Alles kan zelf gemaakt worden
10 februari 2015:
Een doosje vol goede vooruitzichten bij de post!
Na een uitgebreide inventarisatie van onze zaden en wat daarvan nog bruikbaar was vulden we de voorraad aan. Ik sta inmiddels te trappelen om aan het tuinseizoen te beginnen! Nieuw dit jaar: We gaan mierikswortel proberen. En kievitsbonen, die vind ik zo mooi. Maar eerst, (hopelijk aankomend weekeinde al!) mogen de tuinbonen gezaaid.
11 januari 2015:
De Fryske Waldbeantsjes uit hun peultjes gehaald 
Uit de bosjes bonenstro die op de volkstuin hingen te drogen haalde ik vandaag 860 gram bonen. Minder dan vorig jaar en minder dan ik dacht dat het zou zijn. Ik heb hetzelfde probleem als vorig jaar: Wat zal ik met deze boontjes doen? Op de foto zie je de nieuwe oogst (geel) en wat er over is van vorig jaar (bruin). Ik ben vastbesloten om ze tóch daadwerkelijk op te eten, dat is tenslotte het idee van de volkstuin. Af en toe buiten mijn comfortzone koken kan geen kwaad. Vorig jaar maakte ik cassoulet, maar dat vond ik niet zo geslaagd, het was veel te vet. Misschien dat ik daardoor ontmoedigd de rest van de boontjes in de kast liet! Nu denk ik dat ik er bonensoep van ga maken. En misschien chili con carne. Of een variant op hummus.
Het nieuwe kipje had het zwaar vandaag, ze werd gepikt en weggejaagd tot we Die Andere buiten het hok sloten. 🙁 We zien het nog even aan.
28 december 2014:
Winterfoto’s in de tuin.
Het heeft een klein beetje gesneeuwd en ook gevroren. En op de volkstuin was het water nog niet uit onze regenton gehaald. Oeps. Dat moet wel, want anders gaat hij stuk. Naar de tuin vandaag, dus!
22 november 2014:
Een opgeruimde voortuin
Nu er (kennelijk) een vroege winter in aantocht is moesten de groenten die niet vorstbestendig zijn uit de voortuin. Om te beginnen groef ik de witlofwortels uit en maakte ze schoon. Geen kleine oogst deze keer, wel twee emmers vol. Ik oogstte nog een aantal kleinere peterseliewortels, wat late bietjes en een enkel raapje, ik knipte het rijtje bieslook kort en harkte de zaak wat aan. De prei die er nog staat kan wel tegen wat lagere temperaturen en de boerenkool, daar moet volgens de traditie eerst de vorst overheen. (Vorig jaar is er helemaal geen vorst geweest en toch aten we boerenkool. Hoe zit dat eigenlijk?) Er staat ook nog snijbiet, maar dat eten we zelf niet meer op. De kippen vinden het ook erg lekker, dus die krijgen elke dag een handvol tot het op is, of tot de winter echt begint.
28 oktober 2014:
een kersenpittenkussentje
Een ietwat persoonlijke bekentenis: Ik heb vaak koude voeten als ik naar bed ga. Ik neem dus in de winter vaak een zogenaamde hittepit mee naar bed, een katoenen zakje met kersenpitten, dat ik twee minuten in de magnetron leg. Daarna leg ik het onder mijn voeten in bed en blijft het ter plaatse een uur lang lekker warm. Dit is bij uitstek iets om zelf te maken, als eigenaar van een naaimachine én een productieve kersenboom. Dus heb ik twee seizoenen lang alle kersenpitten opgespaard. Ik zette ze in een emmertje met water achterin de tuin en liet het daar een maandje of drie staan. In die tijd hebben allerlei organismen (die ik niet persoonlijk wil kennen) de restjes kers van de pitten afgegeten. Na afspoelen, grondig wassen en laten drogen waren ze klaar voor gebruik. Vandaag naaide ik van een vrolijk katoentje (het was ooit een placemat) een zakje, dat ik vulde met mijn kersenpitten en dicht naaide. Er mag nog wel een jaaropbrengst bij, of twee. Het is wat plat, als hittepitje. Maar ik zal het vanavond uitproberen, ik ben benieuwd of eigen kersenpitten warmer aanvoelen.
Later toegevoegd: Na twee minuten in de magnetron verspreidde mijn nieuwe hittepitje een bijzonder onprettige geur. Het is naar de schuur verbannen tot ik daar een oplossing voor vind. Of tot ik het experiment mislukt verklaar en het hele zaakje in de vuilnisbak kiep.
26 oktober 2014:
Bosjes bonenstro
Elk jaar zo ongeveer de laatste oogst* die uit de volkstuin komt: De droogbonen. Vorig jaar en dit jaar had ik Fryske Waldbeantsjes, een oud ras van geelgekleurde bonen, uit (ja inderdaad) Friesland. Vandaag trok ik alle planten uit, bond ze in bosjes en hing die op in het huisje op de volkstuin. Het moet nog minstens een maandje te drogen hangen voor de bonen uit hun peulen kunnen. De overeenkomst met een ander product ontging me daarbij niet: “Je legt ze op de grond of hangt ze met de voetjes aan het plafond en dan wacht je een, twee, drie maanden totdat het droog is. En áls het dan droog is, dan komt het belangrijkste van de Fryske Waldbeantsjes: Het opeten. :-)”
*Hoewel ik bij het opruimen van de bonenrij óók nog drie perfect gelukte pastinaken aantrof.
21 september 2014: De jaarlijkse amandeloogst. Er was een paar dagen niets dat ik maakte. Dat wilde ik graag goedmaken door vandaag eens echt uit te pakken over de amandelen.
En hierna ging het een beetje mis. Deze net ontbolsterde noten moeten eerst een tijdje drogen voor ik ze kraken kan zónder dat de inhoud stuk gaat. Het kraken is namelijk geen kinderachtig klusje: Ik leg een noot op een tegel op de werkbank, geef er een gedecideerde, maar niet te harde klap op met een hamer, herhaal dat een keer of wat en zoek daarna de amandelen tussen de scherven uit. Het doseren van de klap is de kunst, na wat oefening kan ik -en Echtgenoot Yep ook- het vrij accuraat en redelijk snel. Zo elke dag een minuut of tien nootjes stuktimmeren in de schuur levert al gauw een hele hoeveelheid op. Maar hoe voorzichtig je ook tikt, echt verse amandelen breken gewoon altijd. Ik dacht u een beetje te bedotten, bloglezer, door voort te gaan met de amandelen die er nog lagen van vorig jaar. Helaas. Uit alle noten die ik stuksloeg kwam een sneu verschrompeld velletje. De volgende twee foto’s zijn dan ook van het Internet gepikt, u moet me maar geloven dat het er bij mij precies zo uitziet over een week of twee.
Het is dus een hele onderneming: Bolsters rapen, noten ontbolsteren, drogen, noten kraken, noten ontvliezen, drogen. Vorig jaar maakten we een paar ons amandelspijs (en lieten de rest van de noten staan tot ik ze vanmiddag teleurgesteld in de groenbak kiepte) Dat amandelspijs was héél erg lekker. Maar ik denk dat ik dit jaar de amandelen en ook de hazelnoten stukje bij beetje ga verwerken in de muesli. Die hazelnoten zijn een stuk makkelijker: Oprapen, kraken met een gewone notenkraker. Helaas weet ik van hazelnoten geen eenvoudige manier om de bruine vliesjes van de noot te krijgen.
11 augustus 2014:
Twee tassen vol met mirabellen
Hoe oogst je mirabellen: Kruip samen met je echtgenoot een kwartier lang rond in het gras onder de boom, verwijder alle rotte pruimpjes die er liggen. * Spreid een deken onder de boom, echtgenoot schudt de daarboven hangende tak. Kruip wederom rond en verzamel alle pruimen die naast de deken zijn gevallen, beland daarbij met je knie in een vergeten rotte pruim. Herhaal vanaf * tot alle takken geschud zijn. Vul tassen met mirabellen, draag deze huiswaarts met een voldaan gevoel. Eet mirabellen.
3 augustus 2014:
Ons diner (bijna) geheel samengesteld uit de oorlogstuin
Op mijn bordje vanavond: Boterraapjes, gesmoord met honing en hazelnoot, tuinboontjes en sperzieboontjes, verschillende soorten aardappel met ui uit de oven. De honing kwam uit de winkel, de gebakken spekjes die erover gestrooid zijn groeiden ook elders. Maar verder komt deze hele maaltijd uit de oorlogstuin De buurvrouw vertelde dat een paar colporteurs afgelopen week hun taak vergaten bij het aanwijzen en benoemen van alle groenten die er groeien. Ik moet bekennen dat één groente die er staat volgens mij in 1918 nog niet bekend was: er staan chioggia bietjes. Maar oppervlakkig beschouwd zien die het hetzelfde uit als rode biet.
30 juli 2014:
Een stuk van de volkstuin opgeruimd.
Als het in deze tijd van het jaar regelmatig regent groeit het onkruid harder dan alle andere planten in onze volkstuin. Als we er twee weken niet naar omkijken kunnen we de hele tuin niet meer vinden. Dus vanavond, na het oprapen van de eerste gevallen mirabelle-pruimpjes en het plukken van veertien bramen heb ik een half uur fanatiek allerlei ongewenst gewas uitgetrokken.
Enkele vierkante meters grond werden weer zichtbaar. Eigenlijk lijkt de tuin wel wat op een spelletje Tetris. Ik ruim het op, er komt weer nieuw. En in tegenstelling tot de tetris-variant op de computer heb ik nog nooit de melding “Game over” gehad.