In de komende weken heb ik aardig wat reistijd voor de boeg. Tijd waarin ik, zittend in treinen, auto’s en vliegtuigen een heel stuk kan breien. Nu heb ik mijn veeleisende Katherine Howard vest op de pennen, een prachtig project. Maar het vereist toewijding en concentratie en er hangen tientallen bolletjes garen aan. Het is, kortom, niet geschikt voor onderweg. Fijn excuus om iets nieuws te beginnen, vond ik!

Gisteren bezorgde de post een streng Wollmeise Lace, waarvan ik een vest wil gaan maken. Pas nadat ik dit uitgekozen had zag ik de naam die Wollmeise in haar peilloze wijsheid aan deze auberginepaars gaf.