We hebben dit jaar érg veel slakken in de tuin. Ze schuilen overdag op verborgen plekjes, ze komen ‘s nachts tevoorschijn en eten al onze spruitenplanten. En ook de sla, maar niet de rode sla. Ze eten de rode kool, de boerenkool, ze eten zelfs van de aardappelplanten. Het is natuurlijk volstrekt logisch, ik snap helemaal dat ze dat lekker vinden. Je kunt het een slak niet kwalijk nemen. Maar wij willen er óók van eten. We strooiden slakkenkorrels, maar eigenlijk voelt dat niet zo goed. We willen dat de slakken een ander menu kiezen, we willen ze niet vermoorden. Bovendien zagen we dat de kauwtjes de korrels oppikten en meenamen. Kauwtjes eten namelijk óók alles. Daar komt ook nog wel eens een aparte blogpost over, maar we nemen aan dat slakkenkorrels voor vogels niet gezond zijn. Dus zoeken we de slakken als ze uit hun schuilplaats komen bij schemering en bezorgen ze een avontuurlijke luchtreis naar het natuurgebied aan de andere kant van de sloot. Daar kunnen ze eten naar hartenlust, hoewel er natuurlijk niet van die lekkere spruitjesplanten staan.

Voor de slakken die geen vliegvakantie krijgen (omdat ze zich goed genoeg hebben verstopt) maken we de toegang naar onze gewassen zo moeilijk mogelijk. Bijvoorbeeld met gestampte eierschaal. Van alle eieren die we eten peuter ik het vliesje uit de schaal, waarna ik de gedroogde schalen tot gruis stamp. Dat strooien we rondom de planten, het idee is dat het voor een slak niet prettig is om daarover te kruipen.

Jammer dat kauwtjes zich daar niet veel van aantrekken. En rupsen ook niet.