kleren

Sneller is niet beter

…Tenminste, niet altijd. Ik maakte een overhemd voor Echtgenoot Yep waarbij ik de tussenvoering in kraag en manchetten “plakte” met een spray. De theorie is mooi: Je spuit de te behandelen delen tussenvoering in met de spray, legt ze op de bijbehorende stofdelen en strijkt de boel. Dan zit het muurvast op elkaar. Dat is behoorlijk wat tijdwinst vergeleken met de normale gang van zaken die erop neerkomt dat ik het vast rijg. De rijgdraden moeten dan, als het overhemd klaar is, ook weer verwijderd worden, een heel gepeuter. Echtgenoot Yep droeg dit shirt een paar keer. Toen ik het voor de vierde keer gewassen had en stond te strijken ontdekte ik rare bobbels in de kraag en de manchetten. De spraylijm was los gegaan van de stof en samengeklonterd. Wat een domper.

Ik probeerde het te redden door de naad los te maken en de lijm eruit te schudden, maar dat lukte niet… de klontjes zaten overal en een deel ervan plakte nog wél. Ik gooide de spray weg en stopte het shirt in de kast op de stapel “nog eens een keertje naar kijken ooit, misschien”. Dit vond plaats in februari 2017.

Pas gisteren maakte ik een nieuwe kraag en manchetten zónder lijm voor dit -overigens prima- overhemd. Gelukkig had ik een rest van de stof die daar groot genoeg voor was. Het heeft een jaar in de kast gelegen. Hoezo tijdwinst…

Spijkerbroek twee punt nul

Ik maakte een spijkerbroek. Mijn eerste (nu ja, de eerste die redelijk lukte) heb ik nu een half jaar naar volle tevredenheid in gebruik, dus ik gebruikte het patroon daarvan. Hoewel ik het spijkerbroekenmaken zelf nu aardig onder de knie heb werkte mijn naaimachine niet mee. Hij weigerde met het dikke oranje garen door meer dan drie lagen stof te naaien, dan brak onherroepelijk de bovendraad. Nu gebruikte ik een jeansnaald daarvoor. Drie lagen jeans en in veel gevallen ook nog een laag of twee Vlisco katoen (daarvan maakte ik de binnenkant van de zakken) maakte dat de draad direct naast het naaldoog teveel te verduren kreeg en na een steek of vijf brak. Er blijken dus speciale naalden daarvoor te zijn: Cordonnetnaalden. Deze hebben een groot naaldoog met aan weerszijden een gleufje waar de draad comfortabel in ligt en zonder stress meegenomen wordt naar de volgende steek. Dat werkte prachtig, het enige nadeel is dat elke keer als ik het dikke garen op de machine zet de naald ook moet worden gewisseld… maar dat heb ik er wel voor over. Ik leer bij elk project weer wat bij! Ook het bijzonder handige kleurensysteem van deze fabrikant vind ik erg praktisch, zelfs met mijn nieuwe varifocaaltje kan ik écht de minuscule lettertjes die in een naald gestanst zijn niet lezen.  Ik heb geen foto’s gemaakt van mijn geworstel met de stiksels en ook niet van de spijkerbroek in gebruik. Dat komt misschien nog wel eens, deze broek lijkt minder goed te passen dan de eerste maar ik herinner me dat ik die aanvankelijk ook wat strak vond. Misschien moet ik hem eerst een dagje dragen en dan oordelen.

 

Overhemd

Overhemd nummer zeven (of is het de achtste?) voor Echtgenoot Yep.

Ik vreesde dat het wat showbizz-achtig zou worden, de kobaltblauwe accenten met diepzwart als achtergrond. Dat viel gelukkig erg mee.

Ik gebruikte hetzelfde patroon als altijd, zelfgemaakt aan de hand van een goed passend oud shirt. De zwarte poplin komt van de Stoffenmarkt in Utrecht.

 

 

De duivel zit in de details

Toen Kleindochter K. er nog niet was maakte ik voor haar een rompertje. En omdat ik toch bezig was en er wel vaker baby’s arriveren in de kennissenkring maakte ik er nog drie. Leuk als cadeautje voor aanstaande moeders. Het maken ervan ging zo snel dat ik overwoog een paar avonden te investeren in het naaien van een stuk of dertig van die pakjes in verschillende kleurtjes en maten. Dan zou ik een tafel huren bij Mijntafel en ze verkopen. Op die manier zou ik al mijn restjes tricot op een prettige manier kwijt zijn, misschien zelfs nog een paar tientjes er aan overhouden… Leuk idee*, maar eerst eens zien hoe het kledingstuk het in de praktijk doet. Nu Kleindochter K. twee maanden is krijgt ze het pakje regelmatig, aan, hoewel het nog een béétje ruim zit.

Ze kan nog niet zitten, maar ze doet overtuigend alsof ze dat wél kan.

Ik zie haar niet heel vaak, wegens al die onhandig geplaatste kilometers ertussen. Maar ik krijg gelukkig vaak fotootjes per Whatsapp en het is leuk te zien dat de door mij gemaakte kleertjes behoorlijk “in rotatie” zijn.  Schoondochter J. zei dat ze dit pakje erg prettig in gebruik vond, Joepie! dus toen collega M. aankondigde dat ze in december moeder wordt pakte ik één van drie de reserve-rompertjes voor haar uit de kast. Die waren weliswaar klaar, maar er zaten nog geen drukkertjes op. Ik installeerde me buiten bij de tuintafel met hamer, centimeter en de doos met drukkers en mepte ze op hun plaats.

Ik was er wel drie kwartier zoet mee. Natuurlijk ging er één drukkertje helemaal scheef en moest ik dat met veel gepeuter weer uit de stof verwijderen zonder een gaatje te maken. Ondertussen heb ik mijn plan om een heleboel rompertjes te maken wel herzien. Het naaien kost me inderdaad niet veel tijd maar het bevestigen van honderden van die drukkertjes wél.

*Ik heb wel vaker van die woeste ideeën, meestal brengt de realiteit of anders Echtgenoot Yep me wel weer tot rede

Over grote onderbroeken

Als het behoorlijk warm is en ik een jurk draag heb ik last van “thigh shafing” oftewel het effect van ietwat bezwete, tegen elkaar schurende bovenbenen bij het lopen. Geen pretje! Ik ben de enige niet, kennelijk. Er wordt met een spray geadverteerd die het probleem moet oplossen, er bestaan Bandelettes, een soort van kousenbanden speciaal voor dit doel. Ik bedacht dat ik een onderbroek met pijpjes misschien makkelijker vind dan zulke bandelettes. Ik vond medestanders op Internet, Lana schreef een ode aan de grote onderbroek (hoewel “groot” bij haar een tailleslip is, niet een met pijpjes) en Inge maakte er zelf een paar. Ik deed erg mijn best om ze te kopen en ontdekte dat Sloggi iets dergelijks heeft. Daarvan schafte ik er eentje aan en inderdaad, dat bevalt prima. Maar natuurlijk wilde ik liever zelf gemaakte, dus kocht ik het enige patroon hiervoor dat ik vinden kon en maakte het volgens voorschrift.

Het ziet er best leuk uit maar ik vind het niet zo prettig zitten, dus ga ik mijn sloggi uit elkaar halen en dat gebruiken als voorbeeld. Waarom, wáárom zijn een beetje leuke grote onderbroeken -of een patroon ervan- zo moeilijk te vinden? Bij de aankoop van een beha in een goede lingeriewinkel kun je een bijpassend slipje kiezen: een string of een hipster. Tailleslips zijn er wel maar meestal alleen directoire-stijl in saaie kleuren verkrijgbaar, en een onderbroek met pijpjes is een rariteit. Een google zoektocht toont thermo- zwangerschaps- en periodeslips in wit en zwart en prothese-beige. Bah.  Het is vast een niche markt, maar er zullen beslist meer mensen blij worden van een beetje vrolijk gekleurde, frivole, lange onderbroeken met een kantje. En dat geldt trouwens óók voor thermo- zwangerschaps- periode- en incontinentie slips.

Elk voordeel heeft z’n nadeel…

… Om de grote filosoof nog maar eens te citeren.

Het is (bijna) elke dag tuinieren. Afgezien van het werk aan het “nieuwe” gedeelte is er een heleboel te doen: Rijpe kersen en aalbessen te plukken, tuinbonen en erwtjes te doppen en in te vriezen, bergen onkruid te wieden. Bijvangst van al deze genoegens: “tuinhanden”. Die worden natuurlijk uitgebreid gewassen en verzorgd, ze zien er over het algemeen heel netjes uit . Maar ze zijn wel ruw en “hakerig”.

Ik voltooide dit shirtje-met-gedrapeerde-hals daarom met de grootste tegenzin.

Het materiaal is een mooie dunne gebreide viscose met een prettig paisley motief. Maar het zat doorlopend aan mijn handen geplakt, of ik ze die nu scrubde of insmeerde of allebei. Ik heb het shirtje nog niet gedragen, ik heb even hélemaal genoeg van hoe het aanvoelt.

Een centimetertje

Echtgenoot Yep heeft zijn  nieuwe jeans shirt een paar keer gedragen maar het bleef toch wat ergerlijk, de manchetten die net een béétje te krap zijn waardoor de linker steeds boven zijn horloge bleef hangen. Vanavond besloot ik het aan te pakken, nu het shirt nog redelijk nieuw is en niet verbleekt, een paar nieuwe manchetten zullen nog niet detoneren. Gelukkig had ik nog een stukje van de stof over, (ik denk dat ik na het maken van de nieuwe manchetten nog steeds genoeg heb voor een klein salopetje).

De drukkers moeten er nog op, maar dat is een luidruchtig klusje en zo ‘s avonds laat geen goed idee.

Casual Yep met LiBoZa*

Een jeans shirt voor Echtgenoot Yep. De stof zocht hij zelf uit, in een van de stoffenwinkels in Montmartre, Parijs. Ik gebruikte het patroon voor de wat formelere overhemden die ik eerder voor hem maakte, maar ik veranderde een paar dingetjes.

Ik voegde een plooi toe, middenachter, voor wat meer bewegingsruimte. En ik maakte de mouwen en de kraag iets wijder.

Ook zette ik er drukkers op in plaats van knopen en knoopsgaten, en borstzakjes met een stikseltje. Achteraf gezien had ik de manchetten wat smaller én wijder kunnen maken en de borstzakjes zitten wat hoog. Ik had de plaats voor de bostzakjes gekopieerd van een RTW shirt, maar dat is zo’n sportief outdoor shirt, de borstzakken daarop zijn dubbel zo groot als deze. Tja. Ook is het lastig om te bepalen hoe stevig de tussenvoering van de kraag en de manchetten moet zijn. Ik heb drie kwaliteiten in huis, voor de formele overhemden gebruik ik de stijfste. Voor deze koos ik de middelste, maar achteraf denk ik dat het voor een shirt als dit nog wat soepeler had mogen zijn. Nu ja, deze dingetjes neem ik mee voor de volgende keer en ondertussen is dit toch wel een erg fijn kledingstuk (zeker met de Echtgenoot er in).

Ik heb voor de grap eens getimed, het kostte me tien uur om te maken. Ik heb me heerlijk uitgesloofd met de platte naden en de stikseltjes… en natuurlijk borduurde ik zijn initialen op de binnenkant van de schouderpas.

*Toen ik hem zei dat ik er borstzakjes op ging maken zei hij: Leuk, een liboza!  Dat moest even uitgelegd worden. LInker BOrst ZAk in dit geval blijkt, tezamen met heel wat andere afkortingen, gangbare taal te zijn in het leger. 

Kelly en ik

Ik maakte een jas.

Een anorak. Of meer precies, een parka. Want een anorak is waterdicht en heeft geen voorsluiting, die moet over het hoofd worden aangetrokken.

Deze jas is niet waterdicht. Ik gebruikte een donkerpaarse gabardine die ik in Parijs kocht en de voering is een Vlisco wax print. Ik kan hem natuurlijk nog bij de stomerij laten behandelen om hem wat meer waterafstotend te maken, maar een regenjas is het niet, dat kan het ook niet worden.

Het patroon is de Kelly Anorak van Closetcase Patterns. Ik kocht de rits, drukknopen en koordstoppers ook bij haar. Een beetje omslachtig misschien, een stapeltje fournituren uit Canada postorderen… maar de verzendkosten vielen mee, en zo had ik een samenhangend setje. (het patroon zelf kocht ik als download)

Het plaatsen van deze drukkers is wel een angstige aangelegenheid. Er moet een gaatje in de stof worden gemaakt om de drukker aan te brengen. Met een priem, maar in deze stof werkt dat niet best, de opzij geduwde draden in het weefsel trekken centimeters lange sporen. Dus moest ik met een scherp mesje een heel klein kruisje er in snijden…. yikes. Maar het is bijzonder goed gelukt.

Zoals bij alle gekochte patronen heb ik de schouder aan de achterkant iets verhoogd en ik heb de mouwen niet gevoerd, want die zijn niet érg ruim. Dat zag ik wat te laat, want het zou niet zo’n kunst zijn geweest om dat aan te passen… Hoe dan ook, dat is  alles dat ik er op aan kan merken. Wat een fijne jas.

 

Temidden van de rommel, rommel

Knippen.

Ik wil een zomerjas maken. Daarvoor kocht ik in Parijs een stuk gabardine in een prachtig diepe paars en bij Vlisco een een stuk katoen bedrukt met een print die daar mooi bij past om te gebruiken als voering.  Het uitknippen van een patroon en daarna datzelfde patroon uit twee verschillende grote stukken stof is altijd een heel ding in mijn kamertje waar uiteindelijk alle horizontale oppervlakken in gebruik zijn en ik van alles kwijt ben. Er zijn modemakers die een heel rijtje patronen en bijbehorende stof knippen in één sessie en daarvoor bijvoorbeeld de eettafel gebruiken, of een behangtafel speciaal voor dat doel. Daarna kunnen ze weer een tijdje voort. Ik vind het wel moeilijk om ver vooruit te denken maar gezien de toestand van mijn kamer  -en de daaruit voortkomende ergernis- is dat wel iets om te overwegen.