Toen in een internationaal handwerkforum werd voorgesteld een handgemaakt speldenkussen te ruilen besloot ik mee te doen. Het idee was simpel, zoiets als lootjes trekken: Iedere deelnemer aan de ruil maakt een speldenkussen en stuurt het aan de volgende op de lijst.

Mijn eigen speldenkussen gaat al sinds mijn 18e verjaardag met me mee, toen kreeg ik het van mijn oma. Het wordt erg dun, de spelden prikken er aan de onderkant uit, maar ik ben er erg op gesteld.

Uit Amerika kwam een speldenhaan. De maakster had op mijn blog gelezen dat er kippen in de achtertuin wonen, maar geen haan.  Ik vind hem erg charmant! Hij gaat mijn oude kussentje ondersteunen.

Maar toen moest ik zelf iets maken. Natuurlijk is het niet zo moeilijk om een paar lapjes aan elkaar te stikken en een beetje vulwol er in te proppen, maar ik zocht iets met wat meer cachet. Iets klassiekerigs, waar ik dan misschien een eigentijdse draai aan kon geven. Uiteindelijk stuitte ik op een achtkantig model: een Biscornu. Dat was precies wat ik zocht! Je kunt je voorstellen dat de dochters Bennett uit Pride and Prejudice aan een biscornu zitten te borduren, tijdens het roddelen over de knappe mr. Darcy.

Ik stuitte op een website met héél veel borduurpatroontjes. Wat een prachtig verhaal hoort er bij deze website: Lilian Kok kreeg een grote hoeveelheid borduurpatroontjes van een tante die haar zolder opruimde, in afwachting van de verhuizing naar een verzorgingshuis. Een ware schat! Samen met een groep enthousiastelingen heeft Lilian al deze -handgetekende- patronen gedigitaliseerd en online gezet, vrij te gebruiken voor wie het wil. Hier te vinden.

Ik koos een vierkant patroon, kocht een stukje aïda stof en sloeg aan het kruissteken. Dat was lang geleden!

Uiteindelijk ben ik niets ontevreden over het resultaat.

En ondanks alle fantasieën over het eigentijds invullen van zo’n klassiek concept (Ik overwoog een biscornu gemaakt van de stof van een militair gevechtstenue met roze kant omzoomd, ik dacht ook iets van schotse ruit met hoogglans leren bandjes en studs á la Vivienne Westwood) is het behoorlijk klassiek geworden. Tja. Morgen trek ik denk ik mijn crinoline maar aan. En waar is mr. Darcy?