen kakelen of kraaien, en nog stééds allemaal best kip maar ook best haan zouden kunnen zijn. We wachten af…
Voeren we een stukje mee op het schip van K:)dootje en haar meneer.
Haalden we 45 kilo aardappels uit de tuin
En lieten de wespen nog 18 kilo appels voor ons over
Die ik op allerlei manieren verwerkte.
Ik maakte nog wel een paar dingen. Maar die verdienen hun eigen blogpostje.
